Hoofdstuk 6- Over de duivel
Lily
Afgewezen worden is vreselijk. Zelfs nu ik met Jeremy ben, verandert dat niets aan het feit dat ik een maatje heb. Na afgewezen te zijn, zijn er dagen dat ik me dood wil voelen. Het is als een menstruatie, maar dan erger.
Mijn binnenste draait en ik voel me in brand staan. Mijn handen worden slap en heet. Mijn benen worden als pudding en mijn hele lichaam doet pijn. Het ergste is dat mijn hart pijn doet en ik nooit lijk te kunnen stoppen met huilen.
Gisteren was zo'n dag, ik moest me ziek melden en Megan moest mijn plek innemen om de beginners te trainen. En vandaag is mijn vrije dag, maar het is niet Megan's vrije dag, dus is ze boos. Ze heeft altijd mijn plaats moeten innemen, maar om de een of andere reden heb ik meestal de dagen dat het haar vrije dag is. Dus nu sta ik in een euroshop koekjes en cupcakes te kopen zodat ze me niet haat. Ze vergeeft me bijna onmiddellijk - als ik haar de koekjes met chocoladestukjes geef tenminste.
Ik klets wat met een lid van de roedel, koop het junkfood en stap in mijn auto. Het is geen glamoureuze auto, maar de alfa gaf hem aan mij als beloning omdat ik snel had leren vechten. Blijkbaar wordt van leden van de Dark Moon-roedel op mijn leeftijd verwacht dat ze op legerniveau zijn. Wat ik absurd vond totdat een baby me in elkaar sloeg...
Ik parkeer de auto en ga de roedelgym binnen. Eenmaal binnen, zie ik Victor en Megan hun groepen trainen door de glazen muren. Met een diepe zucht loop ik naar Megan's kamer, wiens ogen zich tot spleetjes vernauwen als ze me ziet. Ik open de deur en loop naar haar toe. Ik buig voor de kleine kinderen en geef ze een glimlach.
"Je hebt maar beter een goede reden om me zonder je ingewanden in je hand te komen opzoeken."
"Bah!" De kleine kinderen die ze traint beginnen te lachen.
"Heb ik gezegd dat jullie mochten stoppen?!" Ze klapt in haar handen en ze gaan verder met jumping jacks. Haar ogen blikken weer op hen voordat ze haar blik op mij richt, "Nou?"
"Sorry, ik had gewoon mijn dag."
Ik voel me schuldig. Ze hadden nu al moeten stoppen. Mijn hart deed pijn als Chase andere meisjes kuste of andere dingen deed en toen stopte het, dus ik zou die dagen niet meer moeten hebben. En ik weet dat Chase niet met andere meisjes is omdat mijn wolf het me vertelt. Hij heeft al vier maanden niemand gehad.
Megan grijpt mijn arm en trekt me naar de hoek, hoewel we allebei weten dat de kinderen alles zullen horen. "Kijk, ik begrijp het, maar zou je er nu niet overheen moeten zijn? Zeg tegen je wolf dat ze zich als een vrouw moet gedragen of zoiets. Ik hou van je, maar ik wil uitrusten op mijn vrije dagen. Vooral in het weekend."
"Ik weet het," ik krab aan de achterkant van mijn hoofd, "Ik weet het niet. Ik ben al naar de roedeldokter geweest, maar hij zegt dat het varieert. Sommigen hebben altijd pijn en anderen hebben pijn op specifieke momenten van de dag, hij zegt dat ik een gelukkige ben."
Megan snuift, "Gelukkig, mijn kont..." Haar ogen worden een seconde donkerder, "Zou het kunnen zijn..." Megan brengt haar hoofd dichter bij het mijne. "Ben je niet over hem heen of...?" Vraagt ze me via de gedachtenlink.
Ik geef haar een blik, "Je weet dat ik dat wel ben."
Ze leunt achterover, "Prima." Ze fronst en grist de tas uit mijn handen, "Er moeten wel chocoladekoekjes in zitten anders verklaar ik de oorlog aan je brutale kont."
Ik trek een gezicht, "Ik ben het zat dat je 'brutaal' zegt, stop gewoon." Ik schud mijn hoofd en loop weg, maar niet voordat ik haar irritante lach hoor.
"Oh hey, ik was naar je op zoek."
Ik stop en draai me om. "Oh, hey Xavier." Hij torent boven me uit en stuurt me een glimlach.
