Spijt van de Miljardair: Terugkeer van de Erfgename

Hoofdstuk 6 Ik hou niet van andere vrouwen in mijn slaapkamer

Edward verstijfde, denkend aan het advies van zijn vrouw eerder. Hij schudde snel zijn hoofd en ontkende: "Nee, zo is het niet."

Susanna legde het menu neer en zei: "We moeten gaan. Het eten hier is te duur."

Daarop stonden Susanna en Madison op. Edward hield hen snel tegen. "Ik heb al betaald en de privéruimte is geboekt. Maak je geen zorgen, Susanna. Ik heb hier vroeger gewerkt, dus we krijgen een personeelskorting. Het is allemaal heel betaalbaar."

Madison flapte eruit: "En die auto's dan? En de lijfwachten? Dat kost ook geld. We moeten ze wegsturen."

"Ze zijn allemaal gehuurd," zei Edward, terwijl hij een stapel contant geld tevoorschijn haalde en het aan de dichtstbijzijnde lijfwacht gaf. "Hier is het loon voor vandaag."

De lijfwacht keek verward. Moest hij het aannemen of niet?

Edward trok een wenkbrauw op. "Ik denk dat je het moet aannemen."

De lijfwacht greep snel het geld en vertrok.

Edward grijnsde, "Zie je? Zodra ze betaald zijn, gaan ze weg."

Susanna knipperde met haar ogen. "Maar ik voel nog steeds..."

"Geen maar," smeekte Edward. "Susanna, ik wilde een goede indruk maken. Het heeft me lang gekost om je te vinden, en ik wilde je laten zien dat ik om je geef. Gewoon deze keer, goed?"

Susanna voelde zich ongemakkelijk, maar na alles wat er was gebeurd, kon ze niet tegenstribbelen. Ze zweeg en ging akkoord met Edwards plan.

Edward merkte dat Susanna minder weerstand tegen hem had. Hij bewonderde de slimheid van zijn vrouw en besloot voortaan te doen alsof hij arm was.

Madison vroeg: "Meneer Jones, wat doet u voor de kost?"

Edward aarzelde. Vastgoedmagnaat? Maar wat als hij later moest liegen? Na een moment van schuldgevoel antwoordde hij: "Ik verkoop huizen."

Madison knikte en merkte op: "Oh, makelaar. Het maakt niet uit wat je doet. We zijn gewoon een gewone familie. Susanna is niet het type dat op arme mensen neerkijkt of de rijken bevoordeelt. Zolang je goed voor haar bent, is dat genoeg."

Susanna knikte instemmend. "Ja, ik wil gewoon dat we samen gelukkig zijn."

Denkend aan haar vorige luxe leven, wilde Susanna nu die levensstijl vermijden.

"Wat doen de andere broers?" vroeg Susanna.

"Je tweede broer, Arthur Jones, is programmeur. Je derde broer, Austin Jones, is dierenarts die gespecialiseerd is in wilde dieren en vaak vrijwilligerswerk in het buitenland doet."

"Je vierde neef, Brian Jones, houdt van muziek en geeft pianoles. Je vijfde neef, Daniel Jones, werkt bij een advocatenkantoor. Je zesde neef, Justin Jones, is figurant in films." Edward voelde zich tevreden met zijn antwoord, ervan overtuigd dat het perfect was omdat hij niet had gelogen.

Arthur was een hacker—eigenlijk een programmeur.

Austin was een topchirurg—die liever dieren redde.

Brian was een beroemde pianist—die ook piano lesgaf.

Daniel was een gerenommeerde advocaat—die bij zijn eigen kantoor werkte.

Justin was een filmster—die als figurant begon.

Susanna knikte, nadenkend, 'Edward is makelaar, Arthur is programmeur, Austin is dierenarts, Brian is pianoleraar, Daniel is advocaat, en Justin is figurant. Het lijkt erop dat elke broer een ander beroep heeft.'

