Hoofdstuk 3
KAT POV
Ik kan niet geloven dat Izzy hier is. Ik heb haar zo gemist de afgelopen twee jaar. Ze wilde reizen. Wie kan het haar kwalijk nemen? Ze heeft zoveel meegemaakt in de afgelopen tien jaar.
Ik wist dat de lavendel en salie in haar kamer haar en Puna knock-out zouden slaan. Ik heb haar uitgerust nodig, maar ook veilig.
Hij is buiten geweest, loerend in de schaduwen, kijkend hoe ze terug naar huis komt.
Ik loop de deur uit en sluit hem af. Ik weet dat hij nog steeds kijkt. Hij wil haar zien. Maar ze haat hem zo erg omdat hij haar heeft verlaten en vanwege wat hij haar moeder heeft aangedaan. Ik loop de oprit af en merk dat hij rechts van mij staat.
“Ze lijkt precies op Lucy,” zegt hij.
Ik kijk hem aan en geef hem een grimmige blik. Hoewel hij Izzy's vader is, was wat hij deed onvergeeflijk. Ik mag hem ook niet na alle ellende die hij mijn zus heeft aangedaan. “Je zou hier niet moeten zijn, ze wil je niet zien,” zeg ik. “Trouwens, ze heeft je zoon ontmoet en hij vroeg of hij naar het feest vanavond mocht komen, maar ze weigerde resoluut,” snauw ik terug.
“Ik heb het gehoord, ze is zeker net zo pittig als Lucy,” zegt hij.
“Stop met het noemen van mijn zus' naam, je hebt geen recht om het te zeggen,” snauw ik naar hem en loop om hem heen.
Hij kijkt gekwetst. “Kat alsjeblieft, je weet wat er is gebeurd?” zegt hij met schuldgevoel in zijn stem. “Ik had geen keuze.”
Ik draai me snel om en sta oog in oog met hem, ik grom, mijn panter gaat hem een nieuw achterste scheuren als hij niet ophoudt. “Je hebt lef om dat te zeggen. Ik zou niet verbaasd zijn als Izzy meer weet over wat er is gebeurd,” zeg ik. “Ook moet je afstand nemen, ze haat je echt, nou ja, ze verafschuwt je. Wat betreft je ZOON, ze kent hem niet of die dochter van je, dus als ik jou was, hou ze voorlopig uit haar buurt.”
Hij kijkt me met een lege blik aan. “Kat alsjeblieft, ik wil mijn dochter leren kennen,” zegt hij.
“Graham,” zeg ik met walging in mijn stem alsof zijn naam gif is om uit te spreken, “hou afstand, ik waarschuw je nu. Jij, die partner van je, je kinderen en ook die oude Alpha die je boven je familie hebt gekozen, beter laten jullie haar met rust of je zult verrast zijn wat ze kan doen. Ze heeft meer meegemaakt dan jullie weten,” zeg ik, me realiserend dat ik te veel heb gezegd.
“Wat bedoel je? Wat heeft ze meegemaakt?” zegt hij, zijn gezicht toont schok maar hij herstelt zich snel. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt het hem te vertellen, dat is niet mijn verhaal om te vertellen.
Ik draai me om en loop weg, het café is om de hoek van het huis waar ik woon.
“Kat vertel het me, alsjeblieft,” roept hij en blijft me volgen. Ik open de deur van het café, het is sluitingstijd. Nou ja, we sluiten vroeg omdat iedereen naar de ceremonie gaat.
Alice, die achter de toonbank staat, heeft een glimlach op haar gezicht als ik binnenkom, maar die verdwijnt snel als ze Graham ziet. Ze haat hem ook.
"Kat," zegt hij, "je kunt die dingen niet voor me verbergen. Ze is mijn dochter."
Ik heb genoeg van deze klootzak. Hij heeft de afgelopen tien jaar nooit om Izzy gegeven. Ik woon hier alleen maar weer omdat het moet, voor Alice.
Ik draai me om en sta oog in oog met hem.
"Luister goed, stuk stront, je bent nooit in haar leven geweest. Ik hoef je helemaal niets te vertellen. Je bent nooit voor haar teruggekomen, zelfs niet toen ik je berichten stuurde. Jij bent niet en zult nooit haar vader zijn," sis ik. "Ik heb Izzy en Alice in mijn eentje moeten opvoeden, zonder enige steun van jou. Wil je Izzy leren kennen, kom dan hier en praat met haar, of beter nog, wacht tot zij met jou wil praten, wat ik je nu al kan zeggen, nooit zal gebeuren."
Ik kan zijn schaamte voelen, maar voordat ik hem nog meer kan vertellen, komt zijn zoon Dale binnen met de nieuwe Alpha, Blake.
Ze kijken ons beiden aan, Dale beseft de spanning en waarschijnlijk de situatie die zich voor hem afspeelt. "Pap, waarom ben je hier?" vraagt hij, terwijl hij tussen mij en zijn vader kijkt.
Zijn vader herstelt zich en perst zijn lippen tot een strakke lijn op zijn gezicht.
"Kat, wat betekent dit?" zegt de jonge Alpha.
Ik kijk naar hen allemaal, stomme wolven.
"Ze vertelde deze klootzak net waar hij heen moet gaan en dat hij niet terug moet komen," zegt Alice terwijl ze naast me komt staan.
Er klinkt een luid gegrom. "Toon geen disrespect in mijn aanwezigheid, kat, ik zal je vermoorden," zegt hij met opeengeklemde tanden.
Alice laat een gegrom ontsnappen. "Je mag dan Alpha zijn. Ik mag dan deel uitmaken van de roedel, maar je zult mijn moeder niet iets vragen dat jou niet aangaat," zegt ze.
Ik wil niet dat ze in de problemen komt, maar ik staar naar Blake. "Ik vraag Graham te vertrekken, dit is niet het beste moment om hier te zijn, vooral nu," zeg ik.
Graham en Dale staan aan weerszijden van Blake, maar ik heb nog iets te zeggen. "Hier zijn de taarten voor de ceremonie, vertrek nu," zeg ik met opeengeklemde tanden. "En Alpha, als je nog een keer zo tegen mijn dochter praat, zul je zien waartoe een kat in staat is."
Hij kijkt me een moment verbluft aan. Ik heb mijn woede nooit zo laten zien en hij kent me van voordat hij vertrok om de roedels te trainen.
"Kat, ik zal binnenkort de nieuwe Alpha zijn, alsjeblieft," zegt hij.
Ik kijk naar Graham en Dale. "Jullie twee komen hier niet binnen als Izzy hier is, begrijpen jullie me?" zeg ik, maar ik kan het luide gegrom van mijn panter niet onderdrukken. "Ik meen het, ik scheur jullie een nieuw gat als jullie hier binnenkomen en problemen veroorzaken. Ze wil niets met jullie te maken hebben."
"Je kunt me niet tegenhouden om mijn dochter te zien," zegt Graham.
Maar de bel bij de deur van het café rinkelt, ik weet wie het is, haar geur vult het café.
Graham spant zich aan.
Verdorie, ze is niet blij.