Het feest
Alexia droeg een groene slipjurk die tot haar knieën reikte met eenvoudige zwarte open teenhakken. Ze kon de opwinding van het roedelhuis in haar kamer horen. Luca kwam binnen met een “Hey zus” als begroeting. Hij bekeek haar en zei met een glimlach op zijn gezicht: “Mijn knokkels gaan vanavond flink bloederig worden om al die mannelijke wolven weg te houden, maar je ziet er goed uit.”
“Dank je, Luca, jij ziet er ook niet slecht uit.” Zijn blonde haar zat perfect gestyled. Hij had dezelfde blauwe ogen als zij. Er was geen twijfel mogelijk dat ze broer en zus waren. “Heb je al stiekem beneden gekeken?” vroeg ze.
“En moeders toorn riskeren? Geen denken aan.” antwoordde hij terwijl hij in de spiegel zijn manchetknopen van zijn marineblauwe pak goed deed. “Ik heb wel de groepschat gecheckt en de groep lijkt te denken dat het het feest van het jaar is.”
“Moeder zal zo trots zijn.” Alexia lachte, terwijl ze zich Shelia trots voorstelde.
“Ik heb mijn telefoon niet! Vertel me wat er gaande is!” drong Alexia aan.
“Oké! Oké! Wacht even. De beta van Alpha Eugene is al dronken. Geweldig. Thomas en Chris wedden wie zijn tong aan het ijssculptuur probeert te plakken. Moeder zal in haar nopjes zijn. Oh, en Edmond is net binnengekomen en ja hoor, alle vrouwelijke wolven werpen zich zoals gewoonlijk op hem.”
Alexia rolde met haar ogen. "Zet mij maar voor 50 in op vaders krijger Tony." Ze herinnerde zich de keer dat Tony rond het oefenveld rende op hakken en in een jurk terwijl hij Barbie Girl zong voor een weddenschap. De man kende geen schaamte.
Net op dat moment verschenen hun ouders in de deuropening. “Oké mijn schatjes, het is bijna tijd! Oh! Ik kan niet geloven dat deze dag hier is. Gefeliciteerd mijn engeltjes!” zei hun moeder terwijl ze hen omhelsde. Ze maakte Luca's stropdas recht en streek een verdwaalde haarlok van Alexia glad, waarna ze naast hun vader ging staan.
“Geen enkele vader zou om betere kinderen kunnen vragen, ik ben trots op de mensen die jullie zijn geworden.” zei hun vader terwijl hij Luca's hand schudde en Alexia op de wang kuste. Shelia stond naast haar man en knikte instemmend.
Uit haar ooghoek zag Alexia dat Luca vocht tegen zijn tranen. Ze glimlachte. Beiden wilden altijd hun vader trots maken, vooral Luca, aangezien hij de alfa-positie zou overnemen.
"Goed, we kunnen beter beginnen, we gaan naar beneden en dan introduceren we jullie zodat jullie je entree kunnen maken." zei hun moeder terwijl ze naar de deur liep. Ze blies hen een kus toe terwijl zij en hun vader verdwenen.
Nadat hun ouders weer naar beneden waren gegaan, begaven Luca en Alexia zich naar de trap om hun afdaling af te wachten. Ze verplaatste haar gewicht van de ene voet naar de andere.
“Hier gaan we, hoofd omhoog en schouders naar achteren,” zei Luca toen ze hun namen hoorden aankondigen en ze de trap afdaalden naar het wachtende feest beneden.
Luca en Alexia begaven zich naar hun groep nadat ze door veel weldoeners waren gestopt. Alpha Jacob verwelkomde iedereen en de band begon te spelen. Tegen de tijd dat ze bij de groep aankwamen, waren de meeste gasten aan het dansen of met elkaar in gesprek.
“Gefeliciteerd!” zong de groep samen.
“Dank je, dank je,” glimlachten en zeiden de tweelingen.
Alexia’s ogen ontmoetten die van Edmond. Niets. Geen vonk. Niet haar partner. Ze meende een vleugje verdriet in zijn ogen te zien. Maar toen glimlachte hij, pakte een fles champagne en glazen en zei: “Een toost op de jarige jongen en het jarige meisje! Eindelijk is de jongste van ons legaal!” waardoor de groep allemaal juichte.
Alpha Jacob kwam toen tussenbeide, "Edmund," zei hij terwijl hij zijn hand uitstak om de prins de hand te schudden, "Het is een tijdje geleden, hoe gaat het met de familie?"
