Hoofdstuk 4
Terwijl Duncan uit zijn gedachten kwam, klonk er een klop op de deur en zijn zus riep dat ze de deur moesten openen voordat er een enorm ongeluk zou gebeuren.
Hij opende de deur en zijn zus, Marnie, kwam naar binnen gestormd met tassen en dozen in alle vormen en maten.
"Ik zie dat je bent gaan winkelen, Marnie."
Marnie lachte, "Er komt nog meer, ik heb Marco gestuurd om de rest te halen."
"Marnie, ik zei genoeg tot ik haar zelf mee kan nemen winkelen, dit lijkt wel alsof je alle winkels hebt leeggekocht."
"Oh, hou op met drama maken en help me."
Duncan begon Marnie te ontladen en legde alles midden op de vloer neer, precies toen Marco de kamer binnenkwam, eruitziend als een pakezel. Hij liep direct naar de plek waar Duncan de andere spullen had neergelegd en dumpte alles in de stapel.
Marco's gedachten bereikten Duncan, "Als je weet wat goed voor je is, ren je snel weg. Ik heb drie zussen, weet je nog? Ik heb dit eerder gezien, geloof me, je wilt hier niet blijven. Ze laten je dingen doen die geen man ooit zou moeten doen."
Marco draaide zich om en rende de kamer uit.
Duncan keek naar Spare, ze zag er een beetje verward uit, hij liep naar haar toe en nam haar bij de hand.
"Spare, dit is mijn kleine zus, Marnie. Marnie, dit is mijn partner en Luna, Spare."
Marnie begon op en neer te springen van opwinding, "Zoete sassy molasses! Je hebt je partner gevonden."
Duncan boog zich voorover en kuste Spare op haar hoofd.
"Ik ga nu weg, ik heb wat werk te doen. Jullie twee, veel plezier."
Oh, misschien kan Marnie je helpen een nieuwe naam te bedenken. Ik meen het als ik zeg dat ik niet wil dat je steeds aan die onzin wordt herinnerd als iemand haar naam zegt."
Met een elegante buiging verliet hij de kamer.
Marnie ging op het bed zitten en trok Spare met zich mee.
"We gaan echt goede vrienden worden, dat voel ik gewoon aan. We praten wel terwijl we bezig zijn."
Met dat begon ze dingen uit de tassen te halen, voordat ze het wist had ze shampoo, conditioner, douchegel en bodylotion. Alles wat een meisje maar kan wensen op het gebied van toiletartikelen.
Marnie was een wervelwind van energie, nu haalde ze zomerse jurken, jeans, T-shirts, joggingbroeken en -truien, pyjama's, nachtjaponnen, bh's, ondergoed en nogal wat items die eigenlijk niet meer dan een touwtje leken. Wat ze niet zeker wist, hing Marnie gewoon in de kast.
"Oké, nu gaan we je verwennen, je een make-over geven, en alles daartussenin."
Ze rende naar de badkamer en liet het bad vollopen. Spare kon alle spullen ruiken die ze gebruikte, het was erg sterk. Marnie kwam naar buiten en zag Spare haar neus rimpelen bij de geur.
"Ik weet het, ik heb te veel gebruikt en ben opnieuw begonnen met het bad, dat rook als een Frans bordeel op vrijdagavond."
"Oké, het is tijd voor je bubbelbad nu." Spare ging de badkamer in en begon haar kleren uit te trekken toen ze Marnie hoorde zuchten. Spare wist waar ze naar keek en draaide zich om om het te verbergen.
Ze staarden elkaar even aan en toen stortte Marnie zich op Spare en omhelsde haar. Marnie huilde en zei steeds dat het haar speet.
Spare trok zich terug en keek naar Marnie's betraande gezicht.
"Ik wil nooit meer horen dat je sorry zegt, wat er is gebeurd, is niet door jou gedaan. Zeg nooit sorry voor de rotzooi die andere klootzakken doen."
Marnie omhelsde haar opnieuw en liet Spare in het bad stappen.
"Nu wil ik dat je ontspant en alle badgeuren uitprobeert. Ik kom je over een half uur halen."
Zodra Marnie de deur sloot, maakte ze een gedachtenverbinding met Duncan.
"Wist je van al die littekens op haar rug en benen?"
"Marnie, waar heb je het in hemelsnaam over?"
"Duncan, ze heeft lange littekens over haar rug en bovenbenen, ze ziet er ook uit alsof ze in lange tijd geen goede maaltijd heeft gehad. Waarom heet ze Spare?"
Marnie wachtte op Duncan's antwoord, in plaats daarvan ging de slaapkamerdeur open en daar stond een zeer boze Duncan.
Hij liep langs Marnie op weg naar de badkamer, maar Marnie hield hem tegen en trok hem weg.
"Als je daar boos naar binnen gaat, terwijl ze naakt in het bad zit, zal ze je nooit vertrouwen. Het bad is waar een vrouw het kwetsbaarst is. Dus kalmeer en ga terug naar je Alpha-taken."
Duncan keek nog even naar Marnie tot hij kalmeerde.
"Oké, ik ga weg, maar ik wil alles weten wat ze je vertelt, begrepen?"
