Fatale Liefde

Hoofdstuk 7

"Is dit hoe je om hulp vraagt?" snauwde Raymond, terwijl hij de computer uitschakelde en opstond om te vertrekken. "Ik wil geen scheiding meer. Ga gewoon weg."

Margaret greep zijn pols, haar stem verzachtte. "Raymond, ik heb echt geen keuze."

Ze huilde niet, beet alleen op haar lip en smeekte. "Ik ben bereid om te scheiden. Ik zal me niet meer aan je vastklampen. Help alsjeblieft mijn vader."

Dit was de eerste keer dat Margaret zo'n zwakte voor hem toonde.

Maar hij schudde nog steeds haar hand af. "Maar ik wil hem dood hebben meer dan wie dan ook."

Haar kalme stem begon te beven. "Raymond, je begrijpt hem verkeerd; hij is tenslotte je schoonvader. Of, vertel me wat het kost om je te laten helpen?"

Hij keek niet om, met een lichtgekleurde jas in de kromming van zijn arm.

Bij het horen van het geluid draaide Raymond zich om.

Margaret, de trotse edele dame, Marlon's gekoesterde dochter, knielde voor hem.

Zijn ogen toonden verbazing. Zelfs toen hij bij Sarah was en haar koud dwong om te scheiden, knielde ze nooit.

Betekende dit dat Marlon's plaats in haar hart belangrijker was dan Raymond?

Zijn eerste reactie was om haar overeind te helpen, maar toen hij zich herinnerde dat ze de dochter van zijn vijand was, trok hij zijn stap terug en gaf een koude glimlach. "Margaret, je bent echt bereid je waardigheid op te geven voor Marlon."

Margaret antwoordde: "In het aangezicht van het leven is waardigheid waardeloos."

Margaret geloofde dit echt. Ze dacht altijd dat zelfrespect het belangrijkste was voor een mens, maar toen Marlon een ongeluk kreeg en ze het geld niet bij elkaar kon krijgen en om hulp moest vragen, realiseerde ze zich hoe naïef ze was geweest.

Raymond's gezicht verdonkerde terwijl hij naar het vloer-tot-plafond raam liep.

Buiten was het op een gegeven moment begonnen te sneeuwen.

Hij herinnerde zich dat Marlon het meest van sneeuw hield.

Raymond sprak kil: "Als je wilt knielen, kniel dan voor het gebouw van The Hughes Group!"

Hij draaide zich om en zag haar verbijsterd.

Margaret dacht dat ze het verkeerd had gehoord. Ze dacht dat knielen hier genoeg was.

Ze had niet verwacht dat Raymond zo meedogenloos kon zijn.

"Blijkbaar is Marlon toch niet zo belangrijk voor je." Raymond schudde zijn hoofd en grijnsde, terwijl hij zich omdraaide om te vertrekken.

Margaret vroeg: "Als ik kniel, zal je hem dan redden?"

Raymond zei: "Kniel of verdwijn gewoon!"

Raymond had zijn geduld volledig verloren, trok geïrriteerd aan zijn stropdas terwijl hij zich omdraaide om te vertrekken.

Margaret nam een besluit. "Zoals je wenst, ik zal knielen."

Raymond's rug verstijfde plotseling. De altijd trotse Margaret was werkelijk bereid om voor Marlon te knielen? Hij was geschokt, verrast, en gevuld met een gevoel van wraakzuchtige voldoening.

Marlon had zijn hele familie vernietigd, dus hij zou Marlon's kostbare dochter Margaret in de sneeuw laten knielen om hun zonden te boeten.

Voor het gebouw van The Hughes Group lag een uitgestrekte witte sneeuwvlakte.

Margaret knielde in de sneeuw, de koude wind blies onophoudelijk, sneeuwvlokken vielen op haar krullende haar. Met alleen een dunne jas aan zag ze er zielig en kwetsbaar uit.

Haar rug was recht. Haar ogen waren koppig en vastberaden.

Een grote paraplu verscheen boven haar hoofd.

Ze voelde de sneeuwvlokken niet meer en was een beetje verrast.

Ze wist echt niet, nu de Hughes-familie tot dit punt was gereduceerd, wie een paraplu voor haar zou houden? Wie zou haar beschermen? Ze dacht lang na maar kon niemand bedenken die zou komen opdagen.

Ze had ooit een goede vriend, maar hun relatie was verzuurd door Sarah's inmenging.

Zou het Raymond kunnen zijn? Was hij gewoon uit woede aan het praten eerder, maar kon hij in werkelijkheid niet verdragen haar ook maar een beetje te zien lijden?

Bij deze gedachte keek Margaret op met een hint van vreugde in haar ogen.