Hoofdstuk 1 Wees niet verlegen, we hebben het allemaal gezien
Emily Thompson zei: "Wacht."
Het bandje van Emily's jurk gleed naar beneden tot haar taille terwijl Patrick Rivera's hand over haar lichaam gleed, een vuur in haar aanwakkerend. Hun kus was intens, hun ademhaling versnelde, klaar om zich over te geven aan hun verlangens.
Maar op dat moment trok Emily zich terug. Patrick opende zijn diepe bruine ogen, duidelijk geïrriteerd. Emily deed haar armband af en legde die op het nachtkastje.
Patrick keek haar kil aan. "Je geeft echt om die goedkope armband, hè?"
De armband was oud en versleten, met tekenen van oxidatie. Emily deed hem altijd af, maakte hem schoon en deed hem weer om.
Met haar lange wimpers die haar ware gevoelens verbergen, zei Emily: "Ik ben het gewoon gewend om hem te dragen."
Patrick tilde haar kin op, waardoor ze hem moest aankijken. "Gewend aan de armband of aan iets anders?"
Emily, zijn blik ontwijkend, leunde naar voren en kuste de hoek van zijn lippen. "Meneer Rivera, laten we doorgaan."
Patrick was niet dom; hij wist dat ze zijn vragen ontweek.
Emily's zachte lichaam wakkerde zijn verlangen opnieuw aan. Hij kuste haar harder, draaide zich ruw om haar op het bed vast te pinnen en trok haar losse jurk uit.
Zijn handen verkenden haar rondingen agressief, waardoor Emily moeilijk kon ademen. Ze probeerde hem weg te duwen voor wat lucht, maar hij werd alleen maar intenser. Uiteindelijk gaf ze het op en liet hem zijn gang gaan.
Juist op dat moment ging Patrick's telefoon.
Emily pakte hem en zag de beller-ID voordat ze hem aan hem overhandigde. Het was Shirley.
Patrick had Emily's dij al vastgegrepen, klaar om door te gaan. Maar toen hij de oproep zag, stopte hij.
"Hallo, Shirley," zei hij in de telefoon.
Hij stapte snel uit bed. Aangezien hij de kamer nog niet had verlaten, kon Emily de heldere, zachte stem aan de andere kant horen: "Patrick."
Ze ging langzaam rechtop zitten, kijkend naar de rommelige lakens, wetende dat hij niet terug zou komen om af te maken wat ze begonnen waren. Emily ging douchen. Toen ze in een losse badjas terugkwam, was Patrick al bezig om te vertrekken. Hij was volledig aangekleed, met stropdas en al, alsof er niets was gebeurd.
Patrick zei serieus: "Zorg ervoor dat al het vergadermateriaal klaar is. We hebben morgen om negen uur een vergadering."
Emily antwoordde: "Ik begrijp het, meneer Rivera."
Patrick sprak als een baas die bevelen gaf, en Emily reageerde als een plichtsgetrouwe werknemer.
Nadat hij klaar was, vertrok hij zonder nog een blik op haar te werpen. Emily keek naar de rode vlekken op haar borst van hun intense kussen, terwijl een golf van verdriet haar overviel. Ze was Patrick's persoonlijke secretaresse, eersteklas en professioneel overdag, en zijn seksuele partner in deze suite 's nachts.
Op het werk was Emily uitstekend en professioneel. In bed was ze gehoorzaam en plichtsgetrouw. Patrick had gezegd dat ze efficiënt en probleemloos was. Maar dat was het. Ze kon nooit zijn hart raken. In zijn hart was er alleen Shirley Wright.
De volgende dag bezorgde Emily documenten op Patrick's kantoor en hoorde roddels in de lounge op haar weg terug. Een groep mensen stond om Shirley heen, met haar pratend.
"Niet verlegen zijn; we hebben het allemaal gezien! Meneer Rivera heeft je afgezet voor je werk, en je stapte uit zijn Bentley!"
"Precies! Oh mijn god, jullie hebben het zo goed verborgen! Wanneer gaan jullie het aankondigen?"
