Hoofdstuk 1 Laten we uit elkaar gaan
Al hun vrienden wisten dat Camilla Learmond helemaal verliefd was op Leopold Wipere.
Ze was zo gek op hem dat ze eigenlijk geen eigen leven had, geen persoonlijke ruimte, en wenste dat ze elke seconde van de dag met hem kon doorbrengen.
Elke keer dat ze uit elkaar gingen, kwam ze binnen drie dagen terugkruipen, smekend om weer bij elkaar te komen.
Iemand anders zou misschien zeggen "maak het uit," maar niet Camilla.
Die dag was het verjaardagsfeest van Camilla's goede vriend, Oliver Johnson.
Niemand had verwacht dat Leopold zou verschijnen met zijn nieuwe vriendin.
Toen Leopold binnenkwam met zijn nieuwe vlam, Amara Scott, viel het feest stil en waren alle ogen op Camilla gericht.
Tenslotte was Camilla toch Leopold's meisje!
Camilla stopte met het schillen van een mandarijn en dwong zichzelf te glimlachen. "Waarom is iedereen zo stil? Waarom kijken jullie allemaal naar mij?"
"Camilla." Haar vrienden keken haar bezorgd aan.
Iedereen wist hoe stapelverliefd Camilla op Leopold was, en nu hij een ander meisje naar het feest had meegenomen, moest ze wel gekwetst zijn.
Leopold echter, gaf niets om Camilla's gevoelens. Hij nestelde zich naast Amara, plofte neer op de bank en negeerde Camilla terwijl hij tegen Oliver zei: "Gefeliciteerd met je verjaardag, Oliver."
Hij deed alsof er niets aan de hand was.
Camilla hield haar hoofd koel; het was Oliver's verjaardag en ze wilde geen scène maken.
Ze stond op om te vertrekken. "Ik ga even naar het toilet."
Camilla was nog niet ver toen ze stemmen achter zich hoorde, "Leopold, Camilla is hier. Had ik je niet van tevoren gewaarschuwd? Waarom heb je toch je nieuwe vriendin meegenomen?"
"Echt, Leopold, dit is te veel."
"Wat dan ook." Leopold leek totaal onbewogen. Hij liet Amara's slanke taille los en stak een sigaret op.
In de opstijgende rook grijnsde hij, als een speler die dacht dat het leven slechts een spel was.
Camilla maakte zich rustig op in het toilet. Terwijl ze haar make-up bijwerkte, keek ze zichzelf in de spiegel aan en gaf een bittere glimlach.
Leopold gaf helemaal niet om haar, om haar gevoelens, dus waarom zou ze hem blijven liefhebben?
Het was tijd om het met Leopold te beëindigen!
Camilla haalde diep adem en nam een besluit.
Toen Camilla terugkwam op het feest, zag ze iets dat haar hart nog meer deed zinken.
Op dat moment was Leopold aan het zoenen met zijn nieuwe vriendin, Amara, voor iedereen.
Camilla voelde een scherpe pijn. Was dit de man van wie ze zes jaar lang had gehouden?
Op dat moment voelde het allemaal als een wrede grap.
"Camilla is terug," fluisterde iemand.
Iedereen draaide zich om.
Iemand begon uit te leggen, "Camilla, maak je geen zorgen. Leopold speelt gewoon met dit meisje; hij houdt nog steeds van jou..."
Leopold onderbrak, kijkend naar Camilla. "Nu iedereen hier is, zal ik het maar zeggen."
"Camilla, ik ben klaar met ons. Ik hou niet meer van je. Laten we uit elkaar gaan!"
Camilla balde haar vuisten, haar nagels boorden zich in haar handpalmen, maar ze leek geen pijn te voelen.
Zes jaar liefde, en het eindigde met "Ik hou niet meer van je. Laten we uit elkaar gaan."
Leopold draaide zich naar zijn nieuwe vriendin en zei: "Amara is een geweldig meisje. Ik wil met haar trouwen!"
Camilla knikte wezenloos. "Oké."
"Ook al maken we het uit, we kunnen nog steeds vrienden zijn. Als je ooit iets nodig hebt, kun je nog steeds bij me terecht," zei Leopold.
"Niet nodig," dwong Camilla zichzelf te glimlachen. "Aangezien we uit elkaar gaan, laten we dan geen contact meer hebben. Het is alleen maar eerlijk tegenover je nieuwe vriendin."
Leopold trok een wenkbrauw op, een beetje verrast. Op basis van wat hij over Camilla wist, zou ze moeten smeken om niet uit elkaar te gaan. Waarom was ze zo kalm?
"Oliver," keek Camilla naar Oliver en zei: "Gefeliciteerd met je verjaardag. Iedereen veel plezier. Ik ben weg. De schaal met mandarijnen op tafel, die heb ik geschild. Geniet ervan, verspil ze niet."
Leopold hield niet van fruit, behalve mandarijnen.
