Het aas uitwerpen
Petros Kouris
Ik betrad de poorten van Hickman & Werneck met de precisie van een Zwitsers horloge, een eigenschap die ik bij iedereen waardeer. Om tien uur stipt was mijn aanwezigheid daar niet alleen een verplichting, maar een verklaring van toewijding aan excellentie. Efficiëntie was mijn eis, zowel professioneel als persoonlijk, en ik verwachtte niet minder van de mensen om me heen.
De afspraak met Thomas Werneck, een van de partners van het bedrijf, stond gepland voor tien uur 's ochtends. Ik vertrouwde op het werk van de professionals bij H&W, en daarom koos ik keer op keer om zaken met hen te doen. Vertrouwen was voor mij een heilige waarde, en Werneck had zich meerdere keren waardig bewezen.
Ik werd efficiënt naar de wachtruimte van Werneck's kantoor geleid, waar ik werd begroet door zijn secretaresse. Het was mijn eerste persoonlijke bezoek aan het bedrijf. Meestal gaf ik de voorkeur aan neutrale locaties voor vergaderingen, waar ik me meer in controle voelde. Echter, bij het ontmoeten van Werneck's secretaresse, betreurde ik dat ik niet eerder was gekomen.
Haar elegantie en competentie maakten indruk op me. Ze straalde professionaliteit uit, een kwaliteit die ik bewonderde. Misschien was dit slechts het eerste van vele bezoeken aan Hickman & Werneck.
"Welkom bij Hickman & Werneck, meneer Kouris," zei ze, terwijl ze haar hand uitstak voor een formele begroeting. "Het is een genoegen u in ons bedrijf te hebben."
Werneck's secretaresse stelde zich voor met indrukwekkende ernst en kalmte, maar haar stem liet me afvragen hoe ze zou reageren op mijn intense verlangens. Zou ze discreet kreunen of juist opwindend en uitdagend zijn?
Haar ogen straalden een vastberadenheid uit die overeenkwam met haar professionele houding, maar ik kon me voorstellen hoe ze naar me zou opkijken terwijl ze me bevredigde, terwijl ik haar haar stevig vasthield.
"Ik moet bekennen dat ik aangenaam verrast ben door dit bezoek," gaf ik toe, terwijl ik haar met een sluimerende interesse bestudeerde.
Ik kon het niet laten om naar haar te glimlachen, haar opvallende aanwezigheid en schijnbaar verlegen houding openlijk bewonderend. Jennifer leek een prachtige ruwe diamant die ik volledig naar mijn wensen wilde vormen. Het was zeldzaam om iemand te vinden die zoveel interesse in mij opwekte met slechts één blik, maar ik merkte ook, met een lichte frons, dat Jennifer net zo geïnteresseerd leek als ik.
Jennifer liet Werneck snel weten dat ik was gearriveerd. In een mum van tijd kwam hij me begroeten in de wachtruimte, me warm verwelkomend voordat hij me naar zijn kantoor leidde.
Tijdens de vergadering hield ik mijn focus op de zaken die besproken moesten worden. Echter, zodra het gesprek ten einde kwam, gingen mijn gedachten onvermijdelijk terug naar Jennifer. Het was ongebruikelijk voor mij om zo geïnteresseerd te zijn in een vrouw alleen door haar te zien, maar er was iets aan haar dat een nieuwsgierigheid in me opwekte die ik niet kon negeren.
Mijn instinct vertelde me dat Jennifer de ideale vrouw was om mijn verlangens en fantasieën te vervullen, maar haar positie als Werneck's secretaresse compliceerde de zaken. Deze moeilijkheid maakte de uitdaging echter alleen maar interessanter, waardoor ik nog meer geïnteresseerd raakte in het veroveren van haar.
Het idee om haar in mijn kantoor te hebben, volledig tot mijn beschikking, begon vorm te krijgen in mijn gedachten, me voedend met steeds levendigere fantasieën die me behoorlijk opgewonden maakten.
Aan het einde van de vergadering, vergezeld door Werneck, keerde ik terug naar de kamer waar Jennifer was. Het was het perfecte moment om mijn aas voor haar uit te gooien. Ik liet nooit iets aan het toeval over; ik handelde altijd vastberaden om te krijgen wat ik wilde.
