Hoofdstuk 4 Zeker, vrouwen kunnen niet verwend worden
Gisteravond was Leopold compleet van de kaart, en midden in de nacht bleef Oliver zijn telefoon bestoken om het feest gaande te houden.
Tegen de tijd dat Leopold terug was bij de villa, begon de zon al boven de horizon te verschijnen.
Hij stortte zich op het bed, doodmoe, maar sleepte zich toch naar de douche.
Half slapend dacht hij: 'Camilla moet me hier niet om op mijn kop geven.'
Toen hij weer wakker werd, was het de pijn die hem uit zijn slaap rukte.
Met zijn hand op zijn buik rolde hij uit bed.
"Ugh, mijn maag! Camilla!"
Halverwege de zin hield hij zichzelf tegen.
Leopold fronste, denkend dat ze echt iets was, nog veeleisender dan de vorige keer.
'Prima, laten we zien hoe lang ze dit volhoudt. Maar waar is die verdomde medicatie?'
Hij rende door de woonkamer en opende elke kast, maar de reserve medicijnendoos was nergens te vinden.
Hij belde Mira.
"Bedoel je de maagmedicatie? Die zit in de medicijnendoos."
Leopold's hoofd bonkte, en hij haalde diep adem, "Waar is de medicijnendoos?"
"In de lade van de kledingkast in de slaapkamer. Mevrouw Learmond zei dat je altijd maagproblemen hebt na te veel drinken, dus heeft ze de medicijnen in de slaapkamer gelegd voor gemakkelijke toegang..."
"Hallo? Hallo? Waarom hang je op?"
Leopold ging naar de kast en vond inderdaad de medicijnendoos in de lade.
Het zat vol met zijn gebruikelijke maagmedicatie, wel vijf hele dozen.
Na wat pillen te hebben genomen, nam de pijn af en begon hij te ontspannen.
Toen hij de lade dichtduwde, viel hem iets op.
Sieraden, luxe tassen, ze waren er allemaal, maar al Camilla's documenten, inclusief haar paspoort, diploma en certificaat, waren weg.
Hij keek naar de hoek waar de koffers gestapeld stonden. Er ontbrak er één.
Leopold stond daar, woedend.
"Geweldig! Gewoon geweldig!"
Hij knikte in zichzelf, denkend: 'Verwen een vrouw, en ze wordt alleen maar erger.'
Op dat moment hoorde hij de deur beneden opengaan en haastte zich naar beneden.
"Waarom ben jij het?"
Clara schopte haar schoenen uit, een beetje verrast, "Wie anders zou het zijn?"
Leopold plofte neer op de bank, ongeïnteresseerd, "Wat doe je hier? Is er iets aan de hand?"
"Mira zei dat je maag opspeelde? Ik ben hier op moeders bevel om je te checken, lieverd."
Clara ging naar de keuken, "Ik heb nog niet geluncht, dus ik dacht, ik kom hier even eten."
Een reden waarom ze Camilla mocht, was dat haar kookkunsten geweldig waren.
Maar een halve minuut later...
"Leopold! Waar is het eten? Waar is Camilla? Is ze vandaag niet thuis? Dat is vreemd."
Normaal gesproken zou Camilla op dit tijdstip al een maaltijd hebben klaargemaakt, wachtend tot Leopold naar beneden kwam om te eten, en als Clara er was, kreeg zij ook wat.
Camilla, Camilla, altijd Camilla!
Leopold wreef over zijn slapen, niet in de stemming om met Clara om te gaan.
Clara kwam teleurgesteld uit de keuken, "Voelt Camilla zich niet goed? Ik zag haar gisteren in het ziekenhuis, en ze zag er niet goed uit."
"Je zag haar in het ziekenhuis?" Leopold ging rechterop zitten, ineens alert.
"Ja, ik ging gisteren naar het Tranquil Ziekenhuis om professor Garcia te bezoeken en kwam Camilla tegen bij de ingang van het gebouw voor patiënten. Oh, en professor Garcia heeft me een plek aangeboden voor directe toelating tot de PhD!"
Leopold fronste, "Waarom was Camilla in het ziekenhuis?"
"Vraag je dat aan mij? Als jij het niet weet, hoe zou ik het dan weten?"
Leopold bleef stil.
"Misschien was ze niet ziek? Gewoon iemand bezoeken? Maar ik heb nooit gehoord dat Camilla vrienden heeft, haar leven draait vrijwel volledig om jou."
"Ben je klaar?"
"Dan schiet op en verdwijn, ik ben nog half in slaap." Leopold stond op.
