HOOFDSTUK 3
'Wat zal ik aantrekken voor het uitje vanavond? En mijn kapsel, wat past erbij, ongeacht wat ik straks vind om te dragen?' Zulke gedachten vulden Clara's hoofd. Ze kon niet slapen sinds Gabe vanmorgen om 3:00 uur vertrok. Alles waar ze aan kon denken, was het feest waar Gabe haar vanavond mee naartoe zou nemen. Ze was haar kamer aan het overhoop halen op zoek naar de perfecte outfit voor het feest. Ze is pas 18, maar ze houdt ervan om zich mooi aan te kleden.
"Clara... Clara..." riep haar moeders stem weer. Ze haastte zich naar beneden om te zien wat er aan de hand was. "Mam, wat is er? Het is pas 6:30 uur." "Precies, en wat deed je nog in je kamer?" "Ik was gewoon..." "Hoe dan ook, maak ontbijt voor de familie. Je weet dat Olivia vandaag naar school gaat voor wat buitenschoolse activiteiten, dus zorg dat we allemaal eten vanochtend. Er zijn mensen die ergens heen moeten, in tegenstelling tot een bepaald iemand." "Maar mam, ik ben moe. Waarom kan niemand anders de klusjes doen?" "Durf je mij in twijfel te trekken? Oké dan, het lijkt erop dat je huisarrest wilt." "Ik ga er al mee aan de slag." "Dat had je eerder moeten zeggen. Maak trouwens wat groene thee voor je vader, we gaan zo naar het ziekenhuis." "Ik wil mee, moeder, mag dat?" "Nee, dat kan niet. Je moet hier blijven en alles op orde houden tot we terug zijn." "Oké, mam."
Nadat ze het ontbijt had gemaakt, at de hele familie Cooper hun buik vol en ging iedereen naar hun eigen plek voor de dag, terwijl zij zoals gewoonlijk terug naar haar kamer ging. Ze komt nooit het huis uit, behalve wanneer ze boodschappen moet doen. De enige keer dat ze weg kan, is wanneer Gabe langskomt. Daarom waren de jaren dat hij er niet was een kwelling. Ze kan niet met buitenstaanders communiceren omdat ze een eenling is. Ze zou graag veel vrienden willen hebben om mee om te gaan en logeerpartijtjes te houden, maar dat is onmogelijk omdat ze nooit uitgaat. Maar vanavond wil ze de verloren tijd inhalen en ze zal er alles aan doen om dat te bereiken.
Terug naar haar oorspronkelijke gedachten over wat ze aan zal trekken. Ze opende haar kledingkast opnieuw en zag een gekke zwarte spijkerbroek. Ze besloot grondig te zoeken naar iets dat erbij paste. Na urenlang haar kast doorzocht te hebben, vond ze een witte coltrui crop top die erbij paste. En toen ze de kleding aantrok om te zien hoe ze eruitzag, kon ze zien dat ze er goed uitzag en mompelde tegen zichzelf: "Ik heb het nog steeds." Ze draaide en draaide voor de spiegel en zei nogmaals: "Wow, ik ga vandaag hoofden doen omkijken." Ze trok haar kleding uit en ging naar de badkamer om zich op te frissen. Toen ze eruit kwam, was het nog steeds middag. Ze plofte op bed en viel in slaap.
In het ziekenhuis waar Clarissa en haar man Caleb naartoe gingen, zei de dokter dat Caleb een of andere ziekte had, maar dat hij alleen behandeld kon worden als ze een belachelijk hoog bedrag in dollars zouden betalen. En er was geen manier waarop ze dat geld konden bij elkaar krijgen, behalve misschien als er een wonder zou gebeuren of als ze zouden gokken en op een onmogelijke manier zouden winnen, want door de jaren heen hadden ze steeds meer schulden opgebouwd door het wangedrag van hun zoon.
"Wat moeten we doen, schat?" vroeg Clarissa aan haar man Caleb op weg naar huis.
"Ik weet het niet, Clarissa. Ik wist dat dit zou gebeuren, maar maak je geen zorgen, ik zal in orde zijn als ik blijf vechten."
"Je hebt al genoeg gevochten, het is nu zes maanden dat je ziek bent, dus je hebt lang en hard genoeg gevochten. Ik moet gewoon een manier vinden om dat bedrag bij elkaar te krijgen zodat je snel weer op de been bent," zei Clarissa geruststellend tegen haar man.
"Hoe? Clarissa, hoe doen we dat?"
"Ik geloof dat er wel iets in ons opkomt, zelfs als we deze auto en ons huis moeten verkopen, dan doen we dat."
"Geen sprake van, dat kun je niet doen. Ik sterf liever, Clarissa, dan dat ik alles wat ik heb opgebouwd zo zie verdwijnen."
"Daarom moeten we een andere oplossing zoeken, Caleb, een die niet inhoudt dat we het huis, de auto en jou verliezen. Dus hou je mond en laten we naar huis gaan en zeg alsjeblieft nooit meer zoiets cruciaals als dat je sterft, dat is niet wat we hebben afgesproken."
"Goed, liefje, ik zal voor ons blijven vechten."
"Dat is de spirit, we zullen je hoe dan ook laten behandelen, op de een of andere manier."
Ze reden terug naar huis vanaf het ziekenhuis, aangezien het een eindje van hun huis vandaan was, om Clara te zien die lunch aan het maken was. Dit verraste Clarissa, want ze had in gedachten dat ze haar frustratie op haar zou uiten als ze thuiskwam. Maar nu ontsnapte ze hieraan doordat Clara lunch voor hen maakte. Dit maakte haar zwak en ze kon geen woord uitbrengen.
"Welkom terug mam, pap, hoe was het bezoek aan het ziekenhuis?"
"Goed, het was goed."
Clarissa liep langzaam naast haar man naar hun kamer. Ze had veel aan haar hoofd en wilde liever geen ruzie maken met een achttienjarige. Na het maken van de lunch ging Clara hen roepen om te eten. Ze klopte op de deur en zei:
"Mam, het is tijd voor lunch."
"Breng het maar binnen, en voeg een glas sinaasappelsap voor je vader toe en maak voor mij een koud glas, ik heb het nodig voor de hydratatie."
Ze had geen zin om naar de eetkamer te gaan, ze was tot op het bot gestrest en haar hoofd zat vol met gedachten.
"Oke mam, ik kom eraan," zei Clara en ging hun lunch en sinaasappelsappen halen. Ze verliet hun kamer en ging haar eigen maaltijd nemen. Na de lunch viel Clara in slaap.