Trio van Wonderkinderen

Hoofdstuk 3 Mr. Valencia heeft een onwettige dochter?

Harper's hartverscheurende snikken sneden door de bruiloft als een mes. Flitslichten gingen als gekken af, en iedereen stond op, ogen vastgelijmd op Harper.

Ze huilde haar ogen uit en noemde Antonio "papa." Zou ze zijn geheime kind kunnen zijn?

Dit was drama van een heel nieuw niveau!

Antonio, de man van het uur, fronste en keek neer op Harper, die zich aan zijn been vastklampte met tranen die over haar gezicht stroomden. Zijn eerste instinct? Haar wegduwen!

Waar kwam dit kind vandaan, dat hem zomaar papa noemde?

Maar toen keek hij beter. Waarom leek ze zoveel op Sarah?

Geen denken aan!

Hij had nooit een geheim kind gehad; dit moest een bizarre samenloop van omstandigheden zijn!

Hij boog zich naar beneden, greep Harper bij de kraag, zijn gezicht donker als een onweerswolk, en siste: "Wat noemde je me net? Zeg het nog eens als je durft!"

Harper was niet onder de indruk van Antonio's dreigement. Ze perste er nog meer tranen uit en trok een pruillip. "Papa, waarom herken je me niet? Ben ik niet meer je kindje? Is het vanwege die slechte vrouw?"

Ze wees naar Lisa en huilde nog harder!

"Ik haat die slechte vrouw! Door haar werd mama heel ziek, en papa ging mama niet opzoeken! Mama is zo zielig!"

Aan de buitenkant was Harper een tranendal, maar vanbinnen grijnsde ze als een kat die de room had gestolen.

Ze dacht: 'Eens kijken hoe je dit oplost na wat je Sarah hebt aangedaan!'

De gasten fluisterden als gekken, maar niemand durfde iets te zeggen.

"Wie had gedacht dat meneer Valencia een geheim kind had?"

"In rijke families, wie is er echt schoon?"

"Waar, maar dit is te veel. De zieke moeder verlaten, zijn eigen kind niet herkennen, en toch met Lisa trouwen alsof er niets aan de hand is."

"Hoe weet je dat het kind de waarheid spreekt? Misschien probeert iemand meneer Valencia erin te luizen."

"Kijk naar dat gezicht van dat meisje. Ze is een mini-meneer Valencia. Dat kan niet fout zijn!"

De fluisteringen waren niet luid, maar Antonio hoorde elk woord.

Zijn slapen bonkten. Voor het eerst verloor de altijd koele Antonio zijn kalmte.

"De bruiloft gaat niet door!" riep Antonio, terwijl hij Harper oppakte en wegstormde.

Hij was nog nooit zo vernederd geweest. Harper durfde deze stunt uit te halen; ze zou ervoor boeten!

Lisa was overrompeld door de plotselinge chaos, en Antonio's "de bruiloft gaat niet door" trof haar als een mokerslag!

Ze trok haar trouwjurk omhoog en probeerde hem bij te houden. "Antonio, je kunt niet weggaan."

Ze had te hard gewerkt om hier te komen; ze kon het niet laten instorten!

Maar ze had nog maar twee stappen gezet voordat haar kristallen hak aan haar jurk bleef hangen.

Ze viel hard, recht voor iedereen, en verloor zelfs een schoen.

Haar trouwjurk scheurde, waardoor haar huid zichtbaar werd, en de mannen in het publiek konden niet anders dan staren.

Lisa was tot op het bot vernederd!

Ze kookte van woede en vroeg zich af. 'Verdomme Harper. Waar kwam ze vandaan? Als ik haar te pakken krijg, is ze er geweest!'

Ondertussen was Antonio's gezicht als steen terwijl hij Harper zonder omkijken meenam.

Harper, bungelend onder zijn arm, had niet verwacht dat Antonio haar gewoon zou oppakken. Ze was doodsbang. "Zet me neer! Je pest mama en nu pest je mij. Grote bullebak!"

Toen ze zag hoe hoog ze was, werd haar gezicht bleek, bang dat hij haar zou laten vallen en pijn zou doen. Harper maaide met haar armen en benen in paniek.

"Help!"

"Hou je mond!" gromde Antonio, tanden op elkaar. "Zodra ik erachter kom wie hierachter zit, zijn jullie allemaal klaar!"

Het was duidelijk dat Harper waarschijnlijk door zijn zakenrivalen was gestuurd, die probeerden zijn reputatie te beschadigen en de aandelen van het bedrijf met deze stunt te laten kelderen!

Deze keer was Harper echt bang, voelde zich zowel bang als woedend.

Antonio had zo'n nare humeur, zo gewelddadig, ze wilde geen vader zoals hij!

