Hoofdstuk 6 Een nieuw vriendje gevonden?
"Ik zou echt mijn excuses moeten aanbieden voor mijn opvliegendheid destijds. Dat ben ik haar wel verschuldigd."
Juniper proestte bijna haar drankje uit. Ze hoestte een paar keer, haar gezicht sprak boekdelen: 'geen denken aan,' "Oh, alsjeblieft, bespaar me."
"Je weet toch dat de enige cursus die ik ooit op de universiteit heb gefaald en opnieuw moest doen, het keuzevak van Professor Garcia was? Ze jaagt me de stuipen op het lijf. En iemand zoals ik? Aurora herinnert zich waarschijnlijk niet eens dat ik besta. Ik kan je echt niet helpen."
Bij het zien van Junipers terughoudendheid, deed Camilla een stapje terug.
"Maar," Junipers ogen glinsterden ondeugend terwijl ze van koers veranderde, "ik ken wel iemand die misschien kan helpen."
"Wie?"
"Herinner je je mijn neef, Sebastian?"
Camilla nam een slok water en knikte, "Ja, natuurlijk."
Sebastian Russell, de grote naam in de natuurkunde wereld, werd vorig jaar door Nature magazine uitgeroepen tot de beste Moore-wetenschapper.
Hij studeerde toegepaste biologische wetenschappen bij Aurora tijdens zijn bachelor en publiceerde vijf SCI-artikelen in twee jaar. Een totaal genie in de bio-wereld.
Om een of andere reden stapte hij later over naar natuurkunde, wat behoorlijk wat opschudding veroorzaakte.
Blijkbaar, als je zo goed was, kon je overal in uitblinken.
Sebastian was nu een grote speler in de internationale natuurkunde.
Camilla ging naar dezelfde school als Sebastian, maar op verschillende tijden, dus ze was technisch gezien zijn junior.
Toen ze daar voor het eerst kwam, hoorde ze allerlei legendes over Sebastian. Pas toen ze Juniper ontmoette, ontdekte ze dat hij haar neef was.
Sebastian had in het buitenland gewerkt bij een natuurkundig onderzoeksinstituut en was pas drie maanden geleden teruggekomen.
"Sebastian vroeg een paar dagen geleden naar Professor Garcia maar heeft nog geen tijd gehad. Perfect voor jullie om samen te gaan."
Hoe meer Juniper praatte, hoe meer het logisch klonk. Ze belde Sebastian meteen.
Na twee keer overgaan, nam hij op.
Camilla hoorde een diepe, iets koude stem, "Wat is er?"
Juniper legde snel de situatie uit.
Er was wat achtergrondgeluid; hij leek super druk en hing binnen een minuut op.
"Regel! Sebastian ontmoet je morgen om 14:00 uur bij Urban Harvest Diner."
Juniper kneep in haar hand, "Zorg ervoor dat je vannacht goed slaapt. De rest regelen we morgen wel."
Camilla knikte, "Bedankt, ik snap het."
De volgende dag.
Camilla vertrok een half uur eerder.
Toen ze bij het restaurant aankwam, keek ze op haar horloge. Het was twee minuten voor twee.
Niet te vroeg, niet te laat, precies goed.
Ze duwde de deur open en een ober leidde haar een klein stukje. Ze keek op en zag Sebastian bij het raam zitten.
Hij nipte aan zijn koffie, zag er heel cool en onverschillig uit.
Gekleed in een simpele witte blouse en zwarte broek, met goudgerande bril op zijn neus, maakte het zonlicht dat op zijn profiel viel hem net een schilderij.
In tegenstelling, droeg zij een wit T-shirt, jeans en een hoge paardenstaart, wat er vrij casual uitzag.
Sebastian voelde Camilla’s blik en draaide zijn hoofd.
"Ga zitten, wat wil je drinken?"
Zijn diepe stem had een lichte tinteling die haar oren bereikte. Camilla kwam weer tot zichzelf, trok een stoel tegenover hem naar achteren en ging zitten.
"Sorry dat ik je heb laten wachten."
Camilla verontschuldigde zich.
Sebastian schoof zijn bril recht en sprak kalm, "Niet lang. Ik was maar vijf minuten eerder hier. Ik heb wat data te verwerken in het lab, dus ik kan je vandaag maar dertig minuten geven. Is dat genoeg?"