Xavier is een roedel lid die als volgende in de rij staat om beta te worden. Hij is erg aardig, maar vooral is hij knap. Ik mag Jeremy en Xavier komt niet in de buurt, maar hij heeft gewoon dat bad boy gevoel. Het is enigszins aantrekkelijk, enigszins.
"Hé, de alfa wil dat je naar zijn kantoor gaat. Hij zegt dat het belangrijk is."
"Oh oké." Ik frons, "Heeft hij gezegd waarover?"
Xavier krabt aan de achterkant van zijn nek. "Nee, hij zei alleen dat ik je meteen moest sturen. Jeremy, Jesse en Victor wachten al."
Mijn hart bonst van verwachting, "Kom je Megan halen?" Ik wijs achter me.
"Ja, jullie hebben beiden om de een of andere reden je gedachtenlinks geblokkeerd." Hij trekt zijn wenkbrauw op, alsof hij vraagt waarom.
Iedereen weet dat ik afgewezen ben, maar alleen de alfa en mijn vrienden weten dat ik die dagen heb. En ik wil niet dat anderen dat weten. Ik ben gewoon bang dat ze dingen zullen zeggen waardoor Jeremy zich slecht voelt of iets dergelijks.
Ik lach nerveus, "Ik-ik weet het niet, maar eh... ik haal Megan wel." Hij knikt en ik zwaai gedag.
Na Megan te hebben gehaald en haar een vervanging te hebben gegeven, gaan we naar het kantoor van de alfa.
"Eindelijk, ik dacht dat ik hier zou verouderen!" Victor gooit zijn armen in de lucht.
"Wees niet zo dramatisch," ik rol met mijn ogen en ga naast Jeremy zitten. Hij glimlacht en pakt mijn hand.
"Ik ben blij dat jullie er allemaal zijn. Ik wilde een nogal gevoelig onderwerp bespreken."
"Verplaatsen jullie ons naar andere groepen?" Megan staat op, al klaar om te protesteren.
Groepsleden die op legerniveau zijn en in staat zijn om te onderwijzen, worden in groepen geplaatst waar ze groepen trainen als groep, partners of individuen. Taken zoals bewaken, trainen en verdedigen worden gerouleerd.
"Niet helemaal," de alfa leunt achterover in zijn stoel, "Het is iets waar ik geen controle over heb."
"Worden we ontslagen?!" Victor's ogen worden groot. "Ik heb het niet gedaan! Ik zei tegen Megan dat ze het niet moest doen!" Victor beschuldigt.
"Jongen!" Megan slaat zijn schouder.
"Wat heb je gedaan?!" De alfa schudt zijn hoofd, "Dat is niet het punt. Ik bedoel..." hij haalt diep adem, "We zullen het hier later over hebben." Hij geeft ze een veelbetekenende blik.
"Hebben we een nieuwe opdracht?" vraagt Jesse.
"Ja, maar deze opdracht kan meer dan een maand duren."
"Dat is prima," Jeremy haalt zijn schouders op, "We hebben wel eens langer gedaan." Ik knik instemmend.
Het is niet makkelijk om andere roedels te trainen. De langste opdracht die ik heb gedaan was drie maanden voor een partnerroedel die problemen had met een wrede zwerfroedel. Gelukkig raakte niemand ernstig gewond.
"Het is niet de hoeveelheid tijd, maar de naam van de roedel."
Mijn handen beginnen te zweten en mijn wolf begint te dansen. Laat het alsjeblieft niet...
De alfa kijkt schuldig, "Ik zou een andere groep sturen, maar ze zijn allemaal op opdracht. En we hebben ons leger hier nodig. Het spijt me, Lily."
Daar is het dan.
De pijn in mijn borst is terug. Ik leg mijn hand op mijn borst en grijp mijn shirt waar mijn hart is. Jeremy knijpt zijn hand steviger om de mijne.
"Ik ben in de war, waarom verontschuldig je je-" Megan slaat Victor voordat hij zijn zin kan afmaken.
"Papa, je bent de alfa. Roep gewoon een andere groep op en stuur ze daarheen."
"Dat heb ik al gedaan. Maar alle groepsleiders zeiden dat ze midden in hun opdrachten zitten. Als ik jullie daarheen stuur of de groepen omwissel, zouden de andere roedels onze partnerschappen kunnen annuleren of ons vertrouwen kan worden geschonden," De alfa kijkt conflicted, "We kunnen ze niet opnieuw laten beginnen."
