Hoofdstuk 1: Een nieuw begin
AVA
De eerste maandag in juni was altijd een interessante dag op school. Het was de eerste dag van het formele zomerseizoen voor trainingen. Het weer was warm genoeg dat iedereen verwacht werd buiten te trainen, en alle binnen trainingen werden op de lange baan geschoven, tenzij het absoluut noodzakelijk was. Het was nooit noodzakelijk.
Ik stond voor de spiegel in de kleedkamers op school en trok mijn krullende bruine haar in een rommelige knot om het uit de weg te houden tijdens mijn trainingssessie met Beta Alexander. Normaal gesproken fonkelden mijn groene ogen van opwinding bij het trainen met de Beta, maar vandaag niet zo veel.
Tijdens de lunch werd ik in de kantine in het nauw gedreven en werd mijn lunch recht over mijn hoofd gegooid. Ik had de verantwoordelijken gemakkelijk kunnen aanpakken, maar de Beta en ik hadden bepaald dat ik moest verbergen waartoe ik in staat was, totdat ik klaar was om het openbaar te maken.
Mijn wolf was speciaal, en zodra die kennis bekend werd, was er geen weg meer terug. Artemis was een prachtige zwarte wolf met opvallende gele ogen en een zilveren halve maan op haar borst. Het was een unieke kleur; niet veel wolven waren echt zwart. Dat gecombineerd met het feit dat ik mijn geur kon verbergen, was een levensredder; ik kon als mijn wolf door de bossen rennen zonder me zorgen te maken over het tegenkomen van mensen die ik liever niet wilde zien.
Ik trok mijn sportbeha en legging over mijn rondingen aan en moest de 'skinny jeans dans' doen om de legging over mijn heupen te krijgen. Toen ik klaar was, sleepte ik mezelf naar de trainingsvelden, klaar om mijn trainingssessie te beginnen.
“Ava, hoe was school?” Beta Alexander sloeg zijn arm om mijn schouders toen ik het trainingsveld bereikte.
Ik trok een gezicht. “Niet geweldig, Beta.”
“Het spijt me, Ava. Als je me zou vertellen wat er aan de hand is, zou ik je kunnen helpen.”
“Het is goed, Beta, ik heb dit onder controle. Niet lang meer en ik denk dat ik klaar ben om hun achterwerken te schoppen.”
“Ik ben blij dat je dat zegt, Ava, want ik had een verzoek voor je.”
Ik keek hem aan, een wenkbrauw opgetrokken.
“Ik wil dat je begint mee te doen aan de pack trainingssessies. Ik heb een tweede paar handen nodig om de sessies te geven, nieuwe bewegingen te demonstreren, feedback te geven waar verbeteringen nodig zijn en dergelijke.”
Mijn ogen werden groot.
“Het is tijd, Ava,” klonk Artemis' stem door mijn gedachten. “We kunnen dit aan. Je bent sterk, onafhankelijk en fel. Het is tijd dat de pack ziet wat we kunnen.”
Ik glimlachte, zowel in mijn gedachten als in het echt. “Oké, Beta. Laten we dit doen.”
Zijn arm om mijn schouders spande zich aan en trok me tegen hem aan. Hij was echt als een ere-adoptievader voor me.
“Dank je, Ava. We kunnen vanaf woensdag beginnen.”
“Ik kijk ernaar uit, Beta!”
Hij glimlachte. “Goed. Ga nu je rondjes rennen.”
Ik mopperde zachtjes terwijl ik aan mijn hardloopronde begon. Ik hield van mijn trainingssessies met Beta Alexander, en ik begreep waarom uithoudingsvermogen bij hardlopen nodig was, maar ik haatte het om rondjes te rennen op het trainingsveld.
Toen ik mijn tien kilometer had gelopen, stopte ik voor hem en nam een slok water. “Nieuw persoonlijk record, Ava, goed gedaan.” Hij glimlachte. “Zullen we sparren?”
We namen onze posities in op de grote mat die we speciaal voor ons tweeën hadden uitgelegd, cirkelend om elkaar heen, zoekend naar een opening. “Laten we dit doen, Beta,” daagde ik hem uit, met een grijns op mijn gezicht.
Hij bewoog als eerste, deed alsof hij een stoot naar de linkerkant van mijn gezicht zou geven, maar bracht in plaats daarvan zijn been rond in een trap. Ik ontweek beide, sprong over zijn been en dook onder zijn arm door. Het was een ingewikkelde beweging om te landen, maar een die door mijn lengte gemakkelijker werd gemaakt.
Hij lachte toen ik het deed. “Verdorie, je maakt dat er elke keer makkelijker uitzien.”
Ik grijnsde terug naar hem, voordat ik onder zijn armen dook om een reeks stoten naar zijn buik te plaatsen, daarna draaide ik om hem heen om zijn nieren te raken en uiteindelijk een elleboog naar de achterkant van zijn nek.
Hij gromde bij de klap, draaide zich om om me weer onder ogen te komen, maar ik was al weer achter hem. Ik was snel op mijn voeten; dat moest ook wel. Door mijn grootte zou ik nooit een tegenstander met kracht kunnen overmeesteren, dus moest ik sneller en wendbaarder zijn.
Ik trapte recht in de achterkant van zijn knie, sloeg zijn benen onder hem vandaan en liet hem op de grond vallen. Ik sloeg mijn arm om zijn nek, probeerde hem in een wurggreep te krijgen, maar hij gooide me achterover, draaide zich om en ging op mijn middel zitten, mijn armen eindigden boven mijn hoofd vastgepind.
Ik liet hem denken dat hij me had vastgepind, net lang genoeg voor hem om zijn waakzaamheid te laten varen. Zodra hij dat deed, bracht ik mijn benen omhoog, sloeg ze om zijn rug en gebruikte mijn grip om hem op zijn rug te gooien.
Het gevecht ging lang door, waarbij we allebei goede klappen uitdeelden en de ander op hun rug sloegen, alleen om weer op te staan en hetzelfde terug te doen.
Tegen de tijd dat we stopten met sparren, waren we allebei doorweekt van het zweet, maar lachend.
“Jemig, Ava, ik zweer dat je elke keer sneller wordt als we sparren.”
Ik grijnsde naar hem. “Ik heb de beste leraar gehad, Beta.” Ik gooide hem een fles water toe, die hij dankbaar aannam.
We gingen verder met zwemmen; hij liet me eindeloos watertrappelen terwijl ik een 100 kilo zware crash test dummy boven water moest houden, terwijl hij probeerde me af te leiden. Alles wat ik hoefde te doen, was het hoofd boven water houden, hopelijk mijn ‘Alpha’ niet laten verdrinken.
“Dat is genoeg voor vandaag, Ava,” riep hij, zijn stem trots terwijl ik mezelf uit het zwembad hees. “Morgen doen we krachttraining en verdedigingstechnieken.”
“Klinkt als een plan, Beta,” zei ik terwijl we elkaar een high five gaven en in de richting van het hoofdgebouw liepen.