Spijt van de Miljardair: Terugkeer van de Erfgename

Hoofdstuk 3 Aaron is blind in zijn hart

Susanna schudde krachtig haar hoofd, in een poging de onrealistische fantasieën uit haar gedachten te verdrijven.

Ze ging terug naar de kast om de rommel op te ruimen die Erica had gemaakt, en nadat alles weer op zijn plaats stond, dacht ze aan Erica's kleine schrammetjes. Als de dokter nog later was geweest, zouden de wonden vanzelf genezen zijn.

Toen ze de slaapkamerdeur opende, zag Susanna Aaron nergens. Waar was hij heen gegaan?

Erica leunde tegen het hoofdeinde, met een sluwe glimlach op haar lippen. "Ik dacht dat de dienstmeid binnenkwam, maar het ben jij. Ben je echt van plan om hier voor me te zorgen? Of wil je misschien wat intieme momenten tussen Aaron en mij meemaken, want het is tenslotte drie jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen."

Erica's woorden waren beladen met betekenis!

Pas toen hoorde Susanna het geluid van stromend water uit de badkamer—Aaron was aan het douchen! Het bloed trok weg uit haar gezicht. Hij kon niet eens wachten tot ze weg was om intiem te worden met Erica in hun bruidskamer!

Misselijk van walging, onderdrukte Susanna de neiging om over te geven, pakte haar ingepakte koffer en maakte zich klaar om te vertrekken.

Bij de deur stond Calliope haar in de weg, met een ondeugende glimlach op haar gezicht. "Mevrouw Abbott, sorry, maar deze koffer is een luxeartikel dat mevrouw Maud Abbott uit Eldoria heeft meegenomen. Het is erg duur; je kunt het niet meenemen."

Susanna negeerde hen, knikte en pakte een handtas, maar werd opnieuw geblokkeerd. "Mevrouw Abbott, die kunt u ook niet meenemen. Meneer Abbott heeft dit vorige maand als souvenir uit Celestia gekocht."

Susanna fronste, zich realiserend dat Calliope het haar opzettelijk moeilijk maakte. Elk stuk bagage in de kamer was niet van haar; hoe moest ze haar spullen inpakken?

Erica voegde eraan toe: "Lijkt wel of je niet weg wilt, je kunt niet eens een tas vinden om in te pakken, hè? Geen zorgen, ik heb er een voor je klaargezet. Calliope."

Calliope knikte begrijpend, rende weg en kwam al snel terug met een plastic zak. "Mevrouw Abbott, mevrouw Jones heeft deze speciaal voor u klaargemaakt. Het is een beetje ouderwets, maar het zou moeten voldoen. Gebruik deze alstublieft."

Susanna liet een koude lach horen, haar ogen vlamden van woede, waardoor Calliope een stap terug deed. Ze knielde neer om haar spullen opnieuw in te pakken. Achter haar klonk weer Erica's stem. "Zorg ervoor dat je haar bagage later controleert, zodat ze niets meeneemt wat niet van haar is, vooral geen documenten."

Bij het horen hiervan herinnerde Susanna zich Aaron's eerdere woorden dat hij het kind niet wilde. Onopvallend scheurde ze de resultaten van de zwangerschapstest in kleine stukjes, rolde ze op tot een balletje en slikte het door. Terwijl ze dat deed, maakte ze een stille belofte: 'Baby, vanaf nu zijn het jij en ik tegen de wereld. Ik zal je beschermen, en we zullen zo ver mogelijk wegblijven van Aaron en de familie Abbott.'

Toen Susanna klaar was met het inpakken van haar spullen en de plastic zak uit de kast sleepte, vroeg ze koel: "Wil je het controleren?"

Erica bedekte haar neus, vol minachting. "Die plastic zak stinkt; laat haar snel vertrekken!"

Calliope kreeg de hint, stapte snel naar voren en bekeek de plastic zak terwijl ze mompelde: "Mijn gezichtsvermogen is niet meer wat het geweest is; ik moet wel oud worden."