"Waarom niet?"
"Het is ingewikkeld. De groepen zijn al halverwege. Als ik je daarheen breng, vertraagt dat het proces en verstoort het de systemen die zijn opgezet."
"Dat klinkt niet ingewikkeld. Zij zijn degenen die om hulp vroegen."
"We kunnen gewoon de contracten beëindigen..."
"Ik zei nee!" De alfa slaat met zijn vuist op tafel, "Mijn vader heeft hard gewerkt om vrede te stichten met verschillende roedels, dat ga ik niet verpesten."
"Pap - ze is er niet klaar voor," Jeremy werpt me een zijdelingse blik toe.
Ik frons, "Wat bedoel je?" Onze blikken kruisen elkaar.
"Ik bedoel gewoon..." Jeremy maakt zijn zin niet af. Onze handen laten elkaar los en hij wordt rood. "Ik denk niet dat het goed zal gaan. Misschien heb je meer begeleiding nodig of-"
"Lily, ik denk dat mijn zoon bedoelt dat je er nog niet klaar voor bent om je partner onder ogen te komen. Je hebt nog steeds die dagen en je bent honderden kilometers ver weg, de banden worden zwak." Hij zucht, "Maar die van jou lijkt niet te verzwakken. Het zou niet juist zijn om je te laten gaan als het je alleen maar pijn zal doen."
Mijn borst brandt van vastberadenheid, "Ik denk dat ik volwassen genoeg ben om te beslissen wat ik wel en niet aankan." Ik sta op, "Ik doe het."
"Wat?" Jeremy staat op met een ongelovige blik.
"Kijk, alleen omdat ik nog steeds die dagen heb, betekent het niet dat ik niet over hem heen ben. Vertrouw me, ik zou niet bij jou zijn als ik nog gevoelens voor hem had." Ik probeer mezelf uit te leggen. Dan stop ik als ik me realiseer dat ik dat niet hoef te doen, maar toch de behoefte voel. Bovendien weet ik dat ze allemaal mijn hart kunnen horen kloppen en de zweetgeur op mijn voorhoofd kunnen ruiken.
"Ik vertrouw je," Jeremy pakt mijn gezicht vast en komt dicht bij me, "Ik vertrouw hem niet."
"Hij heeft gelijk. Chase heeft misschien voor zijn vader en zijn roedel gekozen, maar hij zag er gekwetst uit toen we vertrokken. Hij lag wel twintig minuten in foetushouding." Jesse grijnst terwijl hij in de verte kijkt.
"Het was waarschijnlijk de band. Ze zeggen dat afwijzing als de hel pijn doet." Megan komt me te hulp.
"Ik weet het niet, de aantrekkingskracht van een partner is sterk. Daar zijn zou... bepaalde gevoelens kunnen veroorzaken." Jesse werpt een zijdelingse blik op Jeremy, die me bezitterig tegen zich aan drukt.
Ik trek me terug en kijk Jeremy aan, "Ik vind je leuk, maar ik ben volwassen. Ik wil het. Ik ben boos dat hij me dit heeft aangedaan, maar," ik haal diep adem, "ik wil dat hij ziet dat het goed met me gaat zonder hem. Ik weet het niet - ik wil die mensen laten zien dat ik sta."
"Ze zeggen dat de beste vorm van wraak is om beter te worden," onderbreekt Megan, maar steekt haar handen omhoog als Jesse haar aankijkt. Ik knik en ga naast Megan staan. Megan geeft me een bemoedigende knik.
"En ze zeggen ook dat het betekent dat je niet over die persoon heen bent. Je zou niets hoeven te bewijzen."
"Ze hoeft zich niet te verantwoorden tegenover jou, Jesse!" snauwt Megan.
"Ik maak me gewoon zorgen! Kun je het me kwalijk nemen??"
Jeremy verstijft en trekt me in zijn armen, "Oké, laten we het op jouw manier doen." Ik trek mijn wenkbrauw op. "Niet dat je mijn toestemming nodig had," zegt hij snel.
"Wat?!" Jesse kijkt geschrokken, "Ik weet niet of het een goed idee is-"
"Jesse, je hebt je punt gemaakt, maar het is niet aan jou om te beslissen," zucht de alfa, "Ik had gehoopt dat je extra lessen zou willen volgen of extra training zou doen, maar als dat is wat je wilt."
