Fatale Liefde

Hoofdstuk 6

De woorden van de verpleegster waren doordrenkt met frustratie en woede. "Als je de operatie niet laat doorgaan, haal hem dan hier weg. Hem in ons ziekenhuis laten is gewoon misbruik maken van publieke middelen."

Deze verpleegster had net haar geld in haar zak gestoken.

Toen ze het geld aannam, was ze één en al glimlach, maar binnen vier uur was haar houding omgeslagen. Dit was de hypocrisie van de menselijke natuur.

Maar ze had geen tijd om met de vinger te wijzen. Ze wist dat niemand een vreemdeling zou helpen zonder er iets voor terug te krijgen.

Bang dat Nancy slecht behandeld zou worden, moest ze soepel liegen. "Ik betaal tegen de avond."

De toon van de verpleegster werd opeens enthousiast. "Echt waar?"

Margaret zei: "Ja."

Ze hing op en belde Raymond, in de hoop dat hij naar huis zou komen om over de scheiding te praten.

Haar enige troef was het onderhandelen over de scheidingsvoorwaarden met Raymond.

Hoe bizar dat een schamele miljoen euro de laatste druppel was in hun huwelijk.

Ze ging naar een printshop in de straat, liet een scheidingscontract opnieuw afdrukken, paste de voorwaarden aan en reed toen naar The Hughes Group.

Raymond was helemaal gefocust op zijn werk. Hij hield niet van socializen en werkte meestal overuren op kantoor.

Ze koos het moment vlak na werktijd. Het hele gebouw was donker, behalve het licht in het kantoor van de CEO.

Sinds haar ruzie met Raymond was ze niet meer bij The Hughes Group geweest. Het besloeg vroeger slechts twee verdiepingen, maar onder Raymonds leiding was het uitgegroeid tot een heel gebouw.

Op het grote elektronische scherm van het gebouw van The Hughes Group stond een grote foto.

De man op de foto was haar echtgenoot, Raymond.

Hij had een lange gestalte, droeg een op maat gemaakt pak, zat met gekruiste benen, emotieloos, met scherpe ogen, en straalde een echte bazenuitstraling uit.

Ja, kleren maken de man.

Toen ze Raymond voor het eerst ontmoette, droeg hij een vaal wit shirt en at het goedkoopste eten.

Wie had gedacht dat de ooit onzekere en introverte Raymond ooit zo indrukwekkend zou worden?

Margaret had geen tijd om verdrietig te zijn. De dringende taak was om hem te vinden en geld te lenen om Marlons leven te redden.

Ze opende de deur van het kantoor van de CEO.

Raymond, in een wit shirt en zwart vest, sprak in een zachte toon: "Je kunt nu gaan; maak je geen zorgen om mij."

Margaret was verbluft. Blijkbaar behandelde hij zijn ondergeschikten beter dan hij haar behandelde.

Raymond keek op, en zodra hij haar zag, veranderde zijn uitdrukking lichtjes. Hij kneep zijn ogen samen en grijnsde: "Zou je niet doodgaan voordat je ging scheiden? En nu vraag je erom voordat je doodgaat?"

Margaret liep binnen en zei direct: "Raymond, geef me een miljoen euro."

Raymond was niet erg verbaasd door haar plotselinge bezoek.

Hij keek haar alleen maar aan met scherpe ogen, haar spottend met zijn toon. "Denk je dat je een miljoen euro waard bent?"

Niemand wist dat, terwijl Margaret kalm leek, de hand die het scheidingscontract vasthield lichtjes trilde.

Omdat niemand beter wist dan zij dat Raymond gewoon een beest was.

Ze opende het scheidingscontract en legde het op zijn bureau. "Dit is het herziene scheidingscontract."

Hij wierp er geen blik op maar keek op om haar te bespotten, zijn ogen vol minachting. "Welke onderhandelingspositie heb je tegenover mij? Margaret, je bent wel erg zelfverzekerd."

Ze antwoordde: "Gewoon omdat je mijn goede vriendin Sarah leuk vindt, en je met haar wilt trouwen."

Raymond werd nog steeds niet boos, zijn lange vingers streelden zijn kin. Hij zei niets.

Margaret kon bijna niet blijven glimlachen. "Raymond, geef me gewoon een miljoen euro, en je bent van me af."

Hij keek op en grijnsde naar haar, "Dus je geeft zoveel om Marlon."

Ze zei: "Raymond, je zou op zijn minst basisrespect voor mijn vader moeten tonen. We kunnen de scheidingsvoorwaarden opnieuw bespreken."

Haar vingers balden zich tot een vuist, maar de rede vertelde haar dat ze haar kalmte niet moest verliezen. Op dit kritieke moment was Raymond haar laatste hoop.

Ze bleef haar kalmte bewaren, haar toon zacht.

Zodra ze dit zei, pakte hij het scheidingscontract op.

Met een scheurend geluid verscheurde hij het scheidingscontract in verschillende stukken en gooide het in de prullenbak.