Hoofdstuk 2
"Ik heb het niet gedaan!" protesteerde Rachel, haar stem trillend van ingehouden emoties.
Michael snoof, terwijl hij op haar neerkeek alsof ze niets waard was. "Je bent slim; je weet wat je moet doen."
En daarmee draaide hij zich om en vertrok, een stilte achterlatend die kouder was dan de winterlucht buiten.
Rachel staarde naar haar spiegelbeeld, bleek en uitgeput. Was dit echt zij? Ze was ooit zo trots, maar deze relatie had haar veranderd in iets zo nederigs en gebrokens. Hoe zielig.
Na een lange pauze ademde ze langzaam uit, haar vastberadenheid versterkend. "Tijd om op te geven," mompelde ze tegen zichzelf.
De volgende ochtend nam Michael Mandy mee naar het ziekenhuis voor een controle.
Rachel stond voor de spiegel, gooide het schort weg dat ze zes jaar had gedragen, trok een witte jurk aan en pakte haar koffer.
James lag op de bank televisie te kijken. Hij keek op en zei: "Hé! Waar ga je heen?"
Rachel wierp hem een koude blik toe, negeerde hem en liep regelrecht naar de deur.
Toen hij besefte dat ze serieus was, rende James achter haar aan en greep haar koffer. "Ben je doof? Heb je me niet gehoord? Heb je de kamer schoongemaakt? Heb je gekookt? Waar ga je zo vroeg heen?"
De zestienjarige snotaap had haar nooit respect getoond, en zijn eisen waren in de loop der jaren alleen maar erger geworden.
Rachel maakte zijn vingers één voor één los van haar koffer. "Luister, vanaf nu ben ik niet meer je dienstmeid," zei ze, haar stem vastberaden en onbuigzaam.
James, verbijsterd, begon te schreeuwen: "Mam! Mam, kom hier! Rachel pest me!"
Emily verscheen meteen, zwaaiend met een stok. Toen ze de confrontatie zag, vertrok haar gezicht van woede. "Trut, hoe durf je mijn zoon te pesten! Ik sla je dood!"
Emily had haar eerder geslagen, en Rachel had het voor Michael gepikt. Maar niet deze keer.
Rachel pakte de stok uit Emily's handen en gooide hem op de grond, haar stem ijzig en beheerst. "Hoe durf je!" daagde ze uit.
Emily, verbouwereerd, deed een stap achteruit. Toen ze zich herstelde, schreeuwde ze: "Rachel, wat doe je? Ik laat mijn zoon van je scheiden!"
In het verleden had Rachel confrontaties vermeden uit respect voor Michaels oma, Catherine, en om Michaels afkeuring te voorkomen. Ze was bang geweest. Maar nu kon het haar niets meer schelen.
"Ga je gang," antwoordde ze kil.
De schreeuwen en verwensingen achter zich negerend, sleepte Rachel haar koffer naar buiten. Buiten stond een rode Ferrari te wachten, en de knappe man erin zwaaide naar haar. "Rachel, stap in."
Zonder nog een blik achterom te werpen, stapte Rachel in de auto en reden ze weg.