Hoofdstuk 5
Nadat ze John en Robert gedag had gezegd, reed Rachel terug naar het landhuis van de familie Williams. De plek was stoffig en verlaten, precies zoals ze zich vanbinnen voelde. Het leek alsof niemand er in tijden geweest was. Maar Rachel weigerde zich door de somberheid te laten overweldigen, dus trok ze een schort aan en begon te poetsen.
Onder de bank vond ze een oude trouwfoto met Michael. Ze straalde van hoop, terwijl Michael eruitzag alsof hij liever ergens anders was. Ernaast lag een stapel notities die ze had geschreven: dagboekfragmenten over Michaels favoriete eten, zijn dagelijkse routines en zijn hobby's.
Elke notitie was een trieste herinnering aan hoe hard ze had geprobeerd hun wankele huwelijk te redden. Maar al die moeite had alleen maar tot meer verdriet geleid.
Tranen vulden haar ogen terwijl ze naar de herinneringen staarde, proberend ze binnen te houden. Op dat moment zoemde haar telefoon, wat haar terug naar de realiteit bracht. Het was een bericht van Robert.
Robert: [Rachel, je hebt me zes jaar geleden geholpen. Nu is het mijn beurt om jou te helpen. Doe wat je wilt; ik ben er voor je.]
Een warme gloed vulde haar hart. Hoewel Robert oprecht zijn schuld wilde inlossen, wist Rachel dat ze op eigen benen moest staan. Haar tijd met Michael had haar doen vergeten hoe het was om zorgeloos en onafhankelijk te zijn. Ze pakte haar telefoon en draaide een nummer dat ze uit haar hoofd kende.
"Rachel, wat wil je nu?" klonk Michaels kille stem aan de andere kant.
Haar stem was even koud, alsof hij een vreemde was. "Morgen is het maandag. Vergeet niet naar de rechtbank te gaan om de scheiding aan te vragen."
Michael fronste. "Jij..."
Voordat hij kon uitpraten, hing ze op. Michael klemde zijn telefoon stevig vast, zijn ogen gevuld met woede.
"Michael, wie belde je?" vroeg Mandy nieuwsgierig vanuit het bed in de slaapkamer, kijkend naar het balkon.
Michael legde zijn telefoon weg en liep nonchalant naar haar toe, dekte haar toe met een deken. Hij antwoordde: "Het is niets. Je moet eerst je medicijnen nemen."
Mandy's bleke gezicht was hartverscheurend. Ze hield zijn hand vast en pruilde: "De kruidenmedicijn is zo bitter; ik voel me er ellendig door."
Michael was verbaasd. "Ik herinner me dat je, toen we penvrienden waren, zei dat je niet bang was voor kruidenmedicijnen. Wees braaf. Neem de medicijnen zodat je beter kunt worden."
Hij sprak luchtig, zonder de glimp van iets verborgens in Mandy's ogen op te merken. Al snel vulden haar ogen zich weer met tranen terwijl ze opkeek en een glimlach forceerde. "Oké, ik luister naar je."
Mandy was zes jaar in coma geweest. Haar lichaam was zwak en haar persoonlijkheid leek vast te zitten in haar schooltijd. Haar kwetsbaarheid wekte een diep medelijden in hem op. "De volgende keer vraag ik David Wilson om de medicatie in capsules te veranderen."
Mandy klampte zich aan zijn arm vast, haar stem teder. "Michael, je bent de beste voor mij!"
Nadat hij de kamer had verlaten, ging Michael naar beneden. Emily kwam met een kom soep aan en vroeg: "Voelt Mandy zich beter?"
Michael antwoordde: "Ze heeft net haar medicijnen genomen en is aan de telefoon met haar ouders."
Emily glimlachte, "Michael, Mandy's vader is de voorzitter van TriStar Corporation. Zijn toestemming om Mandy bij ons te laten blijven, is praktisch zijn goedkeuring van je huwelijk met haar. We mogen Mandy niet verwaarlozen."
Michael knikte, maar Emily's woorden brachten een ongewenste herinnering naar boven. Vorig jaar, toen Rachel een zware verkoudheid had, was Emily beneden een scène aan het maken, dingen aan het vernielen van woede, en toen moest Rachel zich uit bed slepen om te koken.
Terwijl hij een tegenstrijdige golf van schuldgevoel voelde, herinnerde hij zichzelf eraan wat hij geloofde: Rachel had Mandy verwond en vervolgens de situatie gemanipuleerd om met hem te trouwen; dus verdiende ze die behandeling.
Emily keek om zich heen, verbaasd. "Waar is James? Ik heb hem de hele dag niet gezien."
Alsof het gepland was, zwaaide de deur open en stond daar een sombere James, zijn gezicht getekend door frustratie.
"James, wat is er aan de hand?" Emily zette snel de kom neer en liep naar hem toe.
James duwde haar hand weg. "Ik ben oké, mam."
Hij keek toen naar Michael, aarzelend. "Michael, ik zag Rachel vandaag in de bar. Ze was heel close met een mannelijk model, en hun relatie leek… ongebruikelijk."
Michaels gezicht betrok. "Met wie?"