Hoofdstuk 5: gladmaken en poseren
De nacht viel in, de lichten gingen aan, en de privéclub bruist van leven.
Emily's gladde, delicate huid zag er nog verleidelijker uit in haar wijnrode jurk. Ze had wat allergiepillen genomen voordat ze kwam, en hoewel de rode vlekken vervaagden, bleef de jeuk nog hangen.
Ze parkeerde haar auto, pakte haar zwarte lamsleren tas en liep richting de club. De rode jurk omhelsde haar rondingen, met een diepe V-hals die haar sleutelbeen en decolleté benadrukte, straalde ze onmiskenbare sensualiteit uit. De rok sloot perfect aan op haar stevige achterwerk, waardoor het moeilijk was om niet te fantaseren over wat eronder zat. Emily's lange benen droegen haar vooruit, elke stap straalde charme uit.
"Emily!" riep Marlon.
Ze draaide zich om en zag Marlon leunend tegen de ingang van een privékamer.
Marlon Hughes, erfgenaam van de Hughes Group, had kort lichtblond haar dat jeugdige vitaliteit en vrijheid uitstraalde. Zijn scherpe wenkbrauwen en heldere ogen leken dwars door mensen heen te kijken, terwijl zijn rechte, delicate neus een vleugje elegantie toevoegde. Iedereen wist dat hij gay was.
"Wat een toeval, meneer Hughes."
"Geen toeval, ik wachtte op je."
"Op mij wachten?"
"Ja, ik hoorde van meneer Brooks dat je de laatste tijd wat problemen hebt gehad?"
Emily was een beetje verrast. "Een van mijn collega's heeft het bedrijf verlaten om persoonlijke redenen, maar ze is geweldig in haar werk en heeft een solide karakter."
"Dus je probeert haar aan een nieuwe baan te helpen?"
"Ja," antwoordde Emily zachtjes.
"Nou, ons bedrijf heeft personeelstekort. Ze kan morgenochtend bij de Hughes Group beginnen."
"Ontzettend bedankt!"
Emily slaakte een zucht van verlichting. Betty's situatie was eindelijk opgelost, en een gelukkige glimlach verspreidde zich over haar gezicht, als een lentebloem die bloeit.
Marlon was een beetje verbaasd. Hij herinnerde zich Emily altijd als serieus, zelden glimlachend, altijd in een pak. Hij had haar nog nooit in een jurk gezien. En nu, niet alleen glimlachte ze, maar droeg ze ook zo'n sexy jurk.
Een beetje zelfbewust onder Marlon's blik, streek Emily een verdwaalde haarlok achter haar oor, niet beseffend dat het Marlon nog meer betoverde.
"Emily, de Hughes Group zou je altijd verwelkomen, met het dubbele salaris."
"Je bent te vriendelijk."
Emily stond op het punt hem te bedanken toen ze Patrick met een serieuze blik zag naderen.
"Emily, hoe laat noem je dit? Heb je geen gevoel voor tijd?"
Emily greep naar haar telefoon om de tijd te controleren. Ze herinnerde zich dat ze twee uur eerder van huis was vertrokken, en het was ongeveer een uur rijden van haar appartement naar hier. Hoe kon ze te laat zijn, vooral omdat er vandaag geen verkeer was?
Patrick gaf haar geen kans om uit te leggen en sprak resoluut: "Waarom ga je nog niet naar binnen? Wil je de klant laten wachten?"
"Patrick, waarom ben je zo onhandig in het tonen van tederheid tegenover vrouwen? Geen wonder dat je nog steeds single bent."
Marlon sloeg nonchalant zijn arm om Patrick's schouder.
Patrick veegde Marlon's hand met minachting weg.
"Zijn we close?" Patrick wierp Marlon een kille blik toe.
"Waarom praat je zo? Wil je dat ik al je geheimen uit het buitenland verklap?" plaagde Marlon.
Patrick keek Marlon boos aan, die meteen zijn mond hield.
"Patrick, waarom ga je nog niet naar binnen?" Shirley kwam aangerend, sloeg haar arm om Patrick's en drukte haar gezicht bijna tegen hem aan.
"Ah, Marlon."
Marlon keek met minachting naar Shirley en zei: "Zijn we close?" Marlon schoof instinctief wat dichter naar Emily toe.
Shirley leek het niet erg te vinden en bleef aan Patrick's arm hangen, zachtjes tegen hem aanwrijvend. Maar ze merkte dat Patrick's ogen op Emily gericht waren. Shirley's gezicht betrok even, maar ze draaide zich weer naar Emily met een veelbetekenende glimlach.
