Trio van Wonderkinderen

Hoofdstuk 2 De bruiloft van de president van de familie Valencia

Vijf jaar later liep Sarah zelfverzekerd de VIP-passage van de luchthaven uit, gehuld in een stijlvolle zwarte jurk.

Een paar oversized zwarte zonnebrillen bedekten de helft van haar gezicht, maar het was duidelijk dat ze adembenemend mooi was.

Met haar chique korte kapsel straalde ze een ijzige, ongenaakbare uitstraling uit.

Haar verleidelijke rondingen trokken overal de aandacht. Sommigen dachten zelfs dat ze een supermodel was en maakten stiekem foto's.

Sarah trok zich niets aan van de blikken. Ze liep recht vooruit, pakte haar telefoon en belde iemand.

"Hoi, ik ben over een uur op het politiebureau."

Vijf jaar geleden ontsnapte ze ternauwernood. Zwanger en op de vlucht belandde ze in het buitenland en, verrassing, kreeg ze een drieling.

Het leven met haar kinderen in het buitenland verliep voorspoedig. Maar gisteren zag ze schokkend nieuws.

Haar grote broer, Brady Miller, werd beschuldigd van verkrachting!

Ze kende Brady beter dan wie dan ook. Hij was de aardigste kerel ooit, hij zou zoiets nooit doen.

Na het overlijden van hun moeder, Carol Miller, trouwde hun vader, John Miller, met Sharon White. Vanaf dat moment had hij alleen oog voor Sharon en haar twee dochters, terwijl hij Sarah en Brady volledig negeerde. Telkens als Sharon en haar dochters Sarah pestten, was Brady degene die haar beschermde.

Toen was ze hulpeloos, huilde alleen maar terwijl Brady werd gestraft en gepest.

Nu was ze terug om de waarheid te achterhalen en Brady te redden.

Nadat ze had opgehangen, wierp Sarah een blik op het grote scherm van de luchthaven.

Een entertainmentkop verscheen: [President van Valencia Group trouwt vandaag in het Hilton Hotel.]

Een donkere blik gleed over Sarah's gezicht. Ze beefde een beetje, haar gezicht werd bleek.

Vijf jaar waren verstreken. Ze dacht dat ze over de pijn heen was, maar het zien van Antonio's naam deed haar hart nog steeds pijn!

Antonio's kilheid en wreedheid kwamen terug, als onzichtbare handen die aan haar trokken!

Ze balde haar vuisten, nagels in haar handpalmen drukkend, en bracht zichzelf terug naar de realiteit, haar gezicht werd weer ijzig.

Ze hield niet meer van Antonio. Met wie hij trouwde, was niet haar zaak!

Ondertussen, aan de andere kant van de luchthaven, baande Antonio zich een weg door de menigte toen hij het huwelijksbericht op het grote scherm zag. Zijn gezicht betrok.

Toen zag hij een vrouw die van achteren sprekend op Sarah leek en verstijfde.

Hij hield zijn adem in en rende achter haar aan.

Maar de luchthaven was een gekkenhuis en ze verdween in de menigte.

Antonio bleef zoeken, weigerde op te geven, totdat zijn telefoon ging.

Geërgerd nam hij op, en voordat hij iets kon zeggen, klonk de paniekerige stem van de butler. "Meneer Antonio Valencia, de bruiloft staat op het punt te beginnen. Bent u al van het vliegtuig? Meneer Ryan Valencia heeft problemen, dus haast u!"

Antonio's gezicht werd kil. "Ik ben onderweg!"

Nadat hij had opgehangen, keek hij naar de drukke menigte, zijn gezicht steeds donkerder wordend.

Het was slechts een dubbelgangster; het kon haar niet zijn.

Vijf jaar geleden werd Sarah's auto onderaan een klif gevonden, verwoest, zonder resten.

Antonio geloofde niet dat ze dood was, maar hij kon haar niet vinden. Uiteindelijk moest hij het accepteren, en Sarah werd een pijnlijke herinnering.

Op dit moment had hij geen andere keuze dan naar de bruiloft te haasten. Kort nadat hij vertrok, kwamen een jongen en een meisje hand in hand uit de uitgang.

Hun mollige gezichtjes waren identiek, maar hun outfits waren totaal verschillend.

De jongen droeg een casual outfit, zijn gezichtje serieus, met ogen die veel te wijs leken voor zijn leeftijd.

Het meisje droeg een roze prinsessenjurk, haar grote, levendige ogen knipperden nieuwsgierig terwijl ze om zich heen keek.

