Hoofdstuk 5 Weet je wie ik ben
Victoria knikte. "De Jones Groep betaalt het beste in de stad. Wie zou daar niet willen werken en flink verdienen?"
"Wat vind je van de president van de Jones Groep?" vroeg Michael, terwijl hij probeerde nonchalant te klinken.
Victoria kantelde haar hoofd en dacht aan wat ze online had gelezen. "Ik heb gehoord dat hij super getalenteerd is. Onder zijn leiding doet de Jones Groep het geweldig en blijft hun marktwaarde stijgen. Maar hij is zo mysterieus, laat nooit zijn gezicht zien. Ik wed dat hij echt lelijk is, zo'n vettige, kale, dikke man met gele tanden en een eng gezicht. Daarom verbergt hij zich waarschijnlijk."
Michael was tevreden met het eerste deel van haar opmerking, maar de rest maakte zijn gezicht donkerder. "Waarom kijk je zo boos? Voel je je niet lekker?" vroeg Victoria bezorgd.
Michael haalde diep adem om te kalmeren. Hij schudde zijn hoofd. "Het is niets, misschien heb ik slecht geslapen vannacht. Trouwens, je mag de Hello Kitty-auto blijven rijden. Het bedrijf heeft me een nieuwe gegeven."
"Je sugar mama verwent je echt," mompelde Victoria zachtjes, maar Michael hoorde het niet.
De volgende dag reed Victoria met de Hello Kitty-auto naar de parkeerplaats van de Jones Groep. Zodra ze parkeerde, zag ze een bekend gezicht.
"Ryan, wat doe jij hier?" vroeg Victoria verrast.
"Verrast en blij om me te zien?" Ryan spreidde zijn armen alsof hij haar wilde omhelzen.
Victoria rolde haar cv op en sloeg hem op zijn hoofd. "Nee, en verpest het niet voor me. Ik heb vandaag een sollicitatiegesprek."
Ryan keek gekwetst. "Victoria, denk je echt dat ik alleen maar problemen veroorzaak?" Victoria knikte serieus, waardoor Ryan nog meer van streek raakte.
"Oke, eigenlijk heeft Sophia, je goede vriendin, me gestuurd. Ze was bezorgd dat je in de problemen zou komen en vroeg me om op je te letten." Ryan haalde zijn schouders op en legde eindelijk uit.
"Het is klaarlichte dag met een hoop mensen om me heen. Hoe zou ik in de problemen kunnen komen? Sophia overdrijft gewoon," zei Victoria terwijl ze gefrustreerd haar voorhoofd aanraakte.
"Ik heb echt je hulp niet nodig. Tot ziens." Victoria schudde haar hoofd en liep richting de ingang van de Jones Groep.
"Nee, Victoria, wacht even!" Ryan rende achter haar aan.
Ondertussen fronste Michael in het kantoor van de president naar de cv's in zijn hand. "Is het sollicitatiegesprek van vandaag niet alleen om Victoria aan te nemen? Waarom heb je andere kandidaten uitgenodigd?" vroeg Michael aan Joseph.
Joseph glimlachte wrang. "Meneer Jones, u wilt mevrouw Jones aannemen zonder dat ze het doorheeft, dus moest ik meer kandidaten uitnodigen. Anders, als we alleen haar zouden interviewen en meteen aannemen, zou ze argwaan krijgen."
Michael's frons verzachtte. Joseph was inderdaad een slimme ondergeschikte. 'Voor jullie tweeën heb ik echt alles uit de kast gehaald. Als je haar wilt aannemen, zeg dat dan gewoon. Waarom al dit gedoe? Ik ben zo'n dwaas dat ik hiermee heb ingestemd,' mopperde Joseph inwendig over Michael en zijn vrouw, en zelfs over zichzelf.
Plots merkte Joseph dat Michael stil was geworden. Toen hij opkeek, zag hij Michael uit het raam staren, met een koude blik op zijn gezicht. "Wie is die man naast Victoria? Zoek uit wie hij is!" beval Michael streng.
'Meer werk,' zuchtte Joseph inwendig, knikte en verliet het kantoor. Ryan's identiteit was eigenlijk vrij eenvoudig te achterhalen, iets wat zelfs Joseph niet had verwacht. Ryan was berucht in de kringen van rijke kinderen in de stad.
Ryan's familie had hun fortuin verdiend in onroerend goed, en hun geluk was onmiskenbaar. Ze hadden miljarden verdiend met alleen onroerend goed. De familie werd vaak bespot in hun kring als rijk maar zonder inhoud.
Als Michaels ondergeschikte wist Joseph hoe hij hem gelukkig kon maken. Toen hij zag dat Ryan als een schaduw aan Victoria kleefde, gaf Joseph een signaal aan de beveiligingsbeambte. De bewaker stapte onmiddellijk naar voren en blokkeerde Ryan bij de ingang.
"Sorry, meneer. Als u geen werknemer of sollicitant bent, mag u het terrein niet betreden." De bewaker stopte Ryan beleefd, negerend zijn protesten.
"Hoe durf je me tegen te houden? Weet je wel wie ik ben?" schreeuwde Ryan naar de bewaker, maar de bewaker trok zich er niets van aan.