Ondertussen zag Ethan, die hen gevolgd was, wat er gebeurde en maakte zich ernstig zorgen. Hij kon Antonio niet zomaar Harper laten meenemen!

Hij sprintte ernaartoe, gebruikte al zijn kracht, en ramde tegen Antonio's onderrug.

Antonio had geen idee dat er iemand achter hem was. Overrompeld struikelde hij, terwijl hij van de pijn vertrok, en in dat korte moment beet Harper hard in zijn hand!

Harper wist zich eindelijk los te maken, maar landde met een plof op haar billen. "Au!"

Ethan snelde naar Harper om haar overeind te helpen. Ze wisselden een snelle blik, knikten, en renden toen in tegengestelde richtingen weg.

Voordat Antonio kon beseffen wat er gebeurde, waren ze al drie meter verder. Ze draaiden zich tegelijkertijd om en trokken gekke gezichten naar hem.

Antonio greep naar zijn onderrug, keek van links naar rechts, terwijl hij de twee kinderen hem zag uitdagen. Hij was woedend maar wist niet wie hij moest achtervolgen.

Verdorie, waarom waren er twee kinderen, en waarom leken ze precies op elkaar?

"Stop daar!"

Zijn gezicht was donker als een onweerswolk, en net toen hij Harper wilde achtervolgen, ging zijn telefoon. Het was zijn assistent, James Moore. James zou niet bellen tenzij het dringend was.

Antonio slikte zijn woede in en nam op. James' angstige stem klonk door de telefoon. "Meneer Valencia, iemand probeert Brady vrij te krijgen!"

Bij het horen hiervan flitste er een scherpe blik in Antonio's ogen. Na Sarah's dood had Brady geen andere familieleden meer. Als het niet voor deze situatie was, zouden hij en Brady elkaar nooit meer ontmoeten.

Wie in hemelsnaam probeerde Brady nu vrij te krijgen?

"Ik kom eraan. Zeg tegen de politie dat ze niemand hem mee laten nemen!"

Op het politiebureau zat Sarah in het kantoor, haar gezicht vol haat.

Ze klemde haar handtas stevig vast, haar emoties alle kanten op.

Ze had net de details van de zaak van de politie gehoord. De persoon die Brady probeerde aan te vallen, was Lisa's zus, Lusa Randall!

Nu was Lusa getraumatiseerd en beschuldigde Brady, ze wilde hem levenslang opgesloten zien!

Sarah wist meteen dat dit weer een van hun vuile trucjes was.

Van kinds af aan waren ze niets anders dan problemen voor haar geweest, toch trapte John altijd in hun slechte acteerwerk.

Of misschien was John altijd al verliefd geweest op Sharon, waardoor hij haar zussen voortrok en zich niets aantrok van haar en Brady, zelfs niet van hun levens.

Dat waren oude wrokgevoelens waar ze niet over wilde nadenken, maar ze had niet verwacht dat zelfs nadat zij en Brady dat huis hadden verlaten, ze hen nog steeds niet met rust zouden laten!

Net op dat moment kwam de zaakofficier het kantoor binnen en informeerde Sarah streng: "Mevrouw, de familie van het slachtoffer zei dat niemand de verdachte mag vrijkopen."

Bij het horen hiervan, werd Sarah's gezicht donker van ongenoegen.

Het was duidelijk dat de enige persoon met zulke autoriteit Antonio zou zijn. Hij beschermde zeker haar gemene zussen!

Bezoek verhinderen en borgtocht weigeren, het leek erop dat ze vastbesloten waren om Brady de gevangenis in te sturen.

Maar Sarah was niet meer het hulpeloze meisje van vroeger. Deze keer zou ze Brady beschermen en hem eruit krijgen!

Zich realiserend dat discussiëren met de politie zinloos was, wilde Sarah snel uitzoeken wat er was gebeurd. Ze had een idee en verliet het politiebureau.

Echter, Sarah had niet verwacht dat ze zodra ze naar buiten stapte, de laatste persoon tegen zou komen die ze wilde zien—Antonio!

Na vijf jaar bracht het zien van Antonio's gezicht weer de verradenheid naar boven die ze had ervaren, en Sarah voelde een rilling over haar hele lichaam.

Ze had ooit echt van hem gehouden, maar na die dag veranderde haar liefde in pure haat.

Denkend aan Brady's situatie, die ook aan Antonio verbonden was, haatte Sarah hem nog meer!

Haar blik was zo intens, het leek alsof ze Antonio met slechts een blik kon doden!

Toen Antonio uit de auto stapte en Sarah niet ver daarvandaan zag staan, werden zijn ogen groot van herkenning.

Sarah!