Mensenhandel
Ivery Clark POV
Waar ben ik?
Wat is er gebeurd?
Ik kreunde terwijl een scherpe pijn door mijn hoofd schoot. Mijn lichaam deinde heen en weer door de constante beweging. Waar was ik?
Ik drukte op mijn buik en trok mezelf omhoog, proberend op te staan. Het verre geluid van water dat tegen een harde ondergrond sloeg, klonk in mijn oren. Ik opende mijn ogen en zag een patrijspoort in de stalen wand van een schip.
Ik liep gisteravond op het strand en...
Verdomme, ben ik ontvoerd?
Mijn gedachten begonnen te racen, vol met negatieve scenario's. Wie had me meegenomen? Wat had ik hen ooit aangedaan om dit te verdienen?
Ik begon hevig te trillen en mijn hele lichaam schokte terwijl hete tranen over mijn wangen stroomden. Mijn lichaam stond in overlevingsmodus. Ik was op een schip op zee, en er kwam niemand om me te redden. Ik was helemaal alleen.
Mam, Pap... ik ben bang.
Ik moet hier weg.
De kamer was klein. Er stond alleen een bed in de hoek en verder niets. De deur was waarschijnlijk op slot, daar was ik zeker van.
Ik keek naar mezelf en zag dat ik er nogal rommelig uitzag, maar ik droeg nog steeds dezelfde kleren als de avond ervoor. Ik balanceerde op mijn voeten en liep naar de deur, proberend deze open te krijgen.
De deurklink bewoog geen millimeter. Hij zat stevig op slot. Ik probeerde hem te rammelen, maar hij gaf geen krimp.
Alle hoop in mij stierf langzaam. Er was geen ontsnapping mogelijk uit deze hel. Ik doorzocht de kamer maar vond niets bruikbaars.
Er was absoluut niets. Ik zat in een kamer met vier muren.
Een zware stilte vulde de ruimte als een laatste fluistering van de dood. Het enige waar ik op kon hopen was verdrinken en sterven.
Voordat ik de situatie verder kon verwerken, hoorde ik het geluid van de deur die openging.
"W..Wie?" Mijn stem trilde terwijl ik achteruit schoof.
Een man, geheel in het zwart gekleed, liep naar binnen, een groot geweer hing over zijn schouder. Hij had een dikke zwarte baard en dierlijke ogen.
"Ziet ernaar uit dat we een goede vangst hebben. Wat is je naam, meisje?" gromde hij met een ruwe stem, terwijl hij naar me toe liep.
Wie noemt hij een meisje? Ik ben een volwassen vrouw van 19 jaar. Maar mensen zeggen vaak dat ik er jonger uitzie, soms word ik zelfs voor een tiener aangezien.
Verdomme, dit is niet het moment om daarover na te denken. De middelbare man nam dreigende stappen naar me toe, zijn ogen vreemd op mij gericht.
"Blijf weg of ik sla je. Ik ben gewelddadiger dan je denkt," schreeuwde ik naar hem, proberend moed te verzamelen.
Om eerlijk te zijn, hij maakte me doodsbang. Hij kwam steeds dichterbij, zijn zware laarzen dreunden bij elke stap.
"Dat is onbeleefd, meisje. Ik praatte netjes tegen je, maar jij bent een pittige. Je moet de regels begrijpen, nietwaar?" gromde hij dierlijk, waardoor ik ineenkromp. Hij nam onstabiele stappen naar me toe.
Nee... Nee...
"Ik zei blijf weg!!!" Ik stapte achteruit in angst totdat ik op het bed zat, mijn rug tegen de muur.
"Schreeuw niet tegen me, trut!" Hij greep me bij mijn keel en smeet me hard tegen de grond.
Ik slaakte een kreet toen ik mijn bot voelde kraken bij de val. De pijn was ondraaglijk, alsof een zware steen op me werd gesmeten.
De gespierde man boog zich over me heen en sloeg me hard zodat ik sterretjes zag. "Kleine trut, durf niet meer zo tegen me te praten, begrepen?"
Toen hoorde ik het geluid van een riem die losgemaakt werd. Oh god, hij ging me verkrachten.
"Pittige meisjes moeten hun lesje leren. Ik ga je in al je drie gaatjes neuken, meisje," lachte de man kwaadaardig, waardoor ik nog harder begon te huilen.
"Nee! Nee, ga van me af!!!"
"Stop met spartelen, meisje, ik beloof je dat het goed zal voelen." Ik walgde van zijn woorden.
Plotseling voelde ik meer mannen de kamer binnenkomen en ik draaide mijn hoofd om naar hen te kijken met mijn wazige ogen vol tranen.
"Wat denk je dat je aan het doen bent!?" schreeuwde een van de mannen terwijl hij naar me toe kwam.
Met één beweging tilde hij de man boven me op en sloeg zijn vuist in het gezicht van de man. "Klootzak, had ik je niet gezegd dat je niet aan de goederen mocht komen die we hebben verkregen? Je kunt je zaakje niet in bedwang houden, hè?"
G..Goederen?
Noemde hij me goederen?
"Wat als ze een maagd is? We krijgen meer geld als dat meisje een maagd is, idioot! Er is veel vraag naar dit soort meisjes op veilingen," schreeuwde hij naar de man, waardoor ik rillingen kreeg.
E..Veiling? Goederen?
Word ik verkocht? Verdomme, is dit mensenhandel? Holy shit!