"Wil je me echt eruit gooien? Prima, ik ben weg." Clara snoof, terwijl ze haar schoenen weer aantrok. "Oh, trouwens, ik heb een taak voor je."
Leopold trok zich er niets van aan en liep direct naar boven.
"Morgen om 14.00 uur, Urban Harvest Diner. Mam heeft een blind date voor je geregeld, zorg dat je niet te laat bent!"
"Je bent zo irritant."
Clara stak haar tong uit naar zijn rug en vertrok.
Ze was gewend aan deze opzetjes; zelfs met Camilla aan zijn zijde bleef hij geschikte kandidaten voor een huwelijksalliantie zoeken.
In de loop der jaren had Leopold ontelbare blind dates gehad.
Meestal was het alleen om Elodie van zijn rug af te houden.
Nadat hij Clara had weggejaagd, ging Leopold naar zijn studeerkamer om wat zaken te regelen.
Vroeger, om onder het juk van zijn familie uit te komen, begon hij zijn eigen bedrijf.
De eerste drie jaar waren zwaar, en hij weigerde elke hulp van zijn familie, met alleen Camilla aan zijn zijde.
Pas in de afgelopen twee jaar had hij eindelijk een naam voor zichzelf gemaakt, met zijn eigen bedrijf, en zich ontdaan van de labels "rijkeluiszoontje" en "playboy."
Nu was zijn familie milder geworden en begonnen ze contact met hem te zoeken.
Dit was duidelijk te zien aan hun aanvankelijke sterke tegenstand tegen zijn relatie met Camilla tot hun huidige stille goedkeuring.
Tegen de tijd dat hij klaar was met werken, was de zon al ondergegaan.
De stadslichten begonnen buiten het raam te flikkeren.
Leopold voelde eindelijk zijn maag rommelen.
Hij pakte zijn telefoon en belde Amara, "Wat ben je aan het doen?"
Er klonk een beltoon, en toen fluisterde Amara, "Schatje, sorry, ik zit in de les. Zal ik daarna langskomen?"
Dat "schatje" deed Leopold huiveren, "Oké, ga maar verder."
Hij hing op en gooide de telefoon opzij.
Een halve minuut later belde er iemand, maar Leopold negeerde het en bleef werken.
Toen zijn maag begon te protesteren, moest hij de studeerkamer verlaten.
Hij regelde een etentje met Oliver en zijn vrienden, wisselde van kleren en maakte zich klaar om te vertrekken.
Amara, die bij de deur zat, hoorde het geluid, stond plotseling op, draaide zich om en glimlachte verlegen.
"Amara?"
"Sorry, ik klopte, maar je hoorde het waarschijnlijk niet, dus moest ik hier wachten." Amara wierp een blik op het colbert dat over Leopolds arm hing, "Ga je weg?"
Leopold antwoordde niet, fronste alleen en vroeg, "Hoe heb je deze plek gevonden?"
Amara keek een beetje schuldig, "Ik heb het aan je vriend gevraagd."
"Oliver?"
"Nee, Simon."
Leopold zuchtte, "Kom eerst binnen."
Amara's gezicht lichtte weer op met een glimlach, en ze huppelde naar binnen, keek om zich heen en klaagde, "Je nam mijn telefoontjes niet op na het ophangen, ik was doodongerust."
Leopold, "Moest je niet in de les zitten?"
"Ik ben weggegaan. Jij bent belangrijker."
Camilla zou dat nooit doen.
Toen hij achter Camilla aanzat, was ze net een eerstejaars met een volle agenda, en ze sloeg nooit een les over voor hem.
Later, toen ze samen waren en met minder lessen in haar laatste jaar, maakte Camilla geleidelijk tijd vrij om bij hem te zijn.
"Schatje, je hebt nog niet gegeten, toch?"
"Weet je hoe je maagvriendelijke pap maakt?" vroeg Leopold impulsief.
"Maagvriendelijke pap?"
"Ja."
"Nee, maar ik kan het leren."
Amara's hint om te blijven slapen afslaand, at Leopold het eten dat ze had meegebracht en reed haar daarna terug naar school.
Daarna ging hij Oliver opzoeken.
Terwijl hij bij een rood licht wachtte, keek hij op zijn telefoon en herinnerde zich dat Clara had gezegd dat ze Camilla in het ziekenhuis had gezien.
Zelfs al waren ze uit elkaar, na zoveel jaren waren er nog steeds gevoelens.
Zelfs als gewoon vrienden, zou hij wat belangstelling moeten tonen.
Hij opende Facebook en stuurde een bericht: [Ben je ziek?]
Echter, het bericht kon niet worden verzonden; hij was geblokkeerd.