Hoofdstuk 6 Jaloezie
Tijdens de lunch kwam Isabella eindelijk Michael tegen.
Terwijl ze eraan dacht hoe snel hij Stella had vergeven en haar hun relatie voor haar ogen liet etaleren, voelde ze een steek van frustratie.
Ze prikte in haar eten en mompelde zachtjes, "Verblind door liefde, geen ruggengraat."
Michael pakte wat vlees en legde het op haar bord.
Toen hij haar opgeblazen gezicht zag, kon hij een lach niet onderdrukken. "Probeer het eens. Het eten is vandaag echt lekker."
Michael nam ook een hap en at het langzaam op.
Toen ze zijn kalme houding zag, dacht Isabella: 'Dit moet de kracht van de liefde zijn! Kijk hoe goed zijn humeur is! Aangezien hij in een goed humeur is, moet hij makkelijk aanspreekbaar zijn.'
Met al haar moed zei Isabella: "Meneer Johnson, aangezien u mevrouw Hall al vergeven heeft, laten we dan de scheiding afronden."
Michael keek op, zijn gezicht werd meteen donkerder. "Isabella, neem je het huwelijk of mij niet serieus? Je wilde zo graag trouwen, en nu wil je scheiden. Speel je met me?"
Isabella voelde zich nog meer gekwetst door Michaels geschreeuw, haar neus begon te tintelen en tranen begonnen te vallen. Ze zei boos: "Moet ik jullie twee elke dag liefdevol zien zijn als we niet scheiden? Aangezien jullie weer samen zijn, zal ik wel opzij stappen. Waarom moet je mij ertussen zetten? Denk je dat ik makkelijk te pesten ben?"
Toen hij Isabella's verdrietige gezicht zag, kon Michael niet anders dan lachen, een ongekende troost voelend.
"Ben je jaloers?" Michael liep naar Isabella toe. "Isabella, heb je gemerkt? Het lijkt wel of iemand jaloers is!"
"Nee, dat ben ik niet!" Isabella huilde nog harder en weigerde Michael aan te kijken.
Michael trok Isabella naast zich en legde uit: "Het gaat niet om vergeven of niet. Ze heeft me geholpen, en als belofte heb ik haar ondergebracht in het bedrijf van een... vriend. Het huis en de auto zijn standaard voor artiesten van het bedrijf, en haar aan regisseurs voorstellen geeft haar kansen. Wat betreft die miljoen dollar, dat is mijn persoonlijke cadeau aan haar, als..."
Michael dacht even na en vervolgde: "Als een bedankvergoeding."
"Een bedankvergoeding? Is het geen afscheidsvergoeding?" Isabella was verbaasd.
"Ja, een bedankvergoeding. Bedank haar voor het bij me brengen van jou, en voor het tonen van Johns ware aard." Legde Michael uit.
Isabella mompelde: "Geen wonder dat je niet wilt scheiden. Na zo'n hoge prijs betaald te hebben, moet je je geld wel terugverdienen aan mij!"
Michael plaagde haar, half grappend: "Dit is nog maar het begin. Ik heb veel voor je betaald, en ik moet het terugkrijgen van jou. Breng het onderwerp scheiden niet meer ter sprake, oké?"
Isabella antwoordde: "Zolang je niet teruggaat naar Stella, zal ik het niet ter sprake brengen."
Michael was zeer tevreden met Isabella's bezitterigheid, kuste haar en zei: "Ze is maar een actrice. Neem haar woorden niet serieus."
Isabella keek hem boos aan, en hij verbeterde zichzelf meteen: "Ik zal haar zeker geen kans meer geven om dicht bij me te komen."
Michael was in een uitzonderlijk goed humeur.
Na de lunch nam hij Isabella mee op een rondleiding door hun huis. Hij liet haar snel de begane grond zien en nam haar toen mee naar de eerste verdieping.
Isabella wilde de tuin verkennen, maar Michael weigerde: "Isabella, er komen later genoeg kansen. Laat me je eerst onze slaapkamer laten zien."
Daarmee leidde hij Isabella naar de slaapkamer waar ze die ochtend wakker was geworden.
Michael zei: "Isabella, kijk, dit is je inloopkast, en daarnaast is de badkamer. Kom, kijk naar de kleren die ik voor je heb klaargelegd. Vind je ze mooi?"
Isabella was verrast. "Voor mij?"
"Wat dacht je dan?" Michael was sprakeloos.