Maar hij was super kieskeurig; hij zou ze niet aanraken tenzij elk beetje van het witte spul weg was.
In de loop der jaren, om ervoor te zorgen dat hij zijn dagelijkse dosis vitaminen binnenkreeg, zou Camilla de mandarijnen schillen, ze schoonmaken en ze op een bord recht voor hem neerzetten.
Leopold kon het niet laten te zeggen: "Ik laat de chauffeur je naar huis brengen."
Camilla reageerde koel: "Niet nodig, ik heb een auto gebeld."
Oliver bood aan: "Camilla, ik loop wel even met je mee naar de deur."
Camilla wuifde hem weg en draaide zich om om te vertrekken.
Terwijl Camilla's figuur zich verwijderde, begon iedereen te kletsen, "Leopold, ik denk dat Camilla deze keer echt boos is. Moet je haar niet gaan verontschuldigen?"
"Geen sprake van, geen sprake van."
"Precies! Hoe vaak hebben ze al ruzie gehad? Elke keer komt Camilla na een paar dagen terug alsof er niets is gebeurd."
"Deze keer wed ik dat Camilla binnen vijf dagen terugkomt bij Leopold, om weer samen te komen."
Leopold grijnsde zelfverzekerd. "Camilla kan geen dag zonder mij. Ik wed dat ze binnen drie uur bij me terugkomt, smekend om weer samen te komen!"
"Dat klopt, de hele wereld weet dat Camilla stapelgek is op Leopold."
"Man, ik ben zo jaloers. Waarom kan ik geen meisje vinden dat zo toegewijd aan mij is?"
"Kun je jezelf met Leopold vergelijken? Hij is knap en heeft bakken met geld!"
"Waar, haha."
Toen Camilla terugkwam bij de villa, was het al vroeg in de ochtend.
Ze besteedde een half uur aan het inpakken van haar spullen.
Ze had daar drie jaar gewoond, en nu kon ze alles wat ze nodig had in een kleine koffer pakken.
Ze nam de luxe kleding in de inloopkast of de sieraden die ze nooit had gedragen niet mee.
Het enige waar ze spijt van had, waren die boeken.
Maar het was oké; de inhoud zat in haar hoofd, dus ze had ze niet meer nodig.
Haar blik gleed over de kaptafel en Camilla liep ernaartoe om een lade te openen.
Binnenin lag een cheque van vijftig miljoen dollar.
Onder de cheque lag een document—de Akte van Overdracht voor Perceel 3-5, Nr. 72, Oostelijke Voorstad.
Hoewel het in de voorsteden was, was het minstens twintig miljoen dollar waard.
Leopold had ze allebei ondertekend. Hij had ze daar achtergelaten tijdens een van hun eerdere breuken, ervan overtuigd dat Camilla ze niet zou durven meenemen omdat het meenemen ervan zou betekenen dat de relatie echt voorbij was.
Zes jaar voor zeventig miljoen dollar?
Camilla voelde plotseling dat het geen slechte deal was.
Hoeveel vrouwen konden zo'n groot bedrag krijgen als compensatie voor hun jeugd?
Ze stopte ze in haar tas.
Aangezien hij ze gaf, waarom zou ze ze niet nemen?
De liefde was weg, maar er was tenminste geld.
Ze was geen dwaas.
"Hallo, is dit het schoonmaakbedrijf? Neemt u spoedopdrachten aan?"
"...Ja, een grondige schoonmaak. Ik betaal extra."
Camilla liet de sleutels in de hal achter, stapte in een taxi en ging rechtstreeks naar het huis van haar beste vriendin Juniper Russell.
Onderweg belde de schoonmaakster opnieuw om te bevestigen.
"Mevrouw, weet u zeker dat u geen van deze spullen wilt?"
"Ja, handel ernaar zoals u denkt dat goed is."
Ze hing op.
Toen Leopold thuiskwam, was het al laat in de nacht. De schoonmaakploeg was al lang klaar en vertrokken.
De sterke parfum op hem bezorgde hem hoofdpijn. Hij maakte zijn kraag los en wilde op de bank gaan zitten, maar viel daar in slaap.
De volgende ochtend werd hij wakker van het vertrouwde geluid van borden die in de keuken rinkelden.
Hij sloeg de deken van zich af en ging rechtop zitten, wreef in zijn slapen en reikte naar een glas water.
Onverwacht greep hij niets, zijn hand bleef hangen boven de salontafel.
Toen grijnsde hij en dacht: 'Ze is teruggekomen, heeft me met een deken bedekt, maar geen kater-soep gemaakt? Ze kan me na al die jaren gewoon niet opgeven, of wel?'
Leopold stond op. "Je zou beter..."
"Meneer Wipere, bent u wakker?"
"Mira?"
"Ga alstublieft eerst wassen, het ontbijt is over twee minuten klaar. Trouwens, had u het koud tijdens het slapen? Ik heb de verwarming aangezet en voor de zekerheid een extra deken toegevoegd."
"Oke."