"Dat is meer dan genoeg."
De ober kwam langs en Camilla bestelde een citroenwater.
Sebastian kwam meteen ter zake: "Dus, wat moet ik doen om Professor Garcia te zien?"
Recht op het doel af. Mooi zo.
Camilla waardeerde zijn no-nonsense houding en legde het uit: "Professor Garcia is uit het ziekenhuis. Ik weet niet waar ze nu verblijft, dus ik heb je nodig om me naar haar toe te brengen. En als ze overstuur raakt..."
Haar ogen flikkerden, "heb ik je nodig om haar te kalmeren."
Sebastian's lippen krulden omhoog in een lichte glimlach.
Camilla ging verder, "Ik weet dat je het druk hebt, dus je kunt de tijd kiezen."
Sebastian knikte, "Goed, over twee dagen."
Camilla bedankte hem.
Terwijl ze aan haar citroenwater nipte, vroeg ze plotseling: "Waarom wil je me helpen?"
Sebastian keek haar even aan. Net toen Camilla dacht dat hij niet zou antwoorden, zei hij: "Omdat jij Camilla bent."
Camilla was verbaasd.
"Professor Garcia zei ooit," Sebastian nam een slok koffie en sprak langzaam, "dat ze drie spijtbetuigingen in haar leven heeft. Ten eerste, dat haar leven te kort is voor al het wetenschappelijk onderzoek dat ze wil doen. Ten tweede, dat ze geen kinderen heeft. Ten derde, is Camilla."
Camilla was verbijsterd, haar vingertoppen drukten in haar handpalm.
Sebastian’s scherpe blik was op haar gericht, een diepe nieuwsgierigheid en onderzoeking flitsten in zijn ogen, maar keerden snel terug naar kalmte.
Dit was zijn eerste ontmoeting met Camilla, maar niet de eerste keer dat hij haar naam hoorde.
Hij dacht: 'Wat is er zo speciaal aan een meisje dat Professor Garcia haar een "spijt" zou noemen, naast leven, onderzoek en familie?'
Camilla's keel voelde droog aan en ze sloeg haar ogen lichtjes neer.
Ze kon zich Aurora’s teleurgestelde en spijtige blik voorstellen toen ze haar noemde.
Sebastian haalde een papiertje tevoorschijn en schreef een reeks nummers op.
"Dit is mijn telefoonnummer."
Camilla wierp er een blik op en bewonderde het mooie handschrift.
"Hier is uw tiramisu."
Terwijl de ober het dessert neerzette, kon hij het niet laten de gasten aan de tafel stiekem te observeren.
Leopolds knappe gezicht toonde een beetje onverschilligheid, met een vleugje ongeduld in zijn ogen.
Tegenover hem droeg Esme Adams een chique rode jurk en had een Hermes tas, duidelijk een rijke erfgename.
Ze leek zich niet bewust van Leopolds irritatie en babbelde onophoudelijk.
"Leopold, ik hoorde van je moeder dat je maagproblemen hebt. We hebben een dokter die gespecialiseerd is in maagklachten, dus..."
Leopold speelde met zijn aansteker en reageerde af en toe.
De blind date van vandaag was door Elodie geregeld. Aangezien hij er was, was hij niet van plan een scène te maken.
Maar hij had geen interesse in wat Esme zei.
Zijn blik dwaalde af naar een naburige tafel, en stopte plotseling. Hij ging rechtop zitten.
Vier of vijf tafels verderop zat Camilla met een man.
Leopold kon hun gesprek niet horen, maar zag de vage glimlach op haar gezicht.
Het eerder verdraaglijke geluid werd plotseling ondraaglijk, waardoor hij steeds geïrriteerder werd.
Leopold grijnsde en keek weg.
"Ik moet gaan."
Sebastian’s tijd was beperkt, en dertig minuten was zijn limiet.
Camilla begreep het en ze stonden beiden op.
Toen ze het restaurant verlieten, stapte Sebastian naar voren en hield de deur voor haar open, heel galant.
Camilla glimlachte, "Bedankt."
Ze liepen naar de weg. Sebastian zei: "Mijn auto staat daar."
Camilla knikte, "Tot overmorgen."
Ze stond daar en keek hem na. Net toen ze zich omdraaide, ontmoette ze onverwachts een paar spottende ogen.
"Zo snel een nieuwe vriend gevonden?"