Hoofdstuk 3 Silvervale? Zilverhout
Jennifer draaide zich om, verwachtend Patrick te zien, maar in plaats daarvan stormde Shirley op hen af.
Shirley vloog in Jennifer's armen. "Jennifer, het is een eeuwigheid geleden!"
Jennifer glimlachte breed. "Shirley, waar heb je je verstopt? Laat me eens goed naar je kijken. Je bent nog mooier geworden!"
"Jennifer, ik heb iets kleins meegebracht voor jou en Karen." Shirley haalde een chique tas tevoorschijn met twee dozen zelfgebakken koekjes. "Ik ben net begonnen met mijn baan en heb nog geen salaris gekregen. Ik heb deze koekjes vanmorgen zelf gemaakt. Ik hoop dat je het niet erg vindt."
Jennifer nam snel de tas aan en gaf deze aan Karen. "Je cadeau is zo attent. Karen en ik vinden het geweldig. Koekjes bakken moet veel werk zijn geweest. Als Patrick maar zo toegewijd was als jij, zou ik dolblij zijn. Hij is de afgelopen zes maanden nauwelijks thuis geweest."
Karen mengde zich in het gesprek, "Mam, wat zeg je nu? Shirley gaat in onze familie trouwen. Als dat gebeurt, is Patrick altijd thuis. Je zult hem niet meer kwijt kunnen."
Jennifer hield Shirley's hand vast en straalde.
"Zolang je het maar leuk vindt." Shirley draaide haar hoofd. "Oh, Emily is er ook. Jennifer, je zou niet geloven hoe geweldig Emily is."
Jennifer's gezicht betrok bij die opmerking. Ze dacht: 'Wat is er zo geweldig aan Emily? Haar talent voor verleiding of haar bedkunsten?'
"Shirley, sommige mensen zijn gewoon laag en doen alles om te krijgen wat ze willen. Denk niet te hoog van hen." Jennifer wendde zich af, duidelijk iets insinuerend.
Shirley keek haar met onschuldige ogen aan en hield Jennifer's arm vast. "Jennifer, wat betekent 'laag'?"
Jennifer antwoordde: "Laag zijn betekent niet weten waar je plaats is en dromen van trouwen in rijkdom. Shirley, je bent jong, dus het is normaal dat je het niet begrijpt, maar blijf uit de buurt van zulke mensen."
Emily, die het gesprek had opgevangen, besloot zich elegant terug te trekken. "Mevrouw, er is een dringende zaak op het bedrijf. Ik zal u niet langer storen."
Voordat ze vertrok, wierp ze een blik op Patrick, die druk bezig was met praten op het verlovingsfeest, zich niet bewust van het drama.
Emily dacht: 'Waarom verwachtte ik dat hij zou helpen? Als hij dat deed, zou hij zichzelf alleen maar voor schut zetten voor lieve Shirley.'
Zonder te treuzelen vertrok Emily snel. Op het bedrijf werd ze opgewacht door een andere assistent, Betty Anderson.
"Emily, we hebben een probleem."
Emily fronste. "Wat is er aan de hand?"
Betty was van streek. "Volgens het schema van meneer Rivera tekent hij morgen een contract in Silverwood, maar het ticket dat we hebben is voor Silvervale."
"De luchtvaartmaatschappij zei dat Shirley het ticket had geboekt. De tickets voor Silverwood zijn uitverkocht. Wat moeten we doen, Emily?"
Emily zuchtte. Shirley was meer gedoe dan ze waard was.
Na een moment zei ze: "Betty, bel wat reisbureaus en kijk of er last-minute annuleringen zijn."
"Wie annuleert hun tickets op dit uur? Shirley heeft het echt verpest!" Ondanks haar gemopper begon Betty haar contacten te bellen.
