Hoofdstuk 4
Terug in de auto herpakte Rachel zich, haar gebruikelijke gratie en zelfvertrouwen terug op hun plek.
John grinnikte, "De Neon Entertainment Hub heeft vandaag wel wat lekkers. Zin om te kijken?"
Rachel rolde met haar ogen, "Ben je gek? Ik kom net uit een relatie."
Hij trok een smalende blik, alsof het hem niets deed. "Eigenlijk wil iemand je zien."
Rachel trok een wenkbrauw op, "Wie?"
John glimlachte, "Je zult het zien. Je kent 'm."
Rachel dacht even na en haalde haar schouders op. "Oké, laten we gaan."
John, altijd de grote jongen, had een privéruimte in de Neon Entertainment Hub. Toen ze binnenkwamen, stond er een jonge kerel op van een luxe leren bank, zijn ogen lichtten op toen hij Rachel zag.
"Rachel, lang niet gezien," zei hij.
De jongen, begin twintig, was lang met scherpe trekken en een intense blik die verzachtte toen hij naar haar keek. Rachel voelde een vlaag van herkenning, maar kon hem niet plaatsen.
"Herinner je je? Zes jaar geleden sponsorden jij en je vader een arme jongen in Pinecrest Valley," zei John.
Rachel's ogen werden groot toen het kwartje viel. "Robert Martinez?"
Robert's gespannen gezicht brak open in een brede glimlach. "Ja, dat ben ik."
Robert bleek een behoorlijke kletskous. Zoals Rachel van John hoorde, was Robert nu een succesvolle model, die zijn ruwe start achter zich had gelaten en de covers van tijdschriften in Summit Ridge District sierde.
Rachel, meestal verwikkeld in de Smith-familiedrama's, had de entertainmentwereld niet bijgehouden. Het zien van de eens worstelende jongen die ze sponsorde, nu een beroemd model, bracht een mix van trots en nostalgie naar boven.
Na een tijdje kletsen, maakten de drie zich klaar om te vertrekken. Maar toen ze langs de bar liepen, kwam er ineens een groene fles naar Rachel's hoofd gevlogen.
Uit het niets bewoog Robert sneller dan zij, en schermde haar af met zijn lichaam. De fles raakte hard zijn rug. "Gaat het, Rachel?" vroeg hij bezorgd.
Ze was enorm dankbaar en controleerde zijn rug, opgelucht dat hij in orde was. Haar ogen vlamden toen ze de weg van de fles terug volgde naar de bron. Het was James.
"Rachel! Hoe kun je mijn broer bedriegen?" lalde James, zijn woorden doordrenkt van drank en woede.
James, drinkend met een luidruchtige groep vrienden, had Rachel een privéruimte in zien gaan met twee mannen en zag haar er gelukkiger uitkomen. Zijn dronken geest draaide wilde verhalen, wat leidde tot de impulsieve flesworp.
John stapte naar voren, zijn mouwen oprollend, klaar om te vechten. "Snotaap, vraag je om een pak slaag?"
Rachel hield John tegen. "Ik regel dit."
Ze marcheerde naar James toe, haar houding ijzig en beheerst.
"De fles raakte je niet eens!" protesteerde James, nog steeds uitdagend.
Rachel's kalme, doordringende blik bracht iedereen tot stilte. "Ik wilde dit al lang zeggen."
James keek haar boos aan. "Wat?"
Rachel sprak koel, "Weet je hoe irritant je bent? Ik was zes jaar met je broer getrouwd, en je hebt me nooit gerespecteerd. Ik moest voor je zorgen, je rondrijden. Je commandeerde me altijd of praatte op me neer. Je zit al zeventien jaar op school en hebt nog steeds geen respect geleerd?"
James's gezicht werd rood van woede en schaamte. "Jij..."
"Hou je mond," onderbrak Rachel hem scherp. "Je broer en ik zijn gescheiden. Ik heb niets meer met jouw familie te maken. Met wie ik ben is mijn zaak. Jij hebt geen recht om je ermee te bemoeien. Blijf me pushen, en ik zorg ervoor dat jij, een minderjarige, jezelf mag uitleggen op het politiebureau."
James's gezicht werd knalrood, en hij kreeg geen woord meer uit.
Rachel gaf hem nog een laatste ijzige blik voordat ze zich omdraaide en wegliep.