Hoofdstuk 4
KAT POV
"JA, DAT KAN ZE" zegt een stem achter hem, ik weet dat ze boos is. Hoe kan het dat ze nog steeds staat na 24 uur wakker te zijn geweest?
Graham draait zich om en wordt lijkbleek als hij naar de dochter kijkt die hij ooit kende. Ze is niet langer het kleine meisje dat hij achterliet.
Ze kijkt hem woedend aan, maar plotseling horen we een grom: "GEZEL"
We kijken allemaal naar Blake, hij staart naar Izzy. Oh shit, dit gaat niet goed aflopen.
Izzy kijkt naar hem terwijl ze naar Graham en Dale loopt, zonder enige emotie op haar gezicht. "Je moet een stap terug doen," snauwt ze.
Ik kan zien dat Puna naar voren probeert te komen. De kracht die van haar afkomt is intens. Alice kijkt naar haar nicht en grijnst.
"Praat niet tegen......" maar Dale wordt onderbroken door haar gegrom en haar ogen veranderen van blauw naar felgroen. "Je wilt me niet boos maken, BROER" we kijken allemaal verbaasd naar haar. Alice en ik weten hoe het is als Puna en Izzy hun stemmen samenvoegen, maar dit is vermakelijk om te zien.
Ik kijk naar Blake, Blake staart nog steeds naar Izzy, zijn gezel.
"Wat? Dacht je dat ik niet zou weten dat jij zijn zoon bent? Ik had het al geraden op het station, jullie ruiken hetzelfde," zegt ze tegen Dale, maar ze draait zich naar Graham. "En jij, doen alsof je de vader bent die ik altijd had, zal nooit werken. Je bent er tien jaar niet voor mij geweest, dus waarom zou ik je nu in mijn leven willen?" Graham kijkt gekwetst, maar wat dacht hij te bereiken door hier te komen? Ik had hem verteld dat Izzy niets met hem te maken wil hebben. Ze wist niet eens van Dale, en ze weet nog steeds niet van de zus die ze nog niet heeft ontmoet.
Ze zet een stap dichterbij, haar ogen verlaten hen geen moment. Puna is dichtbij, haar kracht wordt versterkt door Izzy's woede naar hen beiden. Ik vraag me af of zij het kunnen voelen zoals wij dat kunnen.
"Je gaat luisteren en goed luisteren, ik wil niets met jou of die familie van je te maken hebben. Je hebt me tien jaar lang alleen gelaten om te overleven en ik heb het prima gered. Als je hier terugkomt, laat ik mijn panter los en zij is niet zo vriendelijk als ik, ze is erger," snauwt ze. "Nu vertrek en neem wat je nodig hebt en ga."
Ze loopt tussen hen door en komt naar mij toe.
Dat is wanneer ik me realiseer dat ze in haar Minnie Mouse pyjama's is, ze moet hem eerder buiten het huis hebben gevoeld.
Blake kijkt nog steeds naar haar. Voordat iemand iets kan zeggen, draait ze zich naar hem om. "Oh en Alpha, ik wil geen gezel," zegt ze.
Hij gromt luid. "Dat meen je niet," zegt hij, nauwelijks in staat zichzelf en zijn wolf in bedwang te houden.
Ze kijkt terug naar hem en haalt haar schouders op. "Neem wat ik zei en vertrek, ik ben hier maar een paar weken en dan ga ik weer weg," zegt ze.
Blake kijkt naar haar maar zegt niets, hij kijkt gekwetst. Ik weet enkele redenen waarom ze geen gezel wil, omdat er vreselijke herinneringen zijn om te onthouden. Ze haat mannen in het algemeen en dat is niet zonder reden.
De kracht die van Izzy afkomt is moeilijk te hanteren. Na een paar momenten draai ik me om naar Graham en Dale, “Ik denk dat jullie nu beter kunnen gaan,” zeg ik. “Vergeet de taarten niet mee te nemen.”
Dale kijkt me aan en glimlacht, hij mondt 'dank je wel'. Hij kijkt naar de taarten, maar je kunt zien dat hij meer wilde praten.
Blake is nog steeds niet van zijn plek gekomen. Hij blijft naar Izzy staren.
Dale trekt hem mee en leidt hem naar de SUV die net is voorgereden. Graham wil nog meer zeggen, maar zucht, pakt de dozen en neemt ze mee. Alice houdt de deur voor hem open.
Zodra hij de dozen in de tweede SUV plaatst die net komt aanrijden, gaat Graham naar de SUV en klimt in. Binnen enkele seconden rijdt hij weg.
Dale stapt nog een keer het café binnen en komt terug voor de laatste doos. Izzy en ik hebben hen vanaf de toonbank staan bekijken. Hij stopt bij de deur en kijkt over zijn schouder naar ons. “Ik weet wat onze vader heeft gedaan, ik keur het niet goed. Ik wil mijn oudere zus leren kennen, als dat mogelijk is,” zegt hij. Izzy laat een kleine grom ontsnappen.
Hij staart haar aan met een glimp van pijn. “Het spijt me, Izzy,” en draait zich om om te vertrekken.
Alice sluit de deur en kijkt naar ons.
“Nou, nicht, ik ben zo blij dat je hier bent,” zegt ze met een grijns.
Izzy loopt naar haar toe en glimlacht. Ze omhelzen elkaar. Ze kijken allebei naar mij, maar voordat ze iets kunnen zeggen.
“Hoe wist je het?” vraag ik aan Izzy.
Izzy kijkt me even aan, “Ik rook zijn geur buiten, het maakte Puna wakker. Maar ik wist al van de andere dingen, ik heb het je gewoon nooit verteld,” zegt ze.
“Ik haat die man nog meer, hij is nooit voor me gekomen,” zegt ze met de haat die weer in haar stem sijpelt. Ik weet dat ze gekwetst is. Graham heeft veel uit te leggen en hij kan ook de reden zijn waarom Izzy haar partner niet wil.
“Laten we deze plek sluiten, je ziet eruit alsof je naar bed moet,” zeg ik lachend.
Izzy kijkt naar beneden en Alice merkt het ook op. Ze lachen allebei. We lopen door het café om ervoor te zorgen dat alles is uitgeschakeld, de tafels zijn afgeveegd en de stoelen op hun gebruikelijke plekken staan.
Izzy geeuwt.
“Je moet rusten,” zeg ik tegen haar.
Ze knikt, “Laten we naar huis gaan,” zegt ze en draait zich om naar Alice. “Ga je mee? We kunnen onze beroemde logeerpartijtjes houden.”
Alice kijkt haar glimlachend aan maar schudt haar hoofd.
Ik weet dat dat niet zal gebeuren, want Alice gaat naar de ceremonie met haar partner.
“Ik kan niet, nicht, je hebt je schoonheidsslaapje nodig,” zegt ze.
“Vertel haar nog niet over Paul, mam,” mindlinkt ze me. Ik glimlach. Alice weet slechts een deel van de redenen waarom Izzy haar partner niet wil, maar ze is bang om het haar al te vertellen, niet wetend hoe Izzy zou reageren als ze erachter komt.
Izzy geeuwt nog een keer, we lachen.
“Kom op, Doornroosje, tijd om naar bed te gaan,” zeg ik terwijl ik haar door de cafédeur naar buiten leid en richting het huis ga.