Hoofdstuk 7
Getty zuchtte gefrustreerd en draaide haar hoofd van hem weg.
Een beveiligingsbeambte kwam met bewakingsbeelden en overhandigde ze aan Alexander. "Meneer, hier zijn de bewakingsbeelden."
Terwijl hij de beelden bekeek, verduisterde Alexanders gezicht onmiddellijk. Hij was eerder op Quinns werkplek geweest en kende Abigail, samen met haar andere verborgen identiteit. Maar hij zag Quinn niet op de beelden.
Hij gooide de tablet op tafel en zei tegen Getty: "Ik breng je naar het ziekenhuis."
Getty, nog meer van streek door zijn gebrek aan reactie, antwoordde bits: "Ik ga niet! Laat mijn been maar breken; dan hoef ik tenminste niet elke keer als ik naar buiten ga te horen dat mensen me een slet noemen."
Alexander hield vol: "Hou op met koppig zijn; we gaan naar het ziekenhuis."
"Ik ga niet!"
Alexander tilde haar op en liep naar buiten.
Quinn zat achter Abigail, de regen spoelde over haar gezicht. Ze hield zich voorzichtig vast aan Abigails middel.
Ondanks de koude regen voelde Abigails rug warm aan.
Ze wilde Abigail bedanken maar kon niet spreken.
In drieëntwintig jaar was Abigail, naast Ulysses en Alexander, de eerste die voor haar opkwam.
Abigail stopte, keek naar de hand op haar middel en zuchtte stilletjes. In deze ijskoude regen voelde het op Abigails rug warm aan. Het was geen regen; het waren Quinns tranen! Ze huilde, eindelijk zichzelf latend gaan in de stortbui.
Abigail keerde niet terug naar het koffiehuis maar reed Quinn naar haar huis.
Toen ze aankwamen, stapte Abigail van de motor, begeleidde Quinn naar de deur, verwijderde Quinns helm en streek haar natte haar glad.
"Trek droge kleren aan; zorg dat je niet verkouden wordt. Hij geeft toch niet om je als je ziek wordt!"
Quinn knikte en gebaarde: "Wacht even."
Na dat gezegd te hebben, rende Quinn naar binnen en kwam terug met een paraplu.
Ze gaf de paraplu aan Abigail.
Aanvankelijk aarzelend om het aan te nemen, accepteerde Abigail uiteindelijk de paraplu, niet willen Quinns vriendelijke gebaar teleurstellen.
Abigail glimlachte en zei: "Goed, ik neem de paraplu. Ga snel naar binnen!"
Quinn aarzelde, alsof ze wilde blijven kijken hoe ze vertrok.
"Je maakt het me niet makkelijk." Abigail opende de paraplu, hield hem boven haar schouder, stapte op haar motor en vertrok sierlijk.
Haar stem klonk door de regen: "Ik ga!"
Quinn keek haar verdwijnen in de verte, met een glimlach op haar lippen. Als Alexander daar was geweest, zou hij hebben opgemerkt dat haar glimlach op dat moment anders was en oprechter.
Quinn nieste. Ze nam een warme douche en wat koude medicijnen, maar ze voelde zich nog steeds duizelig.
Toen ze haar temperatuur opnam, gaf de thermometer 39,4 graden Celsius aan. Ze had koorts.
Na wat koortsverlagende medicijnen te hebben genomen, ging ze liggen en viel in slaap.
Toen Quinn wakker werd, zag ze iemand naast haar bed zitten. In de schemerige kamer dacht ze dat ze aan het hallucineren was.
Ze wreef in haar ogen en deed het licht aan.
Tot haar verbazing was het Alexander die daar zat, met gekruiste benen, een zwart overhemd met open kraag, opgestroopte mouwen die zijn sterke onderarmen onthulden, en een subtiel en duur horloge om zijn pols, dat zijn prestigieuze status toonde.
Zijn strenge blik ontmoette die van Quinn, zijn gezicht emotieloos. "Je hebt diep geslapen."
Quinn knielde op het bed en gebaarde verontschuldigend, "Ik heb me verslapen. Heb je al gegeten?"
Zijn vraag negerend, zei Alexander: "Werk niet meer in het koffietentje!"
Quinn was verbaasd en gebaarde, "Waarom?"
"Abigail heeft een slechte invloed. Je wordt op het verkeerde pad gebracht. Je gaat niet terug. Ik zal een nieuwe baan voor je vinden."
Quinn volgde meestal wat hij zei, maar deze keer niet.
Quinn gebaarde, "Ik vind het daar leuk. Ik wil daar blijven werken."
"Ik zei dat het niet mag!" Zijn toon werd kil, zijn blik doordringend.
Quinn beet op haar lip en keek hem direct aan.
Voor het eerst durfde ze zijn blik zo te ontmoeten.
Quinn gebaarde, "Is het vanwege wat er op het bedrijf is gebeurd?"
"Hoe durf je het bedrijf te noemen? Wie heeft Abigail daarheen gebracht?" Alexanders ogen vernauwden zich. Quinn sloeg haar ogen neer, zonder uitleg te geven, ze gebaarde alleen koppig, "Ik wil daar werken!"
"Durf je het te proberen?" Alexanders stem klonk boos.
Quinn bleef stil, en Alexander stond op en liep de slaapkamer uit.
Bij de deur draaide hij zich om naar Quinn. "Laat me je niet weer met die Abigail zien!"
Daarmee vertrok hij zonder om te kijken.
Voelend dat ze duizelig was, raakte Quinn haar voorhoofd aan, dat nog steeds brandde, zelfs haar adem voelde heet aan.
Ze schudde haar hoofd, stapte snel uit bed, op blote voeten, en volgde hem naar beneden. Bij de trap greep ze de zoom van Alexanders shirt.
Alexander stopte en keek naar haar om. "Wat ben je nu van plan?"
Quinn perste haar lippen samen, keek hem een lange tijd aan voordat ze haar besluit leek te nemen en zijn shirt losliet.
Ze liep hem voorbij en ging naar de bank in de woonkamer, waar ze zich bukte om een lade te openen.
Alexander volgde haar en zag een echtscheidingsdocument stil in de lade liggen!
Dit echtscheidingsdocument lag daar al een tijdje, onopgemerkt door Alexander.
Hij had deze lade nog nooit geopend.
Hij keek naar Quinn in shock en verwarring.
Quinn keek hem ernstig aan. Hoewel ze niet sprak, stond alles wat ze wilde zeggen in haar ogen:
Laten we scheiden!
(Ik raad een meeslepend boek aan dat ik drie dagen en nachten niet kon wegleggen. Het is ongelooflijk boeiend en een must-read. De titel van het boek is "Gemakkelijke Scheiding, Moeilijke Hertrouw" Je kunt het vinden door ernaar te zoeken in de zoekbalk.
Hier is de samenvatting van het boek:
Mijn man werd verliefd op een andere vrouw en wilde scheiden. Ik stemde toe.
Scheiden was gemakkelijk, maar weer bij elkaar komen zal niet zo simpel zijn.
Na de scheiding ontdekte mijn ex-man dat ik de dochter van een rijke familie ben. Hij werd opnieuw verliefd op me en smeekte zelfs op zijn knieën om opnieuw met me te trouwen.
Hierop had ik maar één woord: "Rot op!")