Hoofdstuk 13
Rachel kon nauwelijks geloven hoe brutaal Emily was. De familie Smiths moest zogenaamd heel deftig zijn, en Michael was super getalenteerd, maar zijn moeder gedroeg zich als een echte feeks, totaal niet chic.
Rachel had er genoeg van. "Luister, Emily. Ik heb je zoon al aan de kant gezet, en ik heb geen cent van je familie aangenomen."
"Ja, natuurlijk!" snauwde Emily terug, niet overtuigd. "Hoe kan een blut meisje als jij zich veroorloven hier te winkelen? Moet wel van mijn zoons geld zijn. Zelfs als je op je knieën zou smeken, zou ik je niet vergeven!"
Op haar knieën smeken? Rachel moest bijna hardop lachen. Emily zat altijd in haar eigen wereldje, compleet gestoord. Niet de moeite waard. Rachel draaide zich om om te vertrekken, maar Emily, die het er niet bij liet zitten, dook op haar af, gericht op haar haar.
John was er klaar voor. Hij duwde Emily weg, waardoor ze op de grond viel. Emily's theatrale kant kwam meteen naar boven. Ze zat daar, huilend, "Is dit gerechtigheid? Een oude dame als ik, aangevallen! Ik kan dit niet meer aan."
De menigte groeide, en al snel verscheen de manager van de winkel, Jack Thompson, aangetrokken door de chaos. Emily, snel om het slachtoffer te spelen, wees naar John. "Deze bruut sloeg me! Mijn rug doet vreselijk pijn!"
Als grote klant verwachtte Emily dat Jack haar kant zou kiezen. Hij keek serieus terwijl hij de situatie bekeek, maar zijn houding veranderde toen hij Robert zag. "Meneer..." begon hij, maar Robert onderbrak hem. "Ze liegt. Controleer de camera's als je me niet gelooft."
Jack, verstandig als hij was, dacht even na en zei toen, "Ja, ik ga meteen de beelden bekijken."
Rachel wierp een nieuwsgierige blik op Robert. Hoe kon een zogenaamd blutte student zoveel respect krijgen? Even later kwam Jack terug, heel zakelijk. "Mevrouw Smith, u moet vertrekken. Als u hiermee doorgaat, worden de politie erbij gehaald, en zullen ze zien dat u begon. U kunt gearresteerd worden voor het veroorzaken van een scène."
Emily's gezicht betrok. "Welke politie?"
Jack bleef onverstoorbaar. "De camera's laten zien dat u de agressor was. Ga zo door, en de politie zal het afhandelen."
John, nu openlijk spottend, richtte zich tot Emily, "Hoe kan iemand van uw leeftijd zich zo schaamteloos gedragen? U heeft Rachel's leven tot een hel gemaakt tijdens haar huwelijk, en nu, zelfs na de scheiding, blijft u haar lastigvallen? Denk niet dat uw leeftijd u onaantastbaar maakt. Blijf doorgaan, en ik zal niet aarzelen om terug te slaan."
Bang door John's dreigement, maakte Emily zich snel uit de voeten, en de menigte begon uit elkaar te gaan.
"Treitert alleen de zwakken," mompelde John. "Ze ontmoeten uiteindelijk altijd hun gelijke."
John's telefoon ging, en na het beantwoorden, keek hij naar Rachel.
Ze keek verbaasd. "Waarom kijk je naar mij? Gaat het over mij?"
John werd serieus. "Een vriend van mij zei dat hij David de wegcamera’s zag controleren van Mandy’s auto-ongeluk zes jaar geleden!"
Rachel's stemming veranderde, haar gezicht betrok. Robert, die de ernst aanvoelde, vroeg: "Welke beelden?"
John was woedend. "Die sluwe Mandy. Ze verspreidt leugens dat Rachel haar ongeluk veroorzaakte uit jaloezie. En Michael, met al zijn verstand, kan niet door haar onzin heen kijken?"
Robert dacht even na. "Zelfs als de videobestanden er nog zijn na al die tijd, wat zou het uitmaken als Michael ze kreeg?"
John's gezicht werd bleek. "Als Mandy leugens kan verzinnen, kan ze net zo goed een video vervalsen om Rachel erin te luizen."
Rachel's uitdrukking werd ijzig, een cynische glimlach verscheen. "Ik heb van Michael gescheiden, denkend dat het voorbij was, maar sommige mensen kunnen het gewoon niet loslaten. Als Mandy een gevecht wil, zal ze ontdekken dat ik niet iemand ben om mee te sollen." Met samengeknepen ogen plande Rachel haar volgende zet. "Als Mandy mij als doelwit neemt," verklaarde ze met stalen vastberadenheid, "zal ze leren dat ik niet zomaar opgeef."