Hoofdstuk 6
De zaal barstte los in chaos, mensen drongen samen om te zien wat er aan de hand was.
"Wanneer komt de ambulance? Als er iets met meneer Stewart gebeurt, komt de Stewart-familie achter ons aan!"
Elizabeth keek op en zag een man van rond de vijftig op de grond liggen, zo bleek als een geest.
Het ziekenhuis in de stad was een kwartier rijden, maar het was spitsuur.
Als ze op de ambulance wachtten, kon het te laat zijn.
Toen ze zag dat hij verslechterde, begon Elizabeth, die enige medische training had, te twijfelen.
Elizabeth fronste en stapte naar voren, "Laat mij eens kijken."
Alle ogen waren op haar gericht.
"Kun je dat wel? Iedereen weet dat de familie Percy vol zit met dokters, behalve jij. Je bent nutteloos en weet niets van geneeskunde!"
"Als er iets met meneer Stewart gebeurt, kun jij dat dan aan? Dit is serieus!"
De menigte werd luid en chaotisch, alsof ze dit gepland hadden, en vulde Elizabeth's oren met twijfel.
Nog voordat ze de man kon aanraken, werd ze opzij geduwd.
"Zelfs als hij sterft, hebben we iemand zoals jij niet nodig om hem te redden!"
Een vrouwenstem sneed erdoorheen, en Elizabeth voelde een duw op haar schouder.
Zelfs als hij stierf, wilden ze haar hulp niet?
Was ze nutteloos?
Sinds wanneer werden haar medische vaardigheden in twijfel getrokken?
Ze was slechts drie jaar uit de schijnwerpers geweest. Hoe kon haar reputatie zo slecht zijn geworden?
"Ik ben een dokter, laat mij!"
Deze stem was sterk en vastberaden, trok ieders aandacht, hun ogen wijd van verbazing.
Het was Esme.
De menigte barstte los, "Het is mevrouw Russell! Meneer Stewart zal gered worden, ze is een cardiothoracaal chirurg!"
"Wow, mevrouw Russell treedt echt op wanneer het ertoe doet! Ze is net zo geweldig en goedhartig als het nieuws zegt!"
Esme was als een wonderdoener, en de menigte plaatste haar meteen op een voetstuk.
Ondertussen leek Elizabeth's eerdere poging om te helpen nu zinloos.
Esme knielde naast Landon Stewart, vond de hartpillen in zijn zak en zei: "Iedereen, ga een beetje achteruit, geef hem wat ruimte."
"Is er familie van hem hier? Heeft hij nog andere medische problemen behalve hartziekte?" vroeg Esme, maar kreeg geen antwoord.
Geen tijd om daarover te piekeren. Ze gaf Landon de hartpillen en begon snel met reanimatie.
Er waren vandaag veel prominente figuren op het banket, wat het de perfecte gelegenheid maakte voor Esme om haar talenten te tonen.
Ze moest Alexander's familie laten zien dat ze net zo goed was als Elizabeth, als ze met hem wilde trouwen.
Terwijl iedereen zijn adem inhield, riep iemand: "Hij bewoog!"
Landons vingers trilden, en hij opende langzaam zijn ogen, nog steeds bleek.
Esme vroeg zachtjes, "Meneer Stewart, hoe voelt u zich? Gaat het beter?"
Landon fronste, terwijl hij zijn borst vasthield.
Esme voegde snel toe, "De ambulance is onderweg. U bent nu veilig!"
De zaal barstte los in applaus en lof.
"Mevrouw Russell is echt iets bijzonders, in tegenstelling tot sommigen..."
"Elizabeth komt uit een doktersfamilie, maar is via connecties in de geneeskunde terechtgekomen. En nu denkt ze dat ze meneer Stewart kan behandelen? Dat is gewoon roekeloos!"
Landon sloot zijn ogen, zijn lippen bewogen maar er kwam geen geluid uit.
Esme dacht dat hij nog niet volledig hersteld was en negeerde hem.
Elizabeth bleef stil, niet gestoord door hun geklets.
Zeker, ze was via de achterdeur in de geneeskunde gekomen, maar toen ze naar Esme keek, werden haar ogen ijzig.
Was zij echt degene die via de achterdeur binnenkwam?
Esme wierp Elizabeth een snelle, schuldige blik toe en zei: "Bedankt voor de erkenning. Eigenlijk is Elizabeth ook behoorlijk capabel."
"Haar? Ik zou mijn leven niet aan haar toevertrouwen!"
"Mevrouw Russell, mag ik uw contactgegevens?"
Alexander, die stil was geweest, sprak plotseling koel: "Hou op met flirten met mijn verloofde."
Iedereen om hen heen wisselde blikken uit en lachte, "Kijk eens, meneer Tudor is beschermend."
Esme bloosde en zei verlegen, "Alexander..."
Elizabeth's ogen doofden en ze keek naar beneden, een scherpe pijn in haar hart voelend.
Het waren niet hun twijfels en aanvallen die pijn deden.
Maar het steeds weer horen van Alexander die Esme zijn verloofde noemde, was erger dan de dood.
Esme glimlachte lichtjes, zich van binnen enorm trots voelend.
Toen ze eerder bij Elizabeth was, was ze altijd slechts een accessoire om Elizabeth te laten schitteren.
Maar nu? Nu was het haar tijd om te schitteren!
Esme wierp een blik op Elizabeth, een glimp van boosheid in haar ogen.
Ze was van plan alles van Elizabeth af te pakken!
Midden in alle lof begon meneer Stewart, die aan het herstellen was, plotseling te stuiptrekken.
"Meneer Stewart ziet er niet goed uit! Mevrouw Russell, kijk snel naar hem!"
Esme snelde erheen en merkte meneer Stewart's zware ademhaling op.
Ze voelde zich een beetje verloren.
Was het zijn hart dat opspeelde? Of had hij moeite met ademhalen?
"Heb je iets gegeten?" vroeg Esme aan Landon.
Landon greep naar zijn nek, zijn gezicht vertrokken van pijn.
Esme begreep het niet, maar bleef hem onderzoeken, steeds meer in paniek rakend.
Elizabeth keek op, nam Landon's toestand in zich op en keek naar de tijd.
‘Ik kan niet langer wachten,’ dacht Elizabeth.
Ze greep een voorbijgaande ober en leende de pen uit zijn borstzak.
"Mevrouw Russell, kunt u dit aan?" vroeg iemand aan Esme.
Esme keek op en zag de menigte haar nog steeds bewonderend aankijken.
Zelfs als ze het niet kon, moest ze doorgaan.
"Ik kijk nog een keer," zei ze, haar stem trillend van de zenuwen.
Hoewel ze een topcardiochirurg was, dacht ze de laatste tijd alleen maar aan Alexander. Haar studie had op de tweede plaats gestaan.
Ze kon het zich niet veroorloven om te falen. Als er iets met Landon zou gebeuren terwijl zij erbij was, zou haar carrière voorbij zijn.
Geen haar op haar hoofd die eraan dacht haar reputatie op het spel te zetten!
Net toen het spannend werd, werd Esme opzij geduwd.
Een koude stem sneed door de spanning heen, "Aan de kant!"