HOOFDSTUK 7 Transformatie
Joy
Het eerste jaar ging zo snel voorbij. Toen ik erin slaagde om wat elk meisje op mijn school wilde, namelijk deel uitmaken van het leven van het knappe trio, werd ik met respect bekeken, hoewel mensen achter mijn rug om fluisterden.
"Ze heeft waarschijnlijk met alle drie naar bed gegaan... de slet."
"Ze is gewoon hun schoothondje. Een liefdadigheidsgeval."
"Ik hoorde dat die drie jongens bij een bende zitten of zoiets en dat zij er middenin is beland. Tenminste, ze hebben nog een geweten."
Wat dan ook. Ze waren mijn vrienden en behandelden me goed zonder iets terug te vragen. Ik hielp hen met hun opdrachten en projecten voor school, maar dat was niet genoeg om alle vriendelijkheid die ze me toonden terug te betalen.
Het was zomervakantie en ik zou een reeks operaties ondergaan, van een neuscorrectie tot littekenrevisietechnieken. Sebastian zei dat alles gratis was, maar ik wist dat iemand zou betalen. Zo niet in geld, dan in gunsten.
"Liefje, Xavier staat beneden om je naar het ziekenhuis te brengen. Je vader en ik zullen er zijn zodra onze diensten voorbij zijn, ik beloof het," zei mijn moeder.
Ik pakte mijn tas met mijn spullen en maakte een foto van mezelf als referentie.
"Oke, mam. Laten we dit doen," zei ik terwijl ik de trap afliep.
Ik liep niet langer mank. Xavier en Cristos hadden een fysiotherapeut ingehuurd om me met mijn been te helpen. Na vier maanden constante therapie had ik spieren opgebouwd en verdween de pijn eindelijk. Ik jog elk weekend met de jongens op de campus om spieren te behouden.
Als ik dacht dat de jongens in Noord-Dakota me als een prinses behandelden, behandelden Sebastian, Cristos en Xavier me als een koningin. Ze deden alles en kochten alles voor me. Zelfs deze designerjeans die ik droeg, die had ik van Cristos gekregen.
Xavier, die bij de deur stond, sprong om mijn tas te pakken. Van de drie was hij erg beschermend en droeg altijd, altijd mijn tas.
"Ben je er klaar voor?" zei Xavier enthousiast. Hij was erg opgewonden terwijl ik nerveus was. Wat als deze littekens niet weg zouden gaan? "Joy?" Ik glimlachte naar hem, hopend dat hij niet door mijn glimlach heen zou zien.
"Ik ben er klaar voor."
"Mevrouw Taylor, ik zal goed voor Joy zorgen. Dat beloof ik," zei Xavier tegen mijn moeder terwijl we de deur uitgingen.
"Dat weet ik, Xavier. Bel me gewoon als er problemen zijn," zei mijn moeder.
"Dat zal ik doen, mevrouw Taylor."
Mijn ouders hielden van de jongens en vertrouwden hen nu volledig. Zodra we vrienden werden, zagen ze een enorme verbetering in mij. Eindelijk gebeurde die tweede kans in het leven en mijn ouders waren hen alles verschuldigd.
Toen we in de auto zaten, vroeg ik waar Sebastian en Cristos waren.
"Sebastian is aan het trainen. Weet je nog dat hij die wedstrijd heeft? Cristos ontmoet ons in het ziekenhuis," zei Xavier. Hij legde een hand op de mijne. "Hé, wees niet bang. Deze dokters zijn de beste in wat ze doen. Je hebt toch die foto's van die ene beroemdheid gezien?"
"Ik weet het, Xavier. Maar wat als deze littekens permanent zijn?"
"Ik heb het gevoel dat ze die littekens kunnen verzachten. Een arts zei dat er een mogelijkheid is dat ze een vlekkeloos resultaat kunnen bereiken," zei hij, terwijl hij me geruststelde. "Joy, dit is niets voor jou. Waarom al die negativiteit?"
Ik keek naar hem. Hij had gelijk. Ik was pessimistisch. Hier waren ze, bezig om me te helpen. Ik was hen wel wat optimisme verschuldigd.
"Ik doe gewoon dom. Je hebt gelijk. Deze operaties gaan werken. Als we in de herfst weer naar school gaan, zal iedereen een mooiere Joy Taylor zien."
"Dat is mijn meisje," zei hij, terwijl ik niet eens doorhad dat we al bij het ziekenhuis waren. "Joy, je zult altijd mooi zijn in onze ogen. We willen gewoon dat je je leven terugkrijgt."
De rest van de zomer was ik thuis aan het herstellen. Ik mocht geen zware activiteiten doen om goed te kunnen genezen van de littekenrevisieoperaties.
Nadat de roodheid was afgenomen, onderging ik dermabrasie sessies en laserbehandelingen om de nieuwe littekens te laten vervagen en soepel te laten genezen, zodat ik een vlekkeloze huid zou krijgen.
Het tweede jaar begon misschien met mij eruitziend als een freak, maar naarmate de dagen in maanden veranderden, merkte ik tot mijn verbazing dat de littekens bijna volledig verdwenen waren. Toen de verbetering zichtbaar werd, plaatste een arts fillers in mijn gezicht om mijn wangen voller te maken en mijn kaaklijn te contouren.
Tegen het einde van ons tweede jaar zag ik er prachtig uit. Elke jongen die me een freak noemde, deed nu zijn best om mijn aandacht te krijgen. Inclusief een jongen genaamd Jonathan Marshall. Hij probeerde me zelfs te kussen. Bah!
Ik gaf niets om de andere jongens. Het enige waar ik om gaf, waren de drie mannen die de moeite hadden genomen om me mijn leven terug te geven.
Ik was erg afhankelijk geworden van alle drie... tot het punt dat ik niet wist waar ik eindigde en zij begonnen.
Ik was ook bang. Bang dat ze me plotseling zouden verlaten voor iemand beters. Ik voelde me zo'n last voor hen. Ik wist dat ze naast school ook werkten voor hun ouders. Het was al moeilijk genoeg om school te combineren, laat staan andere verantwoordelijkheden erbij te nemen. Hoe druk ze ook waren, ze leken altijd een manier te vinden om mij in hun hectische schema te passen.
Nadat ik groen licht had gekregen van mijn arts, mocht ik naar de feestjes tijdens de voorjaarsvakantie. We reden naar Zandvoort en ik was verbaasd om alle studenten van Nederland op één plek te zien.
We waren op het strand, genoten van onze cocktails, toen een jongen probeerde mijn borsten vast te grijpen. Sebastian gaf hem één klap en hij viel bewusteloos in het zand.
"Wil nog iemand zoiets proberen?" schreeuwde Sebastian. De vrienden van de jongen drongen naar ons toe en er ontstond een gevecht.
Ik moest Xavier nageven. Hij bracht drie van de vrienden van die jongen in hun eentje met hun gezicht eerst in het zand. We liepen weg, lachend, zonder een schrammetje.
Ik was trots op hen, maar het zette me aan het denken...
Waarom zijn ze zo getraind om te vechten?