Marnie knikte en duwde hem de gang op, waarna ze de deur achter hem sloot en op slot deed.
Lily liep woedend door de gangen van haar middelbare school. Waar ze ook keek, ze kon De Reserve nergens vinden, en haar vrienden ook niet.
Oh, dat kreng gaat hiervoor boeten, hoe durft ze niet op school te verschijnen? Ze zou Lily de antwoorden voor de toets geven. Als ze deze niet haalt, moet ze misschien zomerschool volgen, en die vernedering zou ze nooit accepteren.
Ze had geen keus, ze vertelde haar vrienden dat ze de leraar moesten zeggen dat ze ziek was en naar huis ging. Ze stormde de school uit, stampend op haar hakken van tien centimeter. Ze bereikte haar gloednieuwe BMW en scheurde het parkeerterrein af, als een raket op weg naar huis.
Lily stormde met een rood gezicht haar huis binnen, waar haar moeder Joanne haar tegenhield.
"Wat doe jij hier thuis? Je zou nu tot je oren in de examens moeten zitten."
"Mam, dat kreng kwam niet opdagen om me de antwoorden te geven. Ik moest zeggen dat ik ziek was en ben naar huis gegaan."
Haar moeder siste van woede. Ze stormde naar de zolder om De Reserve een lesje te leren, ze moest wel dood zijn daarboven. Dat was het enige excuus dat ze zou accepteren, zelfs dan zou ze misschien nog de zweep gebruiken.
Toen ze bij de zolderdeur kwamen, gebruikte Joanne haar sleutel om de deur te openen. Ze werden begroet door stilte. Ze deden het licht aan en keken rond; de kamer was leeg. Aan de spullen te zien had ze haar boeltje gepakt en was vertrokken.
Joanne werd woedend en duwde de ladekast om, die in stukken op de vloer uiteenspatte. Hoe kon dat kreng dit doen, hoe durfde ze te denken dat ze kon vertrekken?
"Wat doen we nu, mam?"
"We vinden dat kreng en slaan haar weer in onderwerping. Ik ga je vader bellen en hem zeggen dat hij naar huis moet komen. Ze weet te veel, we kunnen haar niet uit ons territorium laten vertrekken."
Joanne duwde Lily het huis uit.
"Ga en begin met zoeken naar dat kreng, en als school uit is, vraag je je vrienden om je te helpen. Ik ga direct naar Alpha Michael om hem te informeren over wat er gaande is."
Lily reed weg, niet zeker waar ze moest zoeken. Het is niet alsof De Reserve ergens rondhing waar zij graag kwam. Toen kreeg ze een idee, wat zeldzaam voor haar was.
Dat kreng had een baan in een lokaal hotel, nu moet ze alleen nog uitvinden welk hotel en vragen stellen. Om eerlijk te zijn, hoopte ze diep van binnen dat De Reserve echt ontsnapt was.
De Reserve was nu gekleed in comfortabele jeans en een zacht T-shirt. Marnie was bezig met haar haar, probeerde make-up en lotions uit, en ondertussen aten ze pizza. Ze wist nu hoe het was om een van die Barbie-hoofden te zijn waarmee kleine meisjes spelen.
"Marnie, hoe moet ik mezelf noemen? Ik wil deze naam niet, ook al is het alles wat ik ooit heb gekend."
"Nou, is er een andere naam die je altijd al leuk vond? Je zou hem een tijdje kunnen proberen en zien of het bij je past. Wat zegt je wolf?"
De Reserve maakte een mentale verbinding met Artemis, "Heb jij nog ideeën?"
Artemis was even stil en zei toen: "Adira".
"Artemis zegt, Adira. Ik vind het mooi."
"Goed, ik doop je Adira Marie MacPatton. Ik geef je mijn tweede naam, als zussen kunnen we die nu delen."
Marnie maakte een mentale verbinding met Duncan om hem de naam door te geven die ze hadden gekozen, zodat hij alle papieren in orde kon maken.
Duncan zei de naam en zowel hij als zijn wolf waren het erover eens dat het de juiste keuze was, een prachtige keuze. Een perfecte naam voor zijn perfecte partner.
Toen de avond viel, ging Duncan de dames naar het diner begeleiden. Dit zou Adira's eerste keer zijn om met anderen van deze omvang te eten, dus hij wilde zo dicht bij haar zijn als ze toeliet. Hij wilde nooit dat ze zich alleen of ongewenst voelde.
Toen ze met zijn zus naar beneden kwam, kon hij zijn ogen niet geloven. Was het mogelijk dat ze nog mooier was? Het werd steeds moeilijker om haar te weerstaan. Hij reikte naar haar hand, en ze gaf die gemakkelijk, wat Duncan tevreden stelde.
Niemand zal haar ooit nog pijn doen. Als ze het proberen, zal Duncan ze aan stukken scheuren.
Hij begeleidde haar naar hun tafel en begon haar voor te stellen aan zijn Beta Marco en een paar van de ouderen die bij hen zaten. Iedereen was blij dat Duncan zijn partner had gevonden en ze verwelkomden Adira.
Hij zag hoe ze zichtbaar steeds comfortabeler werd. Ze glimlachte zelfs terwijl ze het dessert aan het afronden waren.