Hoofdstuk 2: Een nieuw gezicht
AVA
Ik had een hekel aan de lessen die ik op dinsdag had. Dubbel wiskunde, biologie en aardrijkskunde waren een marteling.
Gelukkig was vandaag anders.
Meneer Jansen, onze wiskundeleraar, haalde me uit mijn gedachten. "Klas, we hebben vandaag een nieuwe leerling die zich bij ons aansluit. Dit is Isabella, ze is hierheen verhuisd vanuit een roedel in Wales en zal haar schooltijd bij ons afmaken. Ik hoop dat jullie Isabella allemaal welkom zullen heten."
Ik keek rond in de klas en realiseerde me plotseling dat de enige lege stoel naast mij was.
Ze ging zitten, gracieuzer dan ik ooit zou kunnen hopen te zijn, en stak haar hand uit om de mijne te schudden. "Isabella, noem me maar Izzie," glimlachte ze.
"Ava," glimlachte ik terug.
Ze was lang en slank. Het tegenovergestelde van mij. Ze had zo’n figuur dat iedereen denkt te willen hebben.
Ik was niet de enige die het opmerkte. Leo, onze toekomstige Delta, draaide zich om en staarde naar haar, zonder enige schaamte. Ik schudde mijn hoofd en onderdrukte een giechel, voordat ik hem aan Izzie aanwees. "Je hebt al een bewonderaar," lachte ik.
Ze giechelde en kaatste terug naar mij. "Jij hebt er een paar, Ava."
Ik draaide me in de richting van haar blik en merkte dat de alfa-tweeling naar me staarde. Ik bloosde en keek naar beneden, maar niet voordat ik hun zondige grijnzen zag.
"Ze weten niet eens wie ik ben, Izzie."
"Ik denk dat ze het beginnen uit te vogelen, de Beta-tweeling ook."
Ja hoor, zij staarden ook. Ik rolde met mijn ogen en giechelde zachtjes.
Isabella was in mijn volgende les, net als de jongens. "Isabella!" riep Leo ons achterna. Ze knipoogde naar me voordat ze zich omdraaide om hem aan te kijken.
Ze had een wenkbrauw opgetrokken en een onverschillige uitdrukking op haar gezicht. Ik kon net een giechel onderdrukken bij het zien ervan.
"Kan ik je helpen?" vroeg ze, met één hand op haar heup.
Hij keek geschokt, hij was gewend dat meisjes gewoon aan zijn voeten vielen. Isabella zou niet zo makkelijk zijn. Ik kon het niet laten om te smirken bij de interactie.
"Ik ben Leo," zei hij plotseling, terwijl hij zijn hand uitstak om de hare te schudden.
"Ik weet het," grijnsde ze, negerend zijn hand en zich omdraaiend om weg te lopen.
"Wacht!" riep hij haar achterna. "We geven deze week een feestje, willen jullie komen?"
Isabella stopte plotseling, zodat hij slechts een paar meter achter haar eindigde. Ze draaide zich om en keek hem in de ogen. "Wat krijg ik ervoor terug?"
Een duivelse grijns verscheen op zijn gezicht. "De beste nacht van je leven."
"Belofte maakt schuld," smirkte ze. "Kun je die wel waarmaken?"
Hij knikte. "Natuurlijk kan ik dat, schatje," hij tilde haar kin op met twee vingers zodat ze hem recht aankeek. Ze ging op haar tenen staan, haar vingers dansten langs zijn hoofd en wikkelden zich in zijn haar, haar mond heel dicht bij de zijne, haar hoofd naar achteren gekanteld. Hij keek naar haar lippen, klaar om de afstand tussen hen te overbruggen.
Ik kon de grijns niet onderdrukken terwijl ik het tafereel aanschouwde, en het leek erop dat de Alfa en Beta-tweeling dat ook niet konden.
Ze boog zich voorover zodat zijn lippen slechts een centimeter van de hare verwijderd waren, en zijn ogen vielen dicht.
Op dat moment smirkte ze, ontweek zijn armen en liep terug naar mij.
"Is dat een ja?" riep hij ons achterna.
"Misschien," kaatste ze terug, zonder zich om te draaien. "Wat doe je na schooltijd, Ava? Zullen we samen eten?"
Ik knikte. "Ik kan rond half negen? Ik heb training om zes uur maar ik ben klaar om acht uur."
"Training om zes uur? Ik dacht dat het om half vier begon?"
"Packtraining wel, maar ik train momenteel alleen en dat doe ik al een tijdje. Niet voor lang meer," grijnsde ik.
Ze keek verward. "Wat betekent die grijns?"