Edmund schudde zijn hand met een glimlach. "Ze zijn geweldig, mam en Caspian sturen hun groeten, maar het spijt hen dat ze niet kunnen komen."
"Oh, ik weet zeker dat Caspian omringd is door werk in het Koninkrijk," zei Jacob, helemaal niet gekwetst door hun afwezigheid. Hij nam afscheid van de groep en herinnerde hen eraan verstandige keuzes te maken, waarna hij zich mengde met de andere gasten.
"Ik claim de eerste dans met de jarige," verklaarde Edmund. "Ik moet nu op mijn hoede zijn, anders proberen je fans me neer te steken," zei Alexia met een glimlach op haar gezicht. Ze lachten allemaal en begonnen te dansen. Toen het tijd was om de taart aan te snijden, waren beide broers en zussen in de verleiding om elkaars gezicht erin te duwen, maar de blik die hun moeder hen gaf, deed hen van gedachten veranderen.
Aan het eind van de avond eindigde de groep bij een meer in de buurt van het roedelhuis met flessen champagne en eten dat ze hadden meegenomen voordat ze naar buiten gingen. De jongens hadden hun stropdassen losgemaakt en de meisjes hadden hun schoenen allang uitgetrokken. De lucht werd lichtblauw terwijl de dageraad naderde.
Ze vertelden grappen en verhalen, lachend de hele tijd. Het was Chris die zei: "Dus, geen van jullie heeft je maat gevonden?" Hazel gaf hem een elleboogstoot. "Idioot," zei Hazel tussen haar tanden door. "Ik weet dat je gelijk hebt, maar waarom?" zei hij geschokt en verward.
"Nee," antwoordde Luca met een vragende blik in zijn ogen.
"Nou, dat betekent dat we nog steeds op pad gaan voor het jaarlijkse squadweekend in het paleis volgende week," zei Chris zelfverzekerd.
Edmond lachte. "Mam kijkt uit naar het bezoek van de squad, omdat ze het fijn vindt om het huis vol te hebben, vooral sinds papa stierf."
"Nou, Judy maakt wel de beste koekjes," ging Thomas verder en begon al zijn favoriete eten in het paleis op te sommen.
"Ik denk niet dat ze het waardeerde toen jullie jongens dronken werden en in wasmanden van de trap af gleden en een onbetaalbare vaas omver gooiden," zei Alexia terwijl ze de jongens aankeek.
"Nee, dat deed ze niet," antwoordde Thomas, grimassend bij de herinnering. "Ze liet ons rondjes om het paleis rennen tot we moesten overgeven en daarna moesten we ons eigen kots opruimen. Het was geen goede dag."
Ze hingen altijd veel rond in het paleis omdat het voor Edmund moeilijker was om weg te komen. Het was ook een middenpunt tussen al hun roedels. "Hoe zijn de koninklijke taken?" vroeg Alexia aan Edmund. "Saai. Absoluut saai. Maar het helpt Caspian en hij is altijd druk. Dus los ik problemen op tussen bemoeizuchtige wolvinnen en huilbaby-alfa's," antwoordde hij.
"Vergeet niet dat we op 1 augustus beginnen met de leiderschapstraining en we allemaal drie maanden in het paleis zullen zijn!" zei Tabatha.
"Je weet dat alle andere jonge alfa's en Luna's ons gaan haten, toch?" zei Luca. "Ze zullen er alles aan doen om ons neer te halen."
"Oh, absoluut," antwoordde Christopher. De Squad was de sterkste van de toekomstige alfa's en Luna's, wat de anderen van hun leeftijd erg jaloers maakte.
"Ze haten ons omdat ze ons niet zijn!" riep Thomas.
"Grant gaat er zijn," zei Hazel, wat een zucht door de groep deed gaan. Haar neef was arrogant en gaf alleen om hoe hij eruitzag. Hij was ook niet dol op de groep en maakte het zijn missie om hen dwars te zitten.
"Vergeet hen, we blijven samen en steunen elkaar," zei Luca terwijl de rest van de groep instemmend knikte.
Alexia zat in het gras en dacht na over de komende maanden. "Hoeveel anderen zullen er zijn?" vroeg Alexia.
Het was Edmund die antwoordde: "Minstens 100."
Jemig, dacht Alexia, dat is veel alfa-bloed op één plek.
"Iemand gaat in een gevecht belanden," zei Alexia.
Edmund zei met een kalme stem: "Het is geen kwestie van of, maar wanneer."