"Emily, waarom ben je zo laat? Patrick en ik wachten al een eeuwigheid. Maar Patrick, wees niet te streng voor haar. Emily heeft veel aan haar hoofd. Ik bedoel, ik ook, maar als ik eraan denk om Patrick te helpen met klanten, werk ik vanavond wel over."
Emily bleef stil.
Marlon mengde zich erin: "Waarom heb ik het gevoel dat ik moet overgeven voordat ik zelfs maar iets gedronken heb? Er moet hier iets vies zijn! Patrick, ik kan dit niet aan, mag ik de hulp van je assistente vragen?"
Marlon gebaarde naar Emily om hem naar de badkamer te helpen.
Net toen Emily op het punt stond te gaan, ving ze Patricks moordende blik op.
"Als je moet overgeven, doe het dan zelf." Patrick draaide zich om en liep naar de privékamer, en keek toen om te zien dat Emily nog steeds daar stond.
"Waarom volg je niet?" snauwde hij.
Emily zuchtte, gaf Marlon een verontschuldigende blik en liep naar de privékamer.
Bij de ingang had Shirley geen haast om naar binnen te gaan. "Emily, waarom ben je vandaag zo sexy gekleed?"
Wat kon Emily zeggen? Moest ze vermelden dat Patrick haar had gedwongen zich zo te kleden?
Patrick had Emily's rode jurk al vroeg opgemerkt. Eerst dacht hij dat ze zich zo had gekleed om Marlon te ontmoeten, maar na een tijdje luisteren leek het erop dat ze elkaar toevallig hadden ontmoet.
Toch was de jurk een beetje te sexy. Wat was ze echt van plan? Patrick kon het niet uitvogelen.
"Waarom kom je niet binnen!"
Net toen ze gingen zitten, kwamen de klanten aan.
"Ik heb gehoord dat de assistente van meneer Rivera nogal een schoonheid is, en haar vandaag zien, ze is echt uitstekend."
De wellustige blik van de klant dwaalde over Emily's subtiel onthullende halslijn. Shirley balde haar vuisten van jaloezie.
De leider van de groep, een kale man in de veertig met een vlezig gezicht, Paul Lewis, hief zijn glas. "Kom, laten we drinken op onze toekomstige samenwerking!"
Patrick dronk zijn glas in één keer leeg, maar de klant toonde geen intentie om te gaan zitten.
Paul keek Emily aan met een vuile glimlach. "Ze zeggen dat Emily een schoonheid onder de stervelingen is, en het blijkt dat ze echt buitengewoon is. Mag ik de eer hebben om met haar te drinken?"
Iemand zei lachend: "Emily is inderdaad een voorbeeldfiguur in ons bedrijf. Alleen al over haar drinkvermogen gesproken, ik ben bang dat je niet kunt vergelijken."
"Is dat zo?" Paul verliet zijn stoel en liep naar Emily toe.
Emily zat in een lastig parket. Dit project was cruciaal voor het bedrijf, anders zou Patrick niet persoonlijk hebben ingegrepen.
"Dank u voor het compliment." Voordat Patrick iets kon zeggen, pakte Emily haar glas en dronk het in één keer leeg.
Na een paar rondes hadden ze bijna alles opgedronken.
Paul ging naast Emily zitten en probeerde haar onderkant aan te raken, maar voordat hij dat kon doen, blokkeerde Patricks lange gestalte hem.
Schijnbaar dronken, mompelde Paul: "Met deze outfit vandaag, probeer je niet in mijn bed te komen!"
Iemand was geschokt en zei: "Hoe kun je dat over Emily zeggen? Ze is de gouden standaard van onze bedrijfsrelaties."
Als het niet voor de allergie en alcohol was die haar zwak maakten, zou Emily hem hebben geslagen.
Paul keek schaamteloos en ging verder: "Jij slet, waar doe je alsof voor!"
Niet in staat het te verdragen, dwong Emily zichzelf op te staan, van plan hem te slaan, maar ze hoorde die vertrouwde, magnetische stem.
"Dat klopt, ze is een slet."
Het bleek dat Patrick haar al die tijd zo had gezien. Emily's ogen werden onmiddellijk donkerder, haar kracht verlatend.
Patrick zei met een koude glimlach: "Zelfs als ze een slet is, behoort ze aan mij toe."
Helaas hoorde Emily de tweede helft van de zin niet voordat ze flauwviel.