"Ik zou het je vertellen, maar het is een verrassing voor iedereen en wolven hebben echt een goed gehoor, dus je zult moeten wachten en zien."
"Ik kan niet wachten," giechelde ze.
Na school rende ze weg voor de roedeltraining, en ik ging naar huis om mijn huiswerk te doen voordat mijn eigen trainingssessie met Beta Alexander begon.
De training was zwaar. Na mijn gebruikelijke tien kilometer warming-up gingen we over op krachttraining. Ik haatte gewichtstraining, maar het was een noodzakelijk kwaad.
Toen we daar allebei genoeg van hadden, gingen we verder met defensieve oefeningen. Beta Alexander demonstreerde een beweging, en ik probeerde die dan te blokkeren, ontwijken of te counteren. We waren sneller klaar met zijn lijst dan hij had verwacht.
"Ik wou dat iedereen zo makkelijk te onderwijzen was als jij, Ava," grijnsde hij. "Daarom ga je vanaf morgen helpen! Ben je daar klaar voor?"
"Natuurlijk, Beta. Ik kijk er eigenlijk wel naar uit."
"Ik kijk er zeker naar uit," lachte Artemis.
Beta Alexander merkte mijn grijns op en trok een wenkbrauw op.
"Artemis springt opgewonden rond, Beta," lachte ik. "Ze kijkt ernaar uit om iedereen te laten zien hoe geweldig ze is."
"Ze is behoorlijk geweldig, Ava," lachte hij terug.
Mijn stem werd iets dieper toen Artemis naar voren kwam. "Dank je, Beta."
"Altijd, Artemis. Nu, Ava, zullen we het hierbij laten? Ik zie je morgen bij de roedeltraining."
"Klinkt als een plan, Beta." Hij sloeg zijn arm om mijn schouders terwijl we het trainingsveld verlieten.
De training iets eerder beëindigen gaf me genoeg tijd om te douchen en zelfs mijn haar en een beetje make-up te doen voordat Isabella me ontmoette voor het avondeten.
"Ava!" gilde ze. "Je ziet er geweldig uit!" Ze sloeg haar armen om me heen. "Je ziet er zeker niet uit alsof je net een twee uur durende workout hebt gedaan."
We vonden een tafeltje in de hoek van het eetcafé, een die ons een perfect uitzicht over de ruimte gaf. Net nadat ons eten was gearriveerd, cheeseburgers, frietjes en milkshakes, zag ik de Alpha-tweeling, Beta-tweeling en toekomstige Delta binnenkomen. Ze zagen ons, glimlachten, en liepen naar ons toe.
"Ava, Isabella," grijnsde Leo. "Wat leuk om jullie hier te zien."
Ik reageerde niet, behalve door wat van mijn milkshake te drinken. De Alpha-tweeling staarde intens naar mijn lippen die om het rietje zaten; ik kon een lach niet onderdrukken.
Ze schoven een tweede tafel tegen de onze aan, en zelfs met dat werd de tafel erg knus met z'n vijven.
De Beta-tweeling schreeuwde "hé, pap!" en onderbrak mijn totale genot van mijn burger. Beta Alexander liep naar ons toe, een grote glimlach op zijn gezicht. "Hé, kinderen! Goed gedaan met trainen vandaag, allemaal." Hij knipoogde naar me. "Vooral jij, Ava."
Ik grijnsde, mijn wangen lichtroze gekleurd.
"Wacht..." riep Noah uit. "Ava was niet bij de training?"
"Ze was er wel, alleen niet bij die van jullie, zoon." Beta Alexander glimlachte naar me. "Ik zie jullie allemaal morgen bij de training."
Hij draaide zich om en liep weg, terwijl de jongens en Isabella naar me staarden. "Ava, je zei dat je na de reguliere roedeltraining vandaag training had omdat je alleen traint..." begon Isabella, met een lage stem.
Ik knikte.
"Traint de Beta je persoonlijk?"
Ik keek opzij en zag Beta Alexander naar me glimlachen. Hij knikte.
Ik gaf hem een kleine glimlach en draaide me toen weer naar Isabella. "Dat klopt."
De monden van de Beta-tweeling vielen open. "Hoe komt het dat pap jou één op één traint?"
"Iets voor mij om te weten en voor jullie om uit te vinden," grijnsde ik.
Een lach in mijn hoofd trok mijn aandacht weg van de Beta-tweeling. Beta Alexander's wolf, Kieran, lachte om mijn antwoord.
"Artemis, jij bent mijn favoriete wolf," lachte Kieran.
"Aww, Kieran, jij bent ook aardig."
Ik hoestte, terwijl ik probeerde mijn lach te verbergen bij Kieran's gesnuif als reactie.