Gebroken hart
Ze wist niet hoe lang ze daar op de grond had gelegen toen ze een stem haar naam hoorde roepen. "Alexia! Alexia! Alexia!"
Ze kon niet uitmaken waar het vandaan kwam of wie haar naam riep en het kon haar niet schelen. Ze hoopte te verdwijnen in de vergetelheid.
"Alexia!" zei Edmund, terwijl hij haar schouders vastgreep en haar naar zich toe trok. "Lex, wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd?" Ze huilde nog harder. "Lex, vertel me wat er gebeurd is." De tranen bleven onophoudelijk stromen. "Het komt goed," zei hij, terwijl hij probeerde een reactie uit haar te krijgen.
"Lex, ik kan je niet helpen totdat je me vertelt wat er gebeurd is." Wanhopig probeerde hij haar te smeken. "Alsjeblieft, Lex, vertel me gewoon wat er gebeurd is."
Bliksem sloeg in een boom in de buurt. Edmund vloekte. Hij moest haar hier wegkrijgen, maar hij kon haar niet in beweging krijgen.
Hij had haar vanuit zijn raam gezien terwijl hij naar de storm keek en rende naar haar toe toen hij zag dat ze op de grond lag. Bang dat er iets zou gebeuren.
Ze snikte onsamenhangend een paar woorden.
"Lex, ik weet dat je het probeert, maar ik kan je niet verstaan als je huilt." Zei hij, terwijl hij zo zacht mogelijk probeerde te zijn.
Ze richtte zich op, de tranen stroomden nog steeds over haar wangen. "Hij is mijn partner," fluisterde ze nauwelijks hoorbaar, waardoor ze nog meer begon te huilen. Ze begroef haar hoofd in haar handen.
"Wat? Wie?" vroeg Edmund verward. Hij had haar nog niet zo lang geleden gezien.
Ze schudde haar hoofd terwijl ze nog steeds huilde.
"Lex... vertel het me." zei hij, terwijl hij probeerde door te dringen.
"Caspian," zei ze met een stem zo zacht als een fluistering. "Caspian," herhaalde ze. Edmund verstijfde. De adem werd uit zijn longen geslagen. Hij staarde naar Alexia alsof ze drie hoofden had. Uiteindelijk kwam hij uit zijn trance en begon te handelen.
"Laten we naar binnen gaan en praten," zei Edmund terwijl hij haar omhoog trok, haar naar de achterdeur leidde en de keuken in.
Hij zette haar neer op een stoel. Hij vond handdoeken en wikkelde ze om haar heen terwijl ze water op de keukenvloer druppelde. Daarna begon hij thee te zetten en verzamelde verschillende gebakjes om haar de kans te geven een beetje te kalmeren.
Hij zette de thee en het eten voor haar neer en wachtte tot haar ademhaling gelijkmatiger werd en haar tranen ophielden.
Hij haalde schone kleren uit haar kamer toen hij voelde dat ze stabiel was. Ze nam ze dankbaar aan voor zijn attentheid en ging naar een nabijgelegen badkamer om zich om te kleden. Ze stopte de natte kleren in een tas en ging terug naar haar stoel, terwijl ze diep ademhaalde om zichzelf te kalmeren.
Toen, voorzichtig, ging Luca naast haar zitten. Met een bezorgde blik pakte hij haar hand, in een poging haar enige troost te bieden.
"Wat is er gebeurd? Begin bij het begin en vertel me alles. Neem je tijd, we hebben geen haast." zei hij met een zachte, geruststellende stem. Terwijl ze een slok thee nam, ging ze rechtop zitten en begon.
“I-ik rook een geur. Het was zo perfect dat het wel mijn partner moest zijn, dus ik volgde het. Het was zwak,” zei ze nauwelijks in staat om de woorden uit te spreken.
"Het was minstens een paar uur oud," haar stem trilde terwijl ze sprak. "Dus ik haastte me. Ik wilde het niet verliezen."
“Ik volgde het naar zijn slaapkamerdeur en t-toen ik daar aankwam…” Ze stopte even. “H-hij was bij een vrouw. Ik hoorde ze,” zei ze terwijl de tranen weer begonnen te vallen. Hij liet haar huilen. Hij drong niet verder aan, liet haar zoveel huilen als ze wilde.
Toen ze eindelijk stopte met huilen, grotendeels omdat haar tranen op waren, nam ze een paar hapjes van het eten dat Edmund voor haar had gevonden. Ze bleven daar de hele nacht in stilte. Haar ogen vonden een plek op de vloer en ze staarde, gevoelloos voor de pijn.
Toen de nacht vervaagde en de dageraad aan de horizon verscheen, strompelde Luca naar beneden de keuken in.
“Koffie,” zei hij, er half dood uitziend. “Ik kon vannacht niet slapen. Ik had steeds het gevoel dat er iets mis was.” Hij draaide zich om en zag Edmund en Alexia, zijn ogen werden groot bij het zien van de verwarde blik van zijn zus. Ze had het zwaar gehad.
“Lex, wat is er gebeurd?” vroeg hij, plotseling heel wakker.
Alexia vertelde de gebeurtenissen van de nacht, nam haar tijd en nipte aan haar thee. Ze huilde een beetje, maar Luca was geduldig en wachtte tot ze verder ging. Luca werd bozer met elk woord. "Klootzak," siste hij. "Sorry," zei hij tegen Edmund. "Geen probleem, ik ben net zo boos als jij." De mannen stonden op en liepen door de keuken om meer koffie te halen.
"Hebben we enig idee wie het daarboven met hem zou kunnen zijn?" vroeg Luca zachtjes aan Edmund terwijl Alexia aan haar thee nipte. "Nee, hij heeft geen vriendin en ik heb hem met niemand gezien," antwoordde de jonge prins, diep in gedachten verzonken.
Na nog een glas koffie te hebben gedronken, ging Luca weer naar boven, pakte hun spullen in en laadde ze in zijn truck.
"Hij ruikt je waarschijnlijk als hij wakker wordt, dus als je dat gesprek nu niet wilt voeren, moeten we gaan," zei Luca tegen zijn zus.
"Ik-ik denk niet dat ik hem nog onder ogen kan komen. Ik blijf ze in mijn hoofd horen..." Alexia stopte even. "Laten we dan gaan," reageerde haar broer.
Met z'n drieën liepen ze naar de truck.
“Dank je, Edmund,” zei Alexia terwijl ze hem omhelsde en toen de voorstoel inklom. Ze trok haar benen op en krulde zich op tot een bal, zichzelf vasthoudend.
“Altijd, Lex,” antwoordde hij.
Luca zette de laatste tas in de truck en zei tegen Edmund terwijl hij zijn hand schudde: “Ed, bedankt dat je voor Lex hebt gezorgd. Ik weet niet wat we zonder jou hadden moeten doen.” Edmund knikte en stapte achteruit terwijl Luca in de voorstoel stapte en de truck wegreed van het paleis.