Hoofdstuk 3
Lydia's handen waren zacht en teer, maar Caroline moest zichzelf dwingen niet terug te deinzen. Voor haar was Lydia een slang.
Caroline keek met een afhankelijke blik naar Lydia op. "Dank je, Lydia."
"We zijn familie; je hoeft me niet te bedanken," zei Lydia met een glimlach, denkend dat Caroline zo dom was dat ze niets meer hoefde te doen.
Caroline gaf een verlegen glimlach. "Lydia, ik moet even naar de wc."
Toen ze haar bange blik zag, dacht Lydia er niet veel van en stemde meteen toe.
Caroline liep langzaam de ziekenhuiskamer uit en ging richting de wc.
Achter haar zag Lydia dat ze inderdaad naar de wc ging en ging toen terug de kamer in. Maar na meer dan tien minuten was Caroline nog steeds niet terug, en Lydia realiseerde zich dat er iets niet klopte. "Nolan, is Caroline ervandoor gegaan?"
Nolan's gezicht veranderde, en hij rende naar buiten om haar achterna te gaan. Lydia controleerde het toilet, maar Caroline was verdwenen.
De twee renden naar buiten en zagen een bekend uitziend meisje snel voor hen uit lopen. "Caroline, stop daar!"
Het meisje hoorde de stem en begon te rennen zonder om te kijken.
Vijf jaar later, op Luchthaven Aurora City, baande Sarah Parker zich een weg door de menigte, proberend vooraan te komen.
Op dat moment kwam Caroline met twee kleine kinderen de luchthavenuitgang uit.
Caroline droeg een witte hoodie, spijkerbroek en opvallende slippers. Ze zag er super relaxed uit, maar nog steeds adembenemend mooi. Haar gelaatstrekken waren fijn, haar huid was zacht, en haar figuur was precies goed. Ze hield een kind in elke hand en scande de menigte alsof ze iemand zocht. De kinderen waren schattig als knoppen, met kleine opstaande neusjes en grote ogen, als kleine engeltjes.
Ze trokken meteen ieders aandacht.
"Kijk die dame met die kinderen, ze zijn prachtig!"
"Jemig, die genen zijn goud waard. Ik wil ook een baby."
"Caroline, hier!" Sarah zwaaide als een gek, zich een weg banend naar hen toe.
Caroline zag Sarah en glimlachte.
"Sarah," riepen de twee kleintjes samen, waardoor Sarah oplichtte van vreugde.
"Oh mijn schatjes, ik heb jullie zo gemist."
Hoewel de twee kinderen eruitzagen als een tweeling en allebei als jongens waren gekleed, waren ze eigenlijk een jongen-meisje paar.
De jongen, Ryan Rockefeller, was de oudste, stil en afstandelijk, een echte computergenie.
Het meisje, Sophie Rockefeller, was vrolijk en energiek, altijd bezig met eten.
Toen Sarah de kinderen oppakte, zei Caroline: "Sarah, kun jij op hen letten terwijl ik de bagage haal?"