Isabella bladerde door de kleren. Stella was langer en voller, dus die zouden haar zeker niet passen. Dit waren duidelijk Isabella's kleren.
"Ik dacht dat het allemaal Stella's spullen waren!" zei Isabella.
Michael was weer boos op haar. Hoe diep ging haar misverstand over hem!
Hij stapte naar Isabella toe, pakte haar kin vast en dwong haar hem aan te kijken. Met opeengeklemde tanden zei hij: "Isabella, heb je geen geweten!"
Daarmee drukte hij zijn lippen op de hare, kuste haar hevig en beet in haar lippen uit wraak.
Isabella voelde de pijn en kon een zachte kreun niet onderdrukken.
Michael maakte gebruik van haar iets geopende mond en zijn tong gleed behendig naar binnen. De verstrengeling van hun lippen en tanden, het opborrelende verlangen tussen hen, verdrong geleidelijk hun rationaliteit.
"Isabella, ik ben zo blij dat je van mij bent." fluisterde Michael in haar oor, verlangend dat ze één konden worden.
Isabella, buiten adem door Michaels kussen, voelde al haar zintuigen versterkt. Haar mond, neus, oren, en zelfs elke cel in haar lichaam voelden Michaels aanwezigheid, waardoor ze bedwelmd raakte en wegzonk.
Ze voelde iets uit haar lichaam verdwijnen, zoals verlegenheid, zelfbeheersing en kalmte, dingen die bij haar hoorden, en alleen een vrouwelijk omhulsel achterlieten. Ze voelde elke sensatie in haar lichaam tot leven komen en reageren op Michael.
Michael voelde dat de Isabella in zijn armen anders was dan hun eerste keer samen.
Toen was hij als een generaal op campagne, met Isabella als zijn trofee, genietend van de sensatie van verovering.
Maar deze keer was Isabella zijn metgezel. Samen begonnen ze aan een epische reis, staken de eindeloze woestijn over, doorstonden ontelbare ontberingen, en kwamen uiteindelijk aan bij de legendarische oase waar ze al jaren van droomden. Ze verkenden elke centimeter ervan met nieuwsgierigheid, onderzochten elke boom en bloem, en proefden elke vrucht.
Isabella sloot haar ogen, de sensaties in haar lichaam oneindig versterkt.
Michaels handen en lippen waren als het spelen van een muziekstuk, de snaren van haar lichaam bespelend, soms zacht en soms krachtig.
Isabella ontdekte zoveel geheimen die in haar lichaam verborgen waren. Ze kon wild, gepassioneerd, verloren en zelfs dominant zijn.
Met gesloten ogen voelde ze zorgvuldig de verschillende onderstromen in haar lichaam, als kleine beestjes die over haar huid kropen, aan haar vlees knabbelden, met haar bloed door haar lichaam stroomden, diep in haar botten.
Ze voelde duidelijk iets in haar hart instorten, en toen ontsnapte er een zachte kreun aan haar lippen.
Haar nagels groeven zich diep in Michaels sterke rug, als een eis of een uitnodiging.
"Naar het bed, goed?" Michael beet zachtjes in Isabella's oorlel, zijn stem laag.
Isabella lag op zijn schouder, zonder iets te zeggen, maar haar rusteloze hand kneep zachtjes in Michaels zij.
Michael voelde zich alsof hij betoverd was. Zijn normaal goede zelfbeheersing was volledig verdwenen, en hij wilde oncontroleerbaar en dringend in haar lichaam zijn.
Hij tilde Isabella op en ging naar de slaapkamer.
Hun al verfrommelde kleren werden uitgetrokken, en ze waren volledig naakt.
Isabella klemde zich stevig aan Michael vast, haar benen om zijn sterke middel geslagen, gretig zijn aanraking en kussen voelend, als een pasgeboren beest, zacht en diep kreunend.
Michael voelde alsof hij op het punt stond te ontploffen, zijn geduld tot het uiterste getest. Hij kuste Isabella hevig, en samen vielen ze op het bed.
Michael duwde zijn heupen, drong binnen, en met Isabella's lange kreun waren ze volledig verloren in elkaars verlangen.
Al snel waren ze op het brede bed verzonken in passie.
Isabella wist niet hoe ze in slaap was gevallen, en het was de rinkelende telefoon die haar stoorde en weer wakker maakte.
Slaperig nam ze de telefoon op, en haar gezicht werd steeds somberder.
Nadat ze hulpeloos het gesprek had beëindigd, leek ze op een verwelkte bloem.