Hoofdstuk 7 Zonder mijn mening ga je nergens heen
Na een dag in het ziekenhuis ging Emily weer aan het werk alsof er niets was gebeurd. Maar zodra ze het kantoor binnenstapte, wist ze dat er iets aan de hand was.
Iedereen stond bij elkaar, fluisterend.
"Heb je het gehoord? Het contract van de andere dag is getekend, en Paul heeft zelfs de prijs met 5% verlaagd."
"Ja, ik heb het gehoord. Paul is een echte engerd, altijd vrouwelijke partners van andere bedrijven lastigvallen en gierig zijn. Wat is er deze keer aan de hand?"
Shirley, die deed alsof ze Emily wilde vleien, mengde zich in het gesprek: "Nou, heb je gezien wie ons bedrijf heeft gestuurd om het af te handelen? Emily kan iedereen aan!"
"Serieus? Emily en Paul?"
"Maar is Paul niet kaal en te zwaar?"
"Je weet het misschien niet, maar ik heb gehoord dat mannen met wat meer vlees op hun botten best goed zijn in bed! Kan een leuke tijd zijn, wie weet?"
Iedereen schudde alleen maar hun hoofd in ongeloof.
Emily schraapte haar keel, deed alsof ze niets had gehoord en liep rechtstreeks naar haar kantoor. 'Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?' dacht ze.
Ze herinnerde zich dat de zaken de laatste keer slecht eindigden, dus waarom verlaagde Paul de percentage?
'Zolang het mijn werk niet beïnvloedt, wat maakt mijn reputatie dan uit? Die verloor ik al toen ik akkoord ging om Patrick's minnares te zijn om schulden af te betalen en mijn broer te helpen,' dacht Emily.
Voor iemand die gewoon probeert rond te komen, wie heeft dan het recht om over reputatie te praten?
Emily gaf niets om de geruchten, maar sommige mensen wel.
Jennifer kwam vroeg op kantoor maar ging niet meteen naar boven. Ze wachtte tot Emily binnenkwam en volgde haar toen. Ze was van plan om met Emily te praten, maar hoorde in plaats daarvan het geroddel.
Jennifer stormde Emily's kantoor binnen, haalde een kaart uit haar tas en gooide die naar Emily.
"Ik dacht altijd dat je iets met Patrick had, daarom bleef je bij hem. Maar ik heb je overschat. Je bent gewoon een schaamteloze slet die met iedereen naar bed gaat. Geen enkele standaard!" spuugde Jennifer.
Emily beet op haar lip, probeerde zich te beheersen, pakte de kaart op en gaf die terug aan Jennifer.
Jennifer snauwde: "Doe geen moeite. Er staat een miljoen op. Ik wilde dat je het geld zou nemen en Patrick zou verlaten, maar ik ben van gedachten veranderd. Je hebt geen wachtwoord, dus het is nutteloos!"
Emily glimlachte alleen maar en brak de kaart doormidden. "Als het nutteloos is, kan ik het net zo goed helemaal nutteloos maken!"
"Je bent gestoord!" Jennifer keek Emily verbluft aan.
"Omdat ik onterecht ben ontslagen, zeg tegen de financiële afdeling dat ze me tien maanden ontslagvergoeding moeten betalen!"
Emily zuchtte van opluchting. Met Shirley terug was het tijd voor haar om te gaan. Ze begon haar spullen in te pakken.
Patrick greep haar arm, "Weggaan? Heb ik gezegd dat je dat mocht? Zonder mijn toestemming ga je nergens heen!"
Zijn woorden lieten Emily, Jennifer en Shirley bij de deur sprakeloos achter.
Toen Patrick jong was, had zijn vader schulden gemaakt en was er met een andere vrouw vandoor gegaan. Jennifer had hem en zijn zus alleen opgevoed en Patrick had veel van zijn succes aan haar te danken. Dus ging hij nooit tegen Jennifer in.
Shirley stond bij de deur en keek Emily boos aan. Jennifer's ogen vulden zich met tranen.
Patrick zei, "Emily, met deze puinhoop die je hebt gemaakt, wie gaat het opruimen als je vertrekt? Denk niet dat je het op iemand anders kunt dumpen!"
