Hoofdstuk 14
Op kantoor tikte Michael met zijn wijsvinger op het bureau, een gelijkmatig ritme. Het leek alsof hij ergens op wachtte.
Na ongeveer vijf minuten kwam David binnen. "Meneer, er waren wat haperingen, maar we hebben de informatie."
Michael hief langzaam zijn blik, zijn ogen vernauwden zich. "Wat is er gebeurd?"
David schraapte zijn keel en stelde het dossier in zijn handen bij. "De beelden van Elm Street waren allang overschreven. Maar ik heb een computerreparateur opgespoord die een kopie had bewaard. Het auto-ongeluk zes jaar geleden was een grote zaak, dus hij dacht dat hij het misschien ooit nodig zou hebben. Toen ik hem vertelde waar we naar op zoek waren, gaf hij het aan ons."
Michael kantelde zijn hoofd een beetje, nieuwsgierig. "En wat laat de video zien?"
David aarzelde, zich bewust van de gevoeligheid. "Het bevestigt dat de auto van mevrouw Brown werd geraakt door een andere blauwe auto. Wil je het zien?" Rachel reed destijds in een blauwe Audi.
"Niet nodig," antwoordde Michael soepel, zijn gezicht onleesbaar. Hij richtte zijn aandacht weer op de pen op zijn bureau. "Geef me de beelden. Zorg ervoor dat die kerel hier met niemand over praat."
"Begrepen," knikte David. Hij kende Michael goed genoeg om het einde van dat gesprek te herkennen. Hij zou Rachel niet blootstellen of haar de gevolgen hiervan laten dragen.
Weer alleen dwaalden Michael's gedachten af. Na een paar stille minuten pakte hij zijn jas en ging terug naar het Smith-landhuis.
Hij kwam binnen en vond de hal vol met gelach. Emily en Mandy waren diep in gesprek, en de meestal ondeugende James was ongewoon stil, gefocust op zijn telefoon.
Toen Michael door de deuropening stapte, ving Emily's scherpe blik hem op, en ze stond snel op. "Michael is terug!" kondigde ze aan, haar gezicht oplichtend.
Mandy stond ook op, straalde een zachte gratie uit. Michael knikte en gaf zijn jas aan een wachtende bediende. "Waarom is iedereen zo vrolijk?"
Mandy keek naar Emily, haar ogen glinsterend. "Mevrouw Smith vertelde me verhalen over je jeugd. Ze zijn behoorlijk vermakelijk."
Emily, zogenaamd geïrriteerd, wuifde met een hand. "Mandy, genoeg met 'mevrouw Smith.' Je wordt binnenkort mijn schoondochter. Noem me maar Mam."
Mandy's wangen kleurden rood, en ze keek verlegen naar Michael. "Het is nog vroeg."
"We zijn allemaal familie, geen reden om verlegen te zijn. Wat denk jij, Michael?" plaagde Emily hen opzettelijk.
Mandy's gezicht werd nog roder. Michael zuchtte. "Mam, stop met Mandy te plagen. Ze is verlegen."
Emily lachte. "Goed, ik zal jullie niet meer storen. Ik ga buiten wat oude vrienden opzoeken."
James, altijd slim, knipoogde speels. "Michael, ik zal jullie ook niet storen."
Met hen weg, waren Michael en Mandy alleen in de stilte van de kamer. Mandy, nog steeds licht blozend, liep naar hem toe en pakte zijn hand. Ze vroeg: "Michael, mijn vader heeft de laatste tijd naar het auto-ongeluk gevraagd. Heb je hem iets verteld?"
Michael schudde zijn hoofd, zijn gezicht kalm. "Nee. Ik heb niets gezegd."
Mandy fronste haar wenkbrauwen. "Het is vreemd. Hij lijkt te weten dat het om Rachel gaat, maar ik heb het hem nooit verteld. Ik heb haar vergeven en wil dit niet verder uitrekken."
Michael vroeg: "Heb je geen wrok?"
"Eerlijk gezegd niet. Ze moet echt verliefd op je zijn geweest om zo irrationeel te handelen. Ik kan haar daar niet om haten." Mandy's begripvolle houding was ontwapenend.
Michael streek zachtjes door haar haar, verloren in zijn gedachten. "Je was altijd zo goedhartig, Mandy. Zoals toen je schreef over het redden van dat kleine muisje als kind, het op je bed houden. Je vader kreeg bijna een hartaanval."
Hij lachte, de herinnering verlichtte de spanning. Mandy's glimlach haperde kort voordat ze haar houding herwon. "Dat is lang geleden. We moeten ons op het heden richten," stelde ze voor, haar toon zacht. "James vertelde dat mevrouw Catherine Smith niet goed is. Ik wil haar graag bezoeken."
Denkend aan Catherine's kilheid tegenover hem, overwoog Michael even. "Ik neem je morgen mee."
Mandy knikte. "Oké."
Pas toen Michael naar boven ging, pakte Mandy haar telefoon en draaide een nummer. "Hoe gaat het?"
Een mannelijke stem klonk door de telefoon, "Mevrouw Brown, het is gedaan. Wat is de volgende stap?"
Mandy zei: "De dag voor het banket wil ik het trending zien."
De man aan de andere kant van de telefoon antwoordde. "Begrepen."