"Mr. Rivera is altijd al als een robot geweest, nooit een glimlach. Ik dacht dat hij van nature niet lachte, maar het blijkt dat het gewoon is omdat we niet zoals jij zijn, Shirley, de toekomstige mevrouw Rivera. Kun je ons in de toekomst helpen om een loonsverhoging te krijgen?"
Emily duwde de deur open alsof ze niets gehoord had en liep rechtstreeks naar het koffieapparaat.
Shirley was omringd door een groep vrouwelijke collega's die allemaal om haar heen draaiden. Ze zei dat ze moesten ophouden, maar je kon zien dat ze genoot van de aandacht. Ze glimlachte en wuifde met haar hand, zeggend: "Mr. Rivera en ik kennen elkaar al sinds onze kindertijd, onze families zijn hecht. Niet roddelen, oké? En het is niet alleen ik die dicht bij Mr. Rivera staat, is Emily er niet ook?"
Bij het horen van haar naam sloeg Emily haar koffiekopje op tafel. Dat trok eindelijk hun aandacht.
Ze hielden allemaal hun mond, bogen hun hoofden en begroetten haar in koor, "Sorry, Emily, we waren hier niet expres aan het lanterfanten. We gaan meteen weer aan het werk."
Shirley zette een zielig gezicht op, waardoor Emily de boeman leek. Maar Emily had geen woord gezegd. Dat was Shirley's talent, iedereen het gevoel geven dat ze haar iets verschuldigd waren. Shirley was mooi, en haar onschuldige act maakte dat mensen haar wilden beschermen, waarschijnlijk waarom Patrick haar leuk vond.
Emily zei kil, "Ten eerste, dit is het bedrijf. Ten tweede, ik heb niet gezegd dat jullie aan het lanterfanten waren, dus leg me geen woorden in de mond. En ten slotte—"
Voordat Emily haar zin kon afmaken, bleef Shirley zich verontschuldigen.
"Shirley is nieuw hier, dus leer haar waar ze het niet begrijpt," onderbrak een stem.
Emily draaide zich om en zag Patrick binnenkomen, zijn blik afstandelijk en een vleugje verwijt in zijn ogen.
"Emily, zorg voor Shirley." Patrick liep naar Emily toe, zijn blik maakte duidelijk dat het een bevel was, geen verzoek.
Zonder op Emily's reactie te wachten, wendde Patrick zich tot Shirley en tikte speels met een werkbadge op haar hoofd, zeggend: "Vergeet de volgende keer je badge niet."
Shirley deinsde terug en stak haar tong uit, zeggend: "Dank je, Patrick, ik begrijp het."
Shirley en Patrick waren heel vertrouwd met elkaar, zonder enige terughoudendheid. De anderen begrepen de hint en vertrokken een voor een.
Uiteindelijk was het Emily's beurt om te vertrekken. Ze knikte lichtjes, zeggend: "Ik ga eerst, meneer Rivera."
Terwijl ze de lounge uitliep, hoorde ze Shirley nog zoet vragen aan Patrick om een broodje van drie straten verderop omdat ze niet genoeg ontbijt had gehad.
Patrick stemde zachtjes in, "Laat Emily het halen."
Buiten de lounge raasden Emily's gedachten. De werkbadge die Patrick aan Shirley had gegeven, betekende dat ze zijn assistente was. Dezelfde baan, dezelfde status als zij. Maar Shirley voldeed niet eens aan de kwalificaties om in dit bedrijf te komen. Qua opleiding, stage-ervaring, alles, schoot ze tekort. Toch kwam ze binnen omdat Patrick het mogelijk maakte.
Voor Shirley brak hij de bedrijfsregels. Hun relatie was zo duidelijk als wat, net als de roddels van de vrouwelijke collega's. Maar Shirley bleef het keer op keer ontkennen. Hoe kinderachtig en belachelijk.
Al snel kwam Patrick naar buiten. Als zijn secretaresse volgde Emily hem naar de vergaderruimte. Na de vergadering, terwijl Emily de notities aan het ordenen was, kwam Shirley binnen met een doos macarons.
Shirley zei, "Hey, Emily."