Hoofdstuk 9 Victoria was echt woest
Na het horen van Victoria's verhaal, voelde Joseph een golf van opluchting. Tenminste, Victoria was in orde, dus hij hoefde zich geen zorgen te maken dat Michael boos op hem zou worden.
Dus, hoe is dit allemaal gebeurd? Het begon toen Victoria het personeel volgde naar het kantoor van Violet.
Toen Victoria voor het eerst binnenkwam, zat Violet ontspannen in een enorme bureaustoel, haar lange benen in zwarte kousen zagen er verleidelijk uit. Victoria was even van haar stuk gebracht door Violet's schoonheid.
Violet was adembenemend mooi, vooral met die moedervlek in de hoek van haar mond die haar charme nog vergrootte. Met haar leren outfit en die zwarte kousen kon geen gewone man haar weerstaan.
Maar Violet's blik maakte Victoria erg ongemakkelijk. Die arrogante, minachtende blik was net zo onaangenaam als de beveiliger bij het appartement.
Hoewel Victoria geen fan was van Violet, had ze nog steeds een taak te vervullen. Ze haalde de papieren zak uit haar armen en overhandigde deze met beide handen aan Violet.
"Mevrouw Cooper, mijn president vroeg me dit terug te brengen. Hij zei dat hij deze niet van u kan aannemen." Victoria dacht dat ze behoorlijk beleefd was. Zelfs de meest arrogante persoon zou enige grenzen moeten hebben. Maar Victoria onderschatte volledig Violet's gebrek aan grenzen.
Violet reikte niet eens naar de papieren zak, waardoor Victoria deze ongemakkelijk bleef vasthouden. Net toen Victoria's arm begon te pijnigen en ze ongeduldig werd, sprak Violet eindelijk.
"Jouw president heeft lef. Ik nodig hem uit voor een diner, en hij stuurt een laaggeplaatste medewerker zoals jij om me af te wijzen?" Violet's stem droop van wrok.
'Ze is echt vol van zichzelf. De man die ze leuk vindt, moet echt knap zijn. Dus, onze president is een knappe man. Maar waarom zou hij Violet's uitnodiging afslaan? Misschien heeft hij een super strenge vrouw thuis? Dat moet het zijn! Geen gewone man zou nee zeggen tegen iemand die zo heet is als Violet,' dacht Victoria, denkend dat ze het raadsel had opgelost, maar ze had geen idee dat de vrouw waar ze aan dacht eigenlijk zijzelf was.
Ondanks haar vermoedens wist Victoria beter dan de president achter zijn rug om zwart te maken. Voorzichtig met haar woorden, haalde ze haar schouders op en zei verontschuldigend: "Sorry, mevrouw Cooper, mijn president zei dat hij uw gebaar waardeert, maar hij heeft al een vrouw die hij heel dierbaar is. Hij zal alleen van haar houden voor de rest van zijn leven, dus u kunt beter opgeven."
Victoria dacht dat ze super tactvol en beleefd was, maar Violet's gezicht vertrok van woede. Ze sloeg niet alleen de dossierzak uit Victoria's hand, maar wees ook naar haar neus en beledigde haar.
"Wie denk je wel dat je bent, om mij te vertellen wat ik moet doen?" Violet's beledigingen werden met elk woord gemener.
"Ben je gek? Ik ben hier alleen maar om het geld terug te brengen. Ik geef je vriendelijk advies, en jij beledigt me? Denk je dat ik geen temperament heb?" Victoria wees naar Violet's neus en schreeuwde terug, haar stem veel harder dan die van Violet.
Violet kookte van woede. Niet alleen nam Victoria de beledigingen niet stilletjes aan, maar ze had ook het lef om terug te praten. Violet wilde meer beledigingen naar haar hoofd slingeren, maar Victoria gaf haar de kans niet.
"Het was mijn president die je afwees, niet ik! Wat heeft het voor zin om mij te beledigen? Ga tegen hem schreeuwen! Of ben je te bang en reageer je het op mij af? Laat me je iets vertellen, ik ben niet jouw werknemer en ik pik jouw rotzooi niet! Ik beledig je nu, wat ga je eraan doen? Ga maar klagen bij mijn president, kijken of hij het iets kan schelen! Geen wonder dat hij je afwees, met jouw nare houding zou hij gek zijn om je te mogen." Victoria vuurde zo snel af dat Violet geen woord kon inbrengen.
Violets gezicht veranderde van rood naar bleek. "Mevrouw Cooper, ik wist niet dat je gezicht van kleur kon veranderen!" Victoria's scherpe woorden maakten Violet woedend.
Wetende dat ze niet tegen Victoria kon opboksen, greep Violet een glas rode wijn van de tafel en gooide het over haar heen. Victoria zag het niet aankomen en de wijn raakte haar recht in het gezicht.
"Oh, wil je vuil spelen?" Victoria grijnsde, pakte een ander glas rode wijn van de tafel en gooide het terug naar Violet.
"Ik vecht met je!" Violet, die nog nooit zo vernederd was, schreeuwde en stormde op Victoria af, haar lange vingers gericht op Victoria's haar. Maar Victoria was sneller. Ze blokkeerde Violets handen en gaf haar twee klappen, waardoor Violet verbijsterd was.
Herstellend, schreeuwde Violet en zocht naar een wapen, snel een fles rode wijn op de kantoorvitrine spotten. Ze greep het en gooide het naar Victoria.
Victoria schrok en dook snel weg. De wijnfles sloeg tegen de muur, brak in stukken en liet een bloedrode vlek achter.
Het geluid van de brekende fles alarmeerde Joseph buiten de deur. Victoria dook weg voor de fles en schreeuwde terwijl ze op Violet afstormde.
"Jij gekke vrouw, ik moet je een lesje leren!" Victoria greep Violets haar, drukte haar op de bank en begon haar in het gezicht te slaan.
Toen Joseph binnenstormde, was dit het tafereel dat hij zag. Joseph trok Victoria weg, eindelijk de vechtpartij stoppend. Maar tegen die tijd was Violets gezicht bedekt met tranen en snot. Ze staarde venijnig naar Victoria, maar Victoria's felle blik deed haar terugdeinzen van angst.
Joseph merkte Victoria's felheid op en schudde zijn hoofd met een wrange glimlach. Hij maakte zich een beetje zorgen over Michaels toekomstige getrouwde leven.
"Mevrouw Gonzalez, wat is hier in godsnaam gebeurd?" vroeg Joseph, geschrokken door Victoria's felle blik.
Gelukkig kalmeerde Victoria snel. "Ik sloeg haar omdat zij begon. Het was zelfverdediging. Indien nodig betaal ik haar medische kosten. Er is hier toch geld," zei Victoria, terwijl ze de papieren zak van de vloer oppakte en een handvol geld eruit haalde.
"Neem dit geld en koop wat goede medicijnen in het ziekenhuis om je domheid te behandelen!" Victoria gooide het geld in Violets gezicht. Het voelde ongelooflijk bevredigend om geld naar iemand te gooien.
(Ik ben de auteur van dit boek. Dank jullie wel voor jullie liefde en steun! Er komt zo een advertentie aan. Ik hoop dat jullie geduldig de advertentie willen bekijken, of overwegen om een abonnement te nemen om de advertenties te verwijderen, want de komende hoofdstukken zijn echt spannend. Geloof me, je moet echt blijven lezen!)