Ik knik.
"Ik zeg niet dat het een slecht idee is of dat je zwak bent, maar het is pas een jaar geleden. Ik - we maken ons allemaal zorgen dat dit je negatief zal beïnvloeden. We willen niet dat je gekwetst raakt. We houden van je."
Ik glimlach, "Dank je, Jesse, maar ik wil het doen. Ik kan ze niet voor altijd vermijden. We hebben een samenwerking met hen."
"Niet als we die verbreken..." zingt Victor.
"Absoluut niet," de alfa kijkt hem streng aan, "Het maakt niet uit wie ze zijn, maar er zijn kinderen, moeders, vaders, die we niet kunnen teleurstellen."
"Het zijn ook de mensen die Lily hebben gepest, vader."
"Dat weet ik, Megan. Maar zoals ik al zei, hen niet helpen is alsof we zeggen dat ze er niet toe doen. Ze zijn als kinderen en wij zijn de volwassenen. Iemand moet hen helpen veranderen en iemand moet volwassen zijn."
En voor de eerste keer sinds ik lid ben van de Dark Moon Pack, voel ik een verbinding met de alfa. Ik haat de Red Dawn Pack met passie, maar tegelijkertijd wil ik geloven dat ze verdwaald zijn en begeleiding nodig hebben van mensen die niet zo vuil zijn als hun alfa. Maar aan de andere kant, velen zijn volwassen en zouden goed van kwaad moeten kunnen onderscheiden. Is er niet een bepaald moment waarop ze moeten kunnen beslissen wanneer ze moeten stoppen?
Het is jammer dat ze meegaan met de trends en de voorbeelden volgen van de misleide mensen. Zeker, sommigen van hen moeten zich schuldig of fout voelen.
"Waar denk je aan?" Jeremy steekt zijn hoofd door mijn slaapkamerraam.
Ik kijk hem speels aan, "Ik heb je gezegd te kloppen." Ik kruis mijn armen.
Hij kijkt verlegen terwijl hij de deur sluit en aan zijn hoofd krabt, "Ik wist niet of je zou antwoorden."
"Ik denk dat je me naakt wilde zien."
"Behalve dat..." grijnst hij.
Ik spot, "Pervert."
Jeremy gaat naast me zitten, "Maar echt, ik heb het gevoel dat je boos op me bent of zo?"
"Wat doet je dat denken?" Ik ontwijk zijn blik.
"Omdat je tijdens het eten ver van me af zat en me je 'probleem' noemde." Hij maakt aanhalingstekens in de lucht, "En toen kwam Megan naar me toe, schopte me in mijn kruis, en zei dat je boos op me bent." Verdorie, Megan.
"Ik weet het niet. Ik heb gewoon het gevoel dat je denkt dat ik terug naar Chase ga of zoiets," Mijn hart slaat een slag over want om eerlijk te zijn, ik weet niet of ik dat zal doen.
Ik mag Jeremy, maar in de buurt van Chase voel ik me nerveuzer en soms opgewonden. En ik heb de jongen pas twee keer gezien en hij laat me al meer voelen dan Jeremy.
Ik kan er niets aan doen, we hebben een band.
"Nou, ga je?" Jeremy pakt mijn hand en begint de lijnen in mijn handpalm te volgen.
"Nee."
"Oké."
"Wat?" Ik zoek zijn ogen, "Gewoon zo?"
"Gewoon zo," bevestigt hij. Mijn hart slaat een slag over en ik druk mijn lichaam tegen het zijne.
"Ik vind het leuk waar dit naartoe gaat." Hij slaat zijn armen om me heen.
Ik geef hem een klap op zijn schouder, "Je bent een pervert... maar ik mag je."
"Dat hoop ik, want we zijn vriendje en vriendinnetje," zegt hij feitelijk.
"Ik denk van wel," grijns ik als zijn armen strakker worden. Hij trekt me op ooghoogte en kijkt me speels aan, "Je denkt van wel?"
"Ik denk van wel..." zeg ik terwijl onze harten in onze borstkas bonzen. Als één.
"Laten we het uitmaken."
"Nee," deze keer sla ik mijn armen om hem heen. Ik leg mijn hoofd op zijn nek en geef er een kusje op. Hij rilt.
"Je bent zo hitsig!"
"Wanneer ben je zo geworden?! Megan is een monster!"
"Wat?!" De deur gaat open, "Ik hoorde mijn naam."