Madison keek een beetje teleurgesteld dat Susanna's broers niet rijk waren. "Laten we gewoon afronden en naar huis gaan. Deze plek is veel te duur. Susanna, Edward werkt hard met het verkopen van huizen. We moeten hem niet lastigvallen. Meneer Jones, kunt u vragen of we de kamerreservering kunnen annuleren? We willen uw portemonnee niet plunderen."

"Maak je geen zorgen, geld is geen probleem! Ik verdien veel met het verkopen van huizen!"

Susanna wist dat Edward het goed bedoelde. Ze pakte Madisons hand vast. "Madison, je begrijpt het niet. Vastgoed is nu echt winstgevend, en we kunnen de reservering niet annuleren. Laten we gewoon vanavond blijven en morgen vertrekken."

Toen Madison hoorde dat de reservering niet geannuleerd kon worden, stemde ze met tegenzin in om te blijven.

Edward slaakte een zucht van verlichting. Na het diner keerden ze terug naar de penthouse suite. Susanna dacht dat ze moeilijk zou kunnen slapen zonder Aaron, maar ze viel snel in slaap.

De volgende ochtend werd Susanna wakker gebeld. Toen ze "Aaron" op het scherm zag, begon haar hart sneller te kloppen. Ze aarzelde, maar hing toen op. De telefoon ging weer over, nog steeds met Aarons naam. Gefrustreerd besloot ze zijn nummer te blokkeren voor wat rust.

De plotselinge stilte maakte Susanna klaarwakker. Ze had nooit gedacht dat ze zou ophangen bij Aaron. Het voelde vreemd, als een eerste keer. Al snel ging haar telefoon weer over. Het was een onbekend nummer. Ze nam op en ontdekte dat het een dienstmeid van de familie Abbott was.

"Mevrouw Abbott, waar is de favoriete blauwe stropdas van meneer Abbott?"

Susanna voelde een golf van frustratie. "Die ligt in de tweede lade links."

De volgende seconde klonk Aarons koude stem door de telefoon. "Susanna, kom terug en zoek het zelf. Ik wil geen andere vrouwen in mijn slaapkamer!"

Bij het horen van Aarons eisende toon, sneerde Susanna, "We zijn gescheiden. Vraag Erica om het te vinden!"

"Ze kan het niet vinden. Jij regelde altijd deze dingen."

"Dan draag je het niet!"

Voordat Aaron kon reageren, hing Susanna op en blokkeerde zijn nummer opnieuw. Ze kon het niet laten om zich Erica voor te stellen, gewikkeld in een laken op het bed, en voelde een golf van walging.

Aan de andere kant vroeg de dienstmeid voorzichtig, "Meneer Abbott, moet ik een andere stropdas voor u pakken?"

Aaron liep naar de kast en vond de stropdas in de tweede lade. In plaats van opgelucht te zijn, was hij meer geïrriteerd. "Verdorie, waarom zag ik het niet eerder?"

Gisteravond had hij iemand Susanna's auto laten volgen, maar ze raakten haar kwijt. Hij had geen idee waar ze was naartoe gegaan. Dit verlies van controle maakte Aaron buitengewoon ongemakkelijk. Hij liep naar de eetkamer, wierp een blik op het ontbijtbuffet en fronste. "Wat is dit?"

Calliope antwoordde nerveus, "Meneer Abbott, Erica zei dat dit uw favoriet is."

Maar Calliope twijfelde aan Erica's woorden. De afgelopen drie jaar had Aaron alleen de ontbijten gegeten die Susanna maakte. Ze dacht dat Erica zou blijven en de nieuwe mevrouw Abbott zou worden, maar Aaron had haar gisteravond weggestuurd.

Aaron beval zonder geduld, "Gooi alles weg. Maak dit nooit meer!"

Hij wilde bijna "mevrouw Abbott" zeggen, maar hield zich in. Vroeger vond hij Susanna irritant, maar nu voelde hij zich een beetje verloren zonder haar.