Hoofdstuk 7
Rachel's nieuwsgierigheid werd gewekt door zijn mysterieuze houding. "Jij vertelt het eerst, dan beslis ik of ik mee ga."
Robert zuchtte hulpeloos. "Rachel, als ik het je vertel, is er geen mysterie meer."
Toen ze zijn ongemakkelijke uitdrukking zag, kon Rachel niet anders dan lachen.
Toen Michael het gerechtsgebouw uitkwam, zag hij een man dicht bij Rachel's oor leunen en iets fluisteren. Ze lachte zo gelukkig. Hij stond op het punt in zijn auto te stappen, maar stopte, draaide zich om en keek koud naar hen, zijn ogen vol woede.
Sinds ze getrouwd waren, had Rachel nooit zo gelachen. Het enige wat hij hoorde waren haar eindeloze klachten over vervelende kleinigheden, en wanneer ze naar hem keek, waren haar ogen vol voorzichtigheid. Michael hield er eigenlijk niet van dat ze zo was; het maakte hem geïrriteerd.
Hij had niet verwacht dat ze na de scheiding als een compleet ander persoon zou lijken, stralend van binnenuit. Michael grinnikte inwendig, 'Is het vanwege die man? Een ontrouwe vrouw is geen tweede blik waard!'
"Meneer Smith?" David herinnerde zijn baas voorzichtig, die nog niet in de auto was gestapt.
Michael wendde zijn blik af en stapte in de auto. "Laten we teruggaan."
David kon niet anders dan denken dat Michael erg boos was, zijn gezicht angstaanjagend.
Rachel was net op de passagiersstoel gaan zitten toen ze Michael zag vertrekken. Terwijl hun auto wegreed, staarde ze wezenloos naar de bomen die snel voorbijgingen.
Robert merkte haar melancholie op en vroeg voorzichtig: "Rachel, waar denk je aan?"
Rachel kwam weer tot zichzelf en glimlachte. "Niets."
Vanuit haar hoek zag Robert's profiel er meer gedefinieerd uit, met een licht gemengd uiterlijk. Michael was destijds de knapste jongen op school geweest, maar Robert deed daar niet voor onder, met brede schouders, een slanke taille en lange benen, vergelijkbaar met een internationaal model.
"Waarom koos je voor de modellenwereld?" vroeg Rachel. Ze had gedacht dat hij met zijn goede cijfers de academische weg zou inslaan.
"Ik deed spontaan mee aan een casting en onverwachts werd ik daarna model." Hij wierp een blik op Rachel via de autospiegel en vroeg zogenaamd nonchalant: "Rachel, houd je niet van de modellenindustrie?"
Rachel schudde haar hoofd, haar stem zacht. "Helemaal niet. Zolang je succesvol bent en je blijft ontwikkelen in je vakgebied, is het allemaal hetzelfde."
Robert's ogen vulden zich met vreugde terwijl hij rustig remde. "We zijn er, Rachel."
Voor hen stond een vintage huis met twee verdiepingen, met een oude man met wit haar die in een stoel koffie zat te drinken.
De oude man, Richard Wilson, draaide zich om en glimlachte naar haar. "Rachel."
Rachel was verbluft, niet in staat het te geloven.
Richard zuchtte. "Ik weet alles wat er met je is gebeurd. Je hebt veel meegemaakt."
Ze wierp zich in zijn armen, snikkend, "Opa, waar ben je al die jaren geweest?"
Zes jaar geleden werden de fondsen van Skyline Corporation gestolen, en het bewijs wees naar haar vader als de dief. Hij werd niet alleen ontslagen door de raad van bestuur, maar hij stond ook voor een gevangenisstraf. Daarna sloegen haar stiefmoeder en stiefzus op de vlucht met het geld, en haar vader, depressief, sprong van een gebouw.
Richard sprak ernstig. "Ik heb al die jaren het stelen van de fondsen van het bedrijf onderzocht en ontdekte dat het gerelateerd was aan TriStar Corporation. Je vader werd als zondebok gebruikt."
TriStar Corporation was het grootste vastgoedbedrijf in het Summit Ridge District, en de voorzitter was Ethan Brown, Mandy's vader.
Terwijl Rachel nadacht, haalde Richard een document tevoorschijn en legde het in haar hand. Hij zei: "Rachel, dit zijn 51% van de aandelen van Skyline Corporation. Vraag me niet hoe ik het heb verkregen; ik weet dat je dit nodig hebt."
Rachel's ogen waren vastberaden toen ze zei: "Ik zal de mensen vinden die mijn vader erin geluisd hebben en zijn onschuld bewijzen. Ik zal je niet teleurstellen, opa."