Hoofdstuk 15
Rond 1 uur 's middags stormde Emily het huis binnen, haar gezicht een donderwolk van woede. James, languit op de bank met zijn spelconsole, keek nauwelijks op. "Mam, wie heeft je nu weer boos gemaakt?"
Emily gooide haar tas op de bank en plofte neer, nog steeds woedend. "Het is die verdomde Rachel!"
James pauzeerde zijn spel, nu geïnteresseerd. "Rachel? Wat heeft ze nu weer gedaan? Heb je haar gezien?"
"Gezien? Nee," snauwde Emily. "Het is van de laatste keer bij het luxe merkplein. Ze had haar twee vriendjes bij zich en deed alsof ik de slechterik was! Vandaag, toen ik met de dames ging winkelen, liet de beveiliging me niet binnen! Ze zeiden dat ik op de zwarte lijst stond. Kun je dat geloven? Op de zwarte lijst! Ik werd vernederd voor iedereen!"
James fronste en ging rechtop zitten. "Wacht, je staat op een zwarte lijst? Hoe dan?"
Emily's stem werd luider met haar woede. "Ik weet niet welke touwtjes Rachel heeft getrokken, maar toen de bewakers me wegstuurden voor de ogen van zes van mijn vriendinnen, wilde ik ontploffen! Je had hun gezichten moeten zien—alsof ik een bedelaar was. Ik haat die trut Rachel!"
Haar uitbarsting was luid genoeg om Michael en Mandy naar beneden te brengen. Michael was zijn keurig blauw-grijze overhemd aan het dichtknopen, zag er scherp en beheerst uit. Mandy, in een puur witte jurk, zag er net zo zacht en gracieus uit als altijd.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Michael, zijn toon kalm maar dwingend.
Emily verspilde geen tijd met het vertellen van haar verhaal. Michael's frons werd dieper terwijl hij luisterde. "Ik ben al van haar gescheiden, Mam. Er is geen reden om haar onnodig uit te dagen."
Emily pruilde. "Zij daagde mij eerst uit!"
Na een pauze, toen ze zag dat de twee op het punt stonden te vertrekken, keek ze snel naar Mandy en glimlachte, "Mandy, waar gaan jullie heen?"
Mandy glimlachte lichtjes. "Ik hoorde dat oma Smith ziek is, dus we gaan haar bezoeken."
Emily's gezicht betrok. "Waarom de moeite? Haar ziekte verdient niet per se een bezoek..."
Michael onderbrak haar stevig. "Mam, ze is mijn grootmoeder."
Emily wist beter dan te discussiëren. Ze forceerde een glimlach. "Goed, goed. Kom gewoon vroeg terug. Ik heb de meid Mandy's favoriete Tapioca Pudding laten maken."
Mandy bedankte haar en vertrok met Michael.
Catherine werd al jaren verzorgd door Rachel, hun band was diep en onmiskenbaar. Haar gevoelens tegenover Mandy, ondanks haar status als Michael's vriendin, waren op zijn best ijzig. Ze erkende Mandy nauwelijks, haar onverschilligheid duidelijk.
Bij aankomst merkte Michael onmiddellijk Catherine's kille houding op. Hij was zich er scherp van bewust dat Catherine Mandy niet goedkeurde, maar hij besloot haar toch mee te nemen. Zijn bedoeling was dat Mandy vertrouwd zou raken met zijn grootmoeder, aangezien Mandy uiteindelijk zijn vrouw zou worden.
Mandy stapte naar voren en overhandigde een cadeau met een beleefde glimlach. "Oma, ik heb wat voedingssupplementen voor u meegebracht. Ik hoop dat u ze wilt aannemen."
Catherine, achteroverleunend in haar stoel, deed geen moeite haar ongenoegen te verbergen. "Het is te vroeg om me oma te noemen. Wacht maar tot jullie getrouwd zijn. En op mijn leeftijd kan ik niet zomaar alles aannemen. Je kunt het beter terugnemen."
Mandy voelde zich wat beschaamd, beet op haar lip en keek naar Michael voor hulp.
Michael probeerde te overtuigen, "Oma, dit is Mandy's blijk van goede wil."
Catherine's scherpe ogen ontmoetten de zijne, haar toon onbuigzaam. "Goede wil? Zoals de goede wil van het wegjagen van mijn schoondochter?"