Een golf van angst stroomde door mijn aderen, ik brak uit in koud zweet. Dit is niet echt! Word ik echt verkocht op de zwarte markt?
Een van de mannen greep me bij mijn elleboog en sleepte me mee. Ik lette niet op mijn omgeving omdat ik nog steeds in shock was.
Hij bracht me naar een smalle gang en nam een paar bochten. En toen viel mijn blik op de doucheruimte. Douchekoppen waren op bepaalde afstanden van elkaar geplaatst.
Tot mijn afschuw waren er ook vrouwen, volledig naakt, voor iedereen zichtbaar. Hun lichamen waren bedekt met blauwe plekken, sommigen hadden opgedroogd bloed op hun hoofd en gezicht, net als ik.
"Uitkleden," beval de man, terwijl hij een geweer op me richtte. Oh nee, ik ging me niet uitkleden voor iemand. Ik schudde mijn hoofd, mijn lippen trilden.
"Je hebt een verdomde douche nodig, je stinkt naar bloed en vuil. Uitkleden, nu."
Ik keek hem verbluft aan. Meent hij dit serieus? Wil hij echt dat ik me voor iedereen uitkleed?
"N-Nee. Ik doe het niet! Ik kan het niet!" riep ik uit, terwijl ik probeerde afstand te nemen. Maar een harde klap tegen mijn gezicht maakte me duizelig.
"Doe het nu, of ik doe het voor je en geloof me, dat wil je niet," siste hij tussen zijn tanden. Alsof dat nog niet erg genoeg was, schopte de man me in mijn buik, waardoor ik van pijn gromde.
"Doen!"
Ik snikte, ik wilde niet doodgeslagen worden. Mijn lichaam deed verschrikkelijk veel pijn, alles deed pijn. Ik wilde gewoon naar huis.
Langzaam trok ik mijn kleren uit, voelde mijn jurk op de grond vallen. En ik voelde de intense blik van de man die me had geslagen.
Ik was altijd verlegen geweest om mezelf naakt te tonen, maar het wrede lot had me hard geslagen. Nu werd ik aangestaard door een of andere enge vreemdeling. Een gangster.
Ik hoorde veel gesnik van de meisjes om me heen, het was alsof er zout in mijn wonden werd gewreven. Hun kreten en snikken deden mijn angst en verdriet toenemen.
Waar ben ik in godsnaam in beland?
Ik voelde mijn tranen over mijn wangen rollen terwijl het koude water boven mijn hoofd sprenkelde. De man staarde me hard aan, zijn bedoelingen duidelijk.
Ik waste mijn lichaam schoon, wetende dat er een kans was dat ik lange tijd niet meer zou kunnen douchen. Ik kon niet eens voorspellen hoe mijn leven er hierna uit zou zien.
Er was hier geen ontsnapping mogelijk. De enige ontsnapping die een van de vrouwen hier zich kon veroorloven, was de dood.
Een botverscheurende, dood.
Daarna had ik diner met de andere meisjes in een kleine kamer. We zaten op de grond met borden voor ons. We mochten niet met bestek eten. Mijn ogen werden wazig bij het zien ervan. Ik voelde me zo ziek.
Deze mannen waren mensenhandelaars. Dit zou leiden tot iets zo gevaarlijks als de maffia.
Ik word verkocht...
Het is nu een week geleden, en het schip vaart nog steeds op volle snelheid. Ik kon niet goed slapen, ik was nog steeds in een chaotische toestand. Ik was gevangen, ver weg van mijn thuisland, er was absoluut geen ontsnapping mogelijk.
Alle mannen aan boord hadden geweren, en de vrouwen waren te bang om tegen hen te vechten. Ik begreep mijn lot, ik zou een seksslavin worden voor een of andere maffiagangster, of ik zou naar plaatsen gaan waar vrouwen slechter werden behandeld dan dieren.
Plotseling ging de deur open en een bewaker kwam binnen, dezelfde bewaker die me had gezegd me uit te kleden. Zijn uitdrukking was onverschillig.
"Hoe oud ben je, meisje...?" Hij deed een stap naar me toe en ik stapte onwillekeurig achteruit.
Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht hem mijn echte leeftijd te vertellen.
"Ik ben eenendertig jaar oud."
De kaak van de man spande zich aan en in een seconde sloeg hij me, "Probeer nog een keer tegen me te liegen en ik zal je levend villen. Begrepen? Nog een keer. Hoe. oud. ben. je?"
"Negentien..." Ik beet op mijn trillende lippen, ik wilde niet huilen voor een monster als hij.
Hij hief zijn hand weer op en ik riep uit, "Ik vertel de waarheid."
Eerst keek hij me verbaasd aan en toen had hij binnen een seconde weer zijn pokerface. "Ik dacht dat je jonger dan achttien was. Meisjes onder de achttien worden voor hogere prijzen verkocht op de veiling, begrijp je."
Zijn woorden maakten me bijna misselijk. Dit was ronduit walgelijk. Hij praatte alsof we een stel dieren waren waarvan het leven een bepaalde prijs had.
"Wat is je naam? En probeer nog een keer tegen me te liegen. Ik zal je laten voelen hoe de dood aanvoelt, begrepen?" Hij waarschuwde me met een moordende blik.
"I..Ivery..."
"Ivery. Nou, je bent in ieder geval mooi. Je hebt geluk dat je vandaag naar de veiling gaat."
W-Wat!?
Veiling?