"Emily, het is geregeld!" Betty hing op, glimlachend. "Een reisbureau had een VIP-groep die morgen naar Silverwood ging, en ze hadden net twee annuleringen. Het is allemaal gecoördineerd met de luchtvaartmaatschappij. We zouden de tickets vanmiddag moeten hebben."
Emily slaakte een zucht van opluchting.
"Toch moet Shirley hiervan leren. Als het niet voor die annuleringen was, hadden we meneer Rivera dan met de trein moeten sturen?" zei Betty, duidelijk geïrriteerd.
Met Patrick's zwak voor Shirley zou hij waarschijnlijk geen woord tegen haar hebben gezegd, zelfs niet als het betekende dat hij de trein moest nemen. Emily schudde haar hoofd, zich machteloos voelend.
"Ze is nieuw hier. Fouten gebeuren," zei Emily.
Betty verliet het kantoor, maar later die middag bracht HR Emily Betty's ontslagformulier om te ondertekenen.
Een collega van HR zei: "Shirley was de hele middag op haar telefoon. Betty herinnerde haar er een paar keer aan, en toen rende Shirley naar meneer Rivera's kantoor om te klagen."
"Oké, ik begrijp het. Laat het formulier maar bij mij."
Betty werkte al 5 of 6 jaar bij het bedrijf, altijd ijverig en een van de besten in haar werk. Haar verliezen zou een grote klap zijn, vooral met Shirley in de buurt.
Emily besloot naar Patrick's kantoor te gaan. Voordat ze binnenkwam, hoorde ze Shirley binnen huilen.
"Patrick, het is mijn schuld. Ik heb het verpest en je in de problemen gebracht."
"Het is goed. Het is al opgelost," antwoordde Patrick vlak.
Shirley huilde en probeerde tegen Patrick aan te leunen.
Emily schudde haar hoofd. Het leek erop dat er geen hoop was voor Betty.
Tenslotte was Betty slechts een assistent, en voor Patrick was ze onbeduidend.
"Waar kom je voor?" vroeg Patrick kil toen hij Emily in de deuropening zag.
Shirley wierp een blik achterom naar Emily en deed alsof ze gekwetst was. "Is Emily hier om ook over mij te klagen, Patrick?"
"Waar zou ze in hemelsnaam over kunnen klagen?" Patrick gebaarde dat Emily moest vertrekken.
Emily liep terug, zich verslagen voelend. Wat had ze voor recht om iets te zeggen?
In plaats van terug naar het kantoor te gaan, ging ze naar de pauzeruimte, niet wetend hoe ze Betty onder ogen moest komen.
"Wat wilde je zeggen?" vroeg Patrick kil.
Emily draaide zich naar hem om. "Kun je Betty een kans geven?" vroeg ze na een moment.
"Nee," antwoordde Patrick beslist.
"Maar ze zit in mijn team!" zei Emily met opeengeklemde tanden. Ze voelde zich schuldig tegenover Betty, die niets verkeerd had gedaan maar oneerlijk werd behandeld.
"Moet ik mijn beslissingen aan jou verantwoorden? Ken je plaats," zei Patrick, terwijl hij haar aankeek.
Emily had jaren van inspanning geleverd voor het bedrijf, nooit iets van Patrick gevraagd, altijd zijn beslissingen ondersteund. Maar nu, vanwege Shirley, zou hij haar teamlid ontslaan. Had hij ooit aan haar gevoelens gedacht?
Hoe meer Emily erover nadacht, hoe bozer ze werd. Ze draaide haar hoofd weg, weigerend hem aan te kijken.
Na al die jaren, voor het bedrijf en voor Patrick, had Emily geen spijt. Maar had hij dan geen greintje tederheid voor haar?
Toen hij Emily boos en mokkend zag, werd Patrick nog geïrriteerder. "Daag me niet uit."
Hoe meer ze probeerde afstand te nemen, hoe dichter hij bij wilde komen.
"Je hoeft alleen maar mijn beslissingen te accepteren."