Hoofdstuk twee
Ik werd wakker van het gepiep van de machine naast me. Ik opende mijn ogen en keek om me heen. Ik merkte dat ik in het ziekenhuis was. Er waren allerlei apparaten aan mijn lichaam bevestigd. Ik was te moe om me te herinneren wat er was gebeurd. Ik herinnerde me dat ik verbannen was, twee dagen had gerend, een pauze had genomen, en dat de rovers me aanvielen voordat ik flauwviel. Verder kon ik me niets herinneren. Ik raakte meteen in paniek.
"Oh mijn god! Oh mijn god! Waar ben ik? Wie heeft me hierheen gebracht?" Het hart dat aan me vastzat begon sneller te kloppen, synchroon met mijn eigen hartslag. Dat moet de aandacht van de mensen buiten hebben getrokken, want het volgende dat ik zag was een vrouw in een doktersjas die de kamer binnenstormde.
"Hé! Kalmeer alsjeblieft; er gaat niets met je gebeuren; je bent veilig, oké?" zei ze tegen me met een kalme, smekende stem.
En dat stelde me gerust. Het volgende dat ik voelde was een injectie die in mijn arm prikte. En ik viel meteen weer in slaap.
Toen ik later wakker werd, was ik rustiger dan voorheen. Ik keek rond in de kamer; het leek op een ziekenhuiskamer. Een luxe kamer. Als het niet voor de machines en medische apparatuur was, zou ik denken dat ik in een hotelkamer was.
Op dat moment ging de deur open en de vrouw van eerder kwam de kamer binnen met een grote glimlach op haar gezicht.
"Hé, hoe voel je je nu?" vroeg ze me.
Ik knikte, wat betekende dat het goed met me ging.
"Dat is goed! Mijn naam is Rose, en ik ben een van de dokters van de roedel."
Dus ik ben in een roedel, wat betekent dat weerwolven me hebben gered van die rovers.
Ik keek haar verward aan, me afvragend bij welke roedel ik was.
Ik denk dat mijn gezicht mijn gedachten verried.
"Oh! Voor het geval je je afvraagt, je bent in de Sky Blue roedel. Onze Gemma en een van onze krijgers waren degenen...
Ik blokkeerde alles wat ze zei zodra ik hoorde over de SKY BLUE roedel. Elke weerwolf kent hen. Ze waren de op een na machtigste roedel, naast de Koninklijke roedel. De Sky Blue roedel was ook de grootste roedel, met meer dan duizend leden. Het beste aan hen was dat ze werden geleid door twee Alfa's. Geen wonder dat ze de beste waren. Er is een gezegde dat zegt dat twee hoofden beter zijn dan één. De roedel staat er ook om bekend geen onzin van iemand te pikken. Ik vroeg me af wat er met me zou gebeuren zodra ik het ziekenhuis verliet. Er is een grote kans dat ik gedood zal worden. Misschien moet ik doen alsof ik langer ziek ben, zodat ik mijn levensduur kan verlengen.
"Hoe dan ook, twee van je ribben zijn gebroken; verder gaat het goed met je. Over twee dagen zou je volledig hersteld moeten zijn."
"Dus..." begon Rose weer een gesprek met me aan te knopen.
"Wat is er met je gebeurd? Hoe ben je een rover geworden? Je ruikt nog steeds lekker, dus ik denk dat je pas recent een rover bent geworden."
"Ik...
Net toen ik haar wilde antwoorden, ging de deur open en stormde een meisje naar binnen.
"Hé Rose, hé, lieve mooie rover!" begroette het meisje me vrolijk.
"Dat is onbeleefd, Lisa; je kunt haar geen zwerver noemen; ze heeft een naam. Wacht, ik weet niet eens hoe je heet," zei Rose terwijl ze me recht aankeek. Het nieuwe meisje, Lisa, keek me ook nieuwsgierig aan.
"Sophia!" antwoordde ik fluisterend terwijl ik mijn hoofd boog. Ik weet niet zeker of ze me gehoord hebben. Van nature ben ik een verlegen persoon en ik houd er normaal niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan.
"Aangenaam kennis te maken, Sophia; wat een mooie naam heb je. Mag ik je Prinses Sophia noemen? Je weet wel, zoals die Disneyprinses Sophia de eerste." Zoals je weet, ben ik Lisa, de beste vriendin van deze deugniet hier," zei Lisa terwijl ze een kