Hoofdstuk 4
Elizabeth strompelde de badkamer binnen, terwijl de alcohol haar zwaar trof.
Alexander, die eruitzag als een donderwolk, drukte haar tegen de wastafel.
"Elizabeth, we zijn nog niet gescheiden!" gromde hij door zijn opeengeklemde tanden.
Haar rug tegen de wastafel gedrukt, toonde de spiegel de vlindertattoo op haar rug, mooi en uitdagend.
Ze keek op, verborg de pijn, en zei kalm: "Meneer Tudor, ik heb de papieren getekend. We zijn zo goed als gescheiden."
Zijn greep op haar pols werd steviger.
"Meneer Tudor?" herhaalde hij, elk woord druipend van dreiging.
Elizabeth had nog nooit zo tegen hem gesproken. Ze had altijd een sprankeling in haar ogen gehad, altijd vrolijk en opgewekt.
Dit was de eerste keer dat Elizabeth hem ‘Meneer Tudor’ noemde, en het voelde vreemd, alsof er een muur tussen hen opgetrokken werd.
"Is het verkeerd om je Meneer Tudor te noemen?" Elizabeth kneep haar ogen samen en leunde iets dichter naar Alexander toe.
In drie jaar huwelijk was ze nooit zo dichtbij hem geweest.
Ze zag de verrassing in zijn ogen toen hun blikken elkaar kruisten.
Was hij geschokt dat ze hem ‘Meneer Tudor’ noemde?
Elizabeth bestudeerde het gezicht dat ze jarenlang had liefgehad, haar stem zakte, "Ja, het is verkeerd. Ik zou je 'ex-man' moeten noemen."
Alexander's hart kromp ineen, en hij verstevigde zijn greep op haar pols, duwde haar terug, "Elizabeth, probeer je me uit te dagen?"
"Waarom zou ik het wagen om je uit te dagen?" Elizabeth lachte, druipend van sarcasme.
Haar houding maakte hem alleen maar bozer.
"Mevrouw Percy, gaat het goed?" riep iemand van buiten de deur.
Alexander kende die stem. Het was Colin.
Hadden ze al iets met elkaar?
Elizabeth keek Alexander in de ogen, sprak dubbelzinnig, "Ik ben oké, meneer York. Geef me een moment."
Ze legde de nadruk op ‘meneer York’, zorgend dat Alexander het hoorde.
Het was alsof ze hem vertelde dat hij nu gewoon een vreemde was.
Alexander fronste, woede laaide op in zijn ogen.
Elizabeth durfde een andere man te ontmoeten recht voor zijn neus?
"Elizabeth, heb je het lef om naar zijn kamer te gaan?" snauwde Alexander, terwijl hij haar kin stevig vastgreep.
Elizabeth duwde hem weg, een glimlach op haar gezicht geplakt. "Ex-man, je gaat te ver," zei ze, haar stem zoet maar haar woorden koud.
Alexander trok haar terug, zijn hand stevig om haar middel, drukte haar tegen de muur. Toen, uit het niets, kuste hij haar hard.
Hij zou haar laten zien wat een grens overschrijden echt betekende!
Ze hadden alleen de scheidingspapieren getekend, nog niet afgerond. Technisch gezien was ze nog steeds zijn vrouw!
Een andere man ontmoeten recht voor zijn neus? Dat was een klap in zijn gezicht.
Elizabeth's ogen werden groot, ongeloof stond op haar gezicht geschreven.
Wat was er in Alexander gevaren?
Hij was nooit zo dichtbij geweest in drie jaar. En nu, ineens, kuste hij haar?
Zijn kus was ruw, en ze voelde de steek van zijn beet. Of het nu de kus was of de alcohol, ze voelde zich zwak worden.
Ze steunde tegen de wastafel, stampte hard op zijn voet.
Hij liet niet los, verstevigde alleen zijn greep en verdiepte de kus.
Elizabeth worstelde, bevrijdde een arm en sloeg hem in het gezicht.
Alexander's hoofd draaide opzij. Hij likte zijn lippen, nu besmeurd met haar lippenstift en een vleugje whisky.
Elizabeth hijgde, haar lippenstift was uitgelopen, haar ogen een beetje rood.
Alexander veegde de hoek van zijn mond af met zijn vingers, zijn diepe ogen scanden haar, en hij liet een lage lach horen.
Had ze hem echt geslagen?
"Is dit niet wat je wilde?" Hij stapte dichterbij, woede opvlammend in zijn ogen.
"Gekleed om mannen te verleiden, hè? De man buiten is prima, maar ik niet?"
"Elizabeth, wie probeer je voor de gek te houden met dit toneelspel?"
"Alexander, jij klootzak!" kaatste Elizabeth terug, haar ogen vol teleurstelling.
Wat wilde ze eigenlijk? Wist Alexander het echt niet?
Alles wat ze wilde was een beetje liefde van hem, maar hij gaf het nooit.
Hij liet haar zich waardeloos voelen.
Alexander staarde haar aan, ziedend.
"Klootzak? Ben je vergeten hoe je me smeekte om met je te trouwen?"
Zijn wrede woorden stuurden een rilling door haar hart.
Haar liefde was slechts een wapen dat hij gebruikte om haar pijn te doen.
Ze had zich voor hem verlaagd, banden met haar familie verbroken, zichzelf geruild aan ontvoerders en haar ware zelf verborgen. Alles was voor hem.
Maar haar stille offers van de afgelopen zeven jaar betekenden niets voor Alexander.
Ze veegde haar tranen weg, glimlachend met een bittere grijns. "Alexander, jou liefhebben was mijn grootste fout."
Bij het horen van haar woorden verstarde Alexander's gezicht, terwijl hij tegen de muur zakte.
Hij liet een paar holle lachjes horen, zich niet bewust dat hij zojuist de vrouw had verloren die zeven jaar van hem hield.
Elizabeth, met rode ogen, pakte Lila en stormde naar buiten.
"Ben je oké?" vroeg Lila bezorgd.
Elizabeth, met tranen over haar wangen, snauwde: "Wat zou er mis kunnen zijn? Ik ben gewoon geweldig."
Op blote voeten, met haar hakken in de hand, liep Elizabeth de straat op, de blikken negerend. Ze riep, alsof ze eindelijk een besluit had genomen: "Ik zal nooit meer van Alexander houden. Dat zweer ik!"
Ze herinnerde zich niet hoe ze thuis was gekomen.
Toen ze wakker werd, was het al de volgende middag.
Elizabeth zat op het bed, versuft, terwijl ze over haar pijnlijke hoofd wreef.
Net toen verscheen er een nieuwsbericht op haar telefoon.
[Vandaag woonde Alexander, president van Tudor Group, de lancering bij van de nieuwe make-uplijn van Tudor Group met de erfgename van Russell Group.]
Ze klikte op de video en zag Esme glimlachend, Alexander's arm vasthoudend, zwaaiend naar de media. Ze zagen er perfect uit samen.
Elizabeth klemde haar telefoon stevig vast, haar ogen brandden.
In drie jaar huwelijk had Alexander haar nooit meegenomen naar evenementen. Nu, net gescheiden, kon hij niet wachten om zijn nieuwe trofee te tonen.
Toen Elizabeth dacht aan Alexander's dwingende kus bij de gootsteen gisteravond, voelde ze alleen maar ironie.
Plotseling was er een klop op de deur. Elizabeth onderdrukte haar verdriet en zei: "Kom binnen."
De deur ging open en daar stond Declan in een donkerblauw pak, grijnzend. "Elizabeth, vergeet onze afspraak van gisteravond niet!"
Elizabeth was verbaasd.
'Welke afspraak?' vroeg ze zich af.