Het waren Sarah's kinderen, Ethan en Harper Miller. Deze keer waren ze stiekem met Sarah meegegaan naar deze stad.

"Dit is mama's geboorteplaats!" riep Harper uit, haar zachte stem bracht een glimlach op de gezichten van de mensen om hen heen.

Ethan, die een kleine koffer vasthield, verstevigde zijn greep op Harper's hand en zei: "Harper, er zijn hier een heleboel mensen. Laat mijn hand niet los."

Harper straalde en zei: "Begrepen, Ethan!"

Op dat moment stuurde Brian Miller, die nog in het buitenland was, een locatiebericht. Ethan wierp een blik op zijn telefoon en zei tegen Harper: "Slechte papa gaat vanavond trouwen in het Hilton Hotel. Harper, het is straks jouw moment!"

Harper knikte serieus en klopte op haar kleine borst. "Oké! Laat dat maar aan mij over!"

Ze hielden een taxi aan en gingen rechtstreeks naar het Hilton Hotel.

In de taxi haalde Ethan een verkreukeld stuk papier uit zijn zak. Het was een print van een foto die hij online had gevonden, en de persoon erop was Antonio.

Maar er waren verschillende pijlen getekend op Antonio's hart in de foto!

Ethan staarde naar het gezicht dat zoveel op het zijne leek, zijn jonge gezicht vol woede.

Vanaf kleins af aan had Sarah hen verteld dat hun vader, Antonio, dood was, maar ze geloofden het niet. Ze hadden Sarah ertoe gebracht de waarheid te vertellen toen ze dronken was, en ontdekten dat hun echte vader Antonio was, de grote slechterik!

Sarah was teruggekomen naar het land vanwege Brady, en Brian had ontdekt dat Antonio snel zou trouwen. Dus kochten ze stiekem kaartjes voor dezelfde vlucht als Sarah, verstopt op de achterste stoelen van de economy class, zodat Sarah niet wist dat ze mee waren gekomen.

Sarah wilde geen drama meer met Antonio, maar zij hadden andere plannen!

Ethan verfrommelde het papier tot een bal en samen met Harper zwoeren ze in hun hart: 'We gaan de bruiloft van de eikel die Sarah pijn heeft gedaan verstoren om hem voor iedereen te vernederen!'

In het Hilton Hotel was de trouwlocatie volgepakt met gasten.

De presentator was al begonnen met de openingsspeech, en talloze camera's wachtten op de komst van Antonio.

De bruid, Lisa, had al zo lang van deze dag gedroomd, maar nu was ze super nerveus, bang dat de bruiloft zonder bruidegom zou doorgaan!

Toen Antonio eindelijk verscheen, lichtte Lisa's zwaar opgemaakte gezicht op met een glimlach. Ze snelde naar voren en greep zijn hand, zeggende: "Antonio, het is bijna tijd. Je moet snel je kleren wisselen!"

Antonio fronste lichtjes en vroeg met een lage stem: "Waar is Ryan?"

"Hij is in orde, maak je geen zorgen."

Bij het horen hiervan, veranderde Antonio's houding onmiddellijk in kilte. "Je hebt tegen me gelogen?"

Lisa raakte in paniek en legde snel uit: "Nee, Ryan had gewoon een klein ongelukje, niets ernstigs. De butler zorgt voor hem. Laten we teruggaan naar de bruiloft..."

Antonio wist dat hij was bedrogen. Hij schudde Lisa's hand van zich af en draaide zich om om te vertrekken. Maar op dat moment kondigde de presentator op het podium de officiële start van de bruiloft aan, en de muziek begon te spelen.

Lisa klampte zich met al haar kracht aan Antonio's arm vast.

Er was geen tijd om van kleren te wisselen, maar gelukkig droeg hij al een pak.

Zolang ze over de rode loper liepen en hun geloften aflegden, zou zij mevrouw Valencia worden. Het maakte haar niet uit of Antonio een smoking droeg of niet.

Lisa dacht dat ze alles onder controle had, niet wetende dat twee goed voorbereide kinderen op dit moment wachtten, klaar om hun slag te slaan.

Ethan zei: "Harper, het is jouw beurt!"

"Oké!" Harper wreef met een ui in haar ogen, tranen stroomden naar beneden, waardoor ze er erg verdrietig uitzag.

"Ethan, kijk naar mij!"

Daarmee rende ze naar voren en riep zo hard ze kon: "Papa!"

De volgende seconde klampte Harper zich vast aan Antonio's been, huilend uit volle borst!

"Papa! Hoe kun je met iemand anders trouwen? Weet je niet meer van mama? Ze wacht nog steeds op je!"