Hoofdstuk 10
Robert knikte naar Joseph, draaide zich toen naar Rachel en zei: "Hé, ik hoorde van John dat je wat danspassen hebt opgepikt. Wil je ze aan me laten zien?"
Rachel, die zich ongewoon vrolijk voelde, antwoordde: "Waarom niet?"
Hand in hand gingen ze naar de dansvloer, terwijl Joseph zijn hoofd schudde en mompelde: "Die kerel heeft lagen."
Als model beheerste Robert de danspassen als een professional. De DJ had de lichten al gedimd, waardoor de dansvloer eruitzag als een sterrennacht. Onder de dromerige lichten bewogen ze synchroon, waardoor ze de aandacht van iedereen trokken.
John, ontspannen aan een nabijgelegen tafel, hief zijn glas en floot. Net toen de dans op zijn hoogtepunt was, struikelde Rachel een beetje onhandig. Razendsnel ving Robert haar op en trok haar dicht tegen zich aan.
Rachel vond zichzelf tegen Roberts borst gedrukt, terwijl ze zijn hart voelde bonzen.
Op dat moment kwam Michael binnen, zijn ogen vernauwden bij het zien van het tafereel. De normaal zo beheerste Rachel zag er zowel verleidelijk als kwetsbaar uit in de armen van een andere man. Zijn gezicht verduisterde, een storm woedde binnenin hem.
Robert fluisterde in Rachel's oor: "Rachel, hij is hier."
Rachel had Michael al gezien in de reflectie van een nabijgelegen spiegel. Ze glimlachte nonchalant en fatsoeneerde haar warrige haar, "Ik heb best honger. Laten we iets eten."
Toen Robert haar losliet en ze van de dansvloer stapten, kwamen ze langs Michael. Rachel pauzeerde even, tilde haar ogen op om de zijne te ontmoeten. Voor Michael was het een duidelijke uitdaging.
"Rachel, blijf staan!" Michael's stem was scherp, vol irritatie.
Rachel draaide zich om met een spottende glans in haar ogen, "Meneer Smith, wat een verrassing. Dacht je dat ik je had uitgenodigd?"
Michael negeerde Roberts koude blik en sprak tegen Rachel: "Gezien onze scheiding nog vers is, zou je voorzichtiger in het openbaar moeten zijn. Jij geeft er misschien niet om, maar de familie Smith heeft een reputatie."
Rachel vond zijn bezorgdheid lachwekkend, "Het is nogal ironisch dat jij mij de les leest. En eerlijk gezegd, met wie ik omga is niet jouw zaak."
Onverstoord antwoordde Michael: "Je begrijpt me verkeerd. Ik probeer me niet te bemoeien, maar je streken hebben oma's aandacht getrokken."
Rachel's glimlach bevroor. "Oma Smith is terug?"
"Ja, en ze wil je zien." Michael wierp een blik op Robert voordat hij toevoegde: "Natuurlijk, als je afspraakjes belangrijker zijn, voel je vrij om haar te negeren."
Zonder op een reactie te wachten, draaide hij zich om en vertrok. Rachel's gezicht toonde gemengde emoties, maar na een korte pauze besloot ze hem te volgen.
"Rachel..." begon Robert, klaar om haar te volgen, maar ze stopte hem met een geruststellende glimlach. "Maak je geen zorgen. Het komt goed."
Terwijl Rachel wegliep, waren Roberts ogen gevuld met verdriet. Op dat moment merkte hij een schaduw in de hoek.
Joseph kwam naar voren, keek ongemakkelijk en schraapte zijn keel, "Ik stond buiten te roken en hoorde hun gesprek."
Robert keek onverschillig en negeerde hem.
Joseph, geamuseerd door Roberts kilheid, zei: "Je vindt Rachel leuk, toch? Maak je geen zorgen, ik ben geen concurrent."
Robert antwoordde kil: "Het waait buiten, meneer Anderson. Je kunt beter naar binnen gaan." Daarmee liep hij weg.
Joseph stond even verbaasd, maar schudde toen glimlachend zijn hoofd.