Pas toen Calliope steeds verder achteruitging en uiteindelijk de kamer verliet, besefte Susanna dat er iets mis was. Ze riep: "Hé, wat ben je aan het doen? Geef me mijn—"

Voordat ze kon afmaken, deed Calliope alsof ze struikelde en gooide de tas. De plastic zak scheurde open en haar kleren verspreidden zich van de tweede verdieping naar de woonkamer.

Susanna rende naar de gang en keek naar beneden, schreeuwend: "Jullie gaan te ver!"

Ze haastte zich naar beneden om haar spullen te verzamelen, maar de tas was al gescheurd, waardoor het onmogelijk was om in te pakken. Gefrustreerd gooide ze de tas op de grond.

Op dat moment ging haar telefoon. Ze nam op, en toen ze Madisons stem hoorde, stroomden de tranen over haar wangen. "Madison."

Madisons bezorgde stem klonk door de lijn. "Waarom huil je?"

Onder gesnik zei Susanna: "Madison, ik ben gescheiden. Ik heb geen thuis meer."

Madison stelde haar snel gerust: "Doe niet zo gek. Wie zegt dat je geen thuis hebt? Ik belde om je goed nieuws te vertellen: je familie is gevonden. Je hebt zes broers—drie volle broers en drie halfbroers. Ze komen allemaal uit Novaria, en hun achternaam is Jones. Ze zijn naar je op zoek."

Susanna verstijfde. "Mijn familie?"

Madison ging verder: "Niet huilen. Ik zal je broer laten—"

Voordat Madison kon afmaken, viel Susanna's telefoon uit. Haar hoofd tolde. Hadden ze echt haar familie gevonden?

"Wat is al dat lawaai? Wat ben je nu weer aan het doen?" Aaron kwam de trap af in een losse badjas.

Toen hij de verspreide kleren en de gescheurde tas naast Susanna zag, fronste hij. "Weer moeilijk doen? Proberen zielig te doen? Wie probeer je nu voor de gek te houden? Oma is er niet!"

Susanna hield haar dode telefoon vast, zich losgekoppeld voelend. "Ik heb niets gedaan."

Erica kwam mankend naar buiten, alsof ze bezorgd was. "Aaron, ze was aan het inpakken om te vertrekken maar vond toen deze vieze plastic zak. Ik probeerde haar tegen te houden, maar ze wilde niet luisteren."

Calliope voegde eraan toe: "Ja, meneer Abbott. We probeerden mevrouw Abbott alleen maar te overtuigen die tas niet te gebruiken, maar ze stond erop. Als dat nieuws naar buiten komt, zouden mensen kunnen denken dat de familie Abbott haar slecht behandelt."

De kamer viel stil. Susanna stond daar, luisterend naar hun leugens, zich als een houten beeld voelend.

Aarons ogen waren doordringend toen hij koud vroeg: "Heb je niets te zeggen?"

Een vleugje sarcasme flitste door Susanna's ogen. "Heb je niet al gehoord wat je wilde? Wat wil je nog meer horen?"

Aaron snauwde: "Susanna, ben je nooit tevreden? Wat wil je nog meer?"

Susanna was te uitgeput om verder te ruziën, maar Aarons beschuldiging wakkerde haar woede weer aan. "Wat wil ik nog meer? Aaron, kijk eens goed naar je geweten! Sinds we getrouwd zijn, heb ik geleefd als een verwend rijkeluisvrouwtje of meer als een dienstmeid? Nee, niet eens een dienstmeid—een dienstmeid krijgt betaald. Wat krijg ik? Ik heb alles voor je geregeld, in goede en slechte tijden, en je ziet me nog steeds als een hebzuchtige parasiet. Je bent niet blind in je ogen; je bent blind in je hart. Of misschien kan het je gewoon niet schelen. Hoe dan ook, ik ben er klaar mee. We zijn gescheiden. Ik wil niet langer je voetveeg zijn. Is dat te veel gevraagd?"