Emily stond op het punt zich geraakt te voelen, maar vond het uiteindelijk allemaal nogal belachelijk.
"Inderdaad, het is bevredigender voor je om me hier te houden, vernederd en onderwerp van roddels, dan me te laten gaan. Patrick, je laat me echt niet met rust, hè?"
Shirley, die had meegeluisterd, kwam binnen met een zelfvoldane blik.
"Jennifer, je overdrijft. Patrick maakt zich gewoon zorgen dat ik moe word!"
"Goed, sommige schaamteloze mensen klampen zich gewoon vast aan anderen, zelfs als ze niet gewenst zijn!" Jennifer glimlachte spottend.
Emily balde haar vuisten. "Sorry, ik stop ermee!"
Ze greep haar tas en wilde vertrekken toen Patrick snel de deuropening blokkeerde.
Op dat moment ging Emily's telefoon.
"Emily, er is iets mis bij je thuis!" Het was haar buurvrouw Carol Lopez. Carol belde nooit tenzij het serieus was.
Emily probeerde langs Patrick te komen, maar hij hield het deurkozijn stevig vast. Hij trok een pijnlijk gezicht en liet los.
"Emily, ben je gek geworden?" Shirley, die haar keurige houding liet vallen, haastte zich om naar Patricks hand te kijken.
Patrick fronste. "Mam, ga jij naar huis. Ik moet iets afhandelen."
Daarmee liep hij weg zonder om te kijken.
"Emily, wacht op me!" snauwde Shirley.
Jennifer keek geschokt toe. "Ze zijn allemaal gek!" Ze stormde de Rivera Groep uit.
Emily haastte zich naar haar huis, compleet ontmoedigd. Emily's woning was een oud appartementencomplex uit de jaren '80, zonder lift, waar vooral oudere mensen nog woonden.
De trapverlichting knipperde, en de smalle trappen waren bedekt met graffiti en leuzen.
Voordat ze haar deur bereikte, hoorde Emily haar moeder, Lisa Moore, smekend op de vloer.
Carol zag Emily en gebaarde dat ze moest blijven staan.
'Dit lijkt op problemen,' dacht Emily.
Ze pakte een schep van de kolenstapel in de gang, hield die voor zich en naderde stilletjes.
Voordat ze binnen was, hoorde ze klappen en een gil. Emily stormde naar binnen en vond Lisa ineengezakt op de vloer.
De kamer was een puinhoop, met een kale man van in de dertig, genaamd Tom Miller, bedekt met tatoeages, die de chaos leidde.
Emily stond voor Lisa, omringd door toeschouwers.
"Je breekt illegaal in mijn huis. Je gaat hiervoor de gevangenis in!" riep Emily.
Tom grijnsde, "Grote woorden. Lisa heeft schulden. Hoe ga je dat oplossen? Bel de politie als je wilt! Denk niet dat ik niet weet wat Lisa met het geld heeft gedaan!"
Emily keek naar Lisa. Om voor de behandeling van haar broer te betalen, had Lisa in een bar gewerkt en een drugsverslaving ontwikkeld.
Toen ze Lisa's ontwijkende blik zag, begreep Emily het.
"Waarom zo stil?" spotte Tom, terwijl hij dichterbij kwam.
Emily wees de schep naar hem. "Kom niet dichterbij. Hoeveel is de schuld? Ik betaal het terug!"
Tom griste de schep weg. "Jij gaat het terugbetalen? Een miljoen euro. Hoe ga je dat doen? Of, laten we wat plezier maken, en ik verlaag het bedrag. Wat denk je daarvan?"
Lisa huilde, "Alsjeblieft, raak mijn dochter niet aan!"
"Uit de weg!" Tom's handlangers schopten Lisa opzij.
Tom kwam dichterbij en Emily deinsde achteruit tot ze tegen de muur stond, naast de naaimachine.
Tom's ogen dwaalden over Emily's borst en hij stak zijn dikke hand uit.
'Als ik sterf, dan zij het zo! Dit is zelfverdediging!' dacht Emily, terwijl ze een schaar van de tafel greep. Ze klemde die stevig vast, starend naar Tom's naderende hand.
'Eén, twee, drie,' telde ze in stilte, klaar om tot het einde te vechten.