Jennifers blikken naar mij toe lieten nu duidelijk zien dat mijn interesse wederzijds was. Gebruikmakend van Wernecks aanwezigheid en Jennifers schijnbare wederkerigheid, besloot ik de secretaresse te complimenteren en de reactie van haar baas te peilen.
"Thomas, je hebt hier echt een uitzonderlijk team. Jennifer heeft bewonderenswaardige efficiëntie getoond," merkte ik op, terwijl ik mijn woorden zorgvuldig koos, terwijl mijn gedachten een heel ander pad volgden.
"Ja, je hebt gelijk," stemde Werneck in, terwijl hij Jennifers werk prees. "Jennifer is een geweldige secretaresse, altijd bereid om aan de eisen van het bedrijf te voldoen."
Terwijl Werneck sprak, bestudeerde ik Jennifer, en stelde me voor welke taken ik haar zou kunnen toewijzen. Ze hield een professionele houding aan, maar er was iets in haar blik dat me intrigeerde. Het spel was net begonnen, en ik was benieuwd waar het me zou brengen.
Ik observeerde zorgvuldig de afwezigheid van enige tekenen van interesse of jaloezie van Werneck met betrekking tot zijn medewerkers. Dat vergrootte alleen maar mijn interesse in Jennifer, en bevestigde mijn vermoeden dat ze geen persoonlijke relatie met Werneck had en gemakkelijk naar mijn hand gezet kon worden.
Ondanks de waarschuwing met betrekking tot zijn werknemer, verspilde ik geen tijd en, met alle brutaliteit die kenmerkend is voor mijn persoonlijkheid, haalde ik een kaart uit de zak van mijn jasje en gaf die aan Jennifer.
"Als je geïnteresseerd bent in een verandering van omgeving, neem dan gerust contact met me op," zei ik, terwijl ik Wernecks verraste maar geamuseerde blik opmerkte.
"Ik zou Jennifer echt graag bij me houden, Kouris," merkte Werneck op, maar hij leek zelfverzekerd en onbezorgd. "Het zou niet makkelijk zijn om iemand zoals Jennifer te vinden om me te assisteren."
"Wat zeg je ervan, Jennifer?" stelde ik de vraag aan de belangrijkste geïnteresseerde partij, om haar reactie te testen.
"Het werk bij H&W is behoorlijk bevredigend, meneer Kouris," antwoordde Jennifer diplomatiek. "Ik heb op dit moment geen intentie om van bedrijf te veranderen."
Jennifers reactie verraste me niet. Ik verwachtte het. Echter, ze nam de kaart die ik haar gaf en stopte die in een klein zakje van de bescheiden maar elegante jurk die ze droeg.
"Sommige voordelen die ik bied, bestaan hier bij H&W zeker niet," ik doelde niet op werk.
"Probeer je echt mijn secretaresse recht voor mijn neus weg te kapen, Kouris?" vroeg Werneck, ongelovig.
"Ja," bevestigde ik schaamteloos. "De beslissing ligt in haar handen, maar je hoeft nu niets te beslissen, Jennifer. Bewaar de kaart gewoon."
Gezien de ongelovige blikken van Jennifer en Werneck, nam ik afscheid met een simpel "tot ziens" en liep richting de liften. Ik voelde me tevreden dat ik mijn aas had uitgegooid, en nu wachtte ik gretig af of Wernecks heerlijke secretaresse zou toehappen. Maar terwijl ik wachtte, was er een andere belangrijke zaak om aan te pakken.
Geen aangename, trouwens. Ik was geïnformeerd door de privédetective die de stappen van mijn vrouw volgde dat ik werd bedrogen. Nu was het tijd om deze waarheid onder ogen te zien. Ik begaf me naar het kantoor van de detective, vastbesloten om de omvang van Angela's verraad te achterhalen.
Aangekomen bij het kantoor van de detective, hoopte ik dat het bewijs verpletterend zou zijn. Als het bevestigde wat ik vreesde, zou Angela een hoge prijs betalen voor haar ontrouw. Ik tolereerde geen ontrouw in welk aspect van mijn leven dan ook, en als mijn vrouw dat vertrouwen had geschonden, zou ik ervoor zorgen dat ze de consequenties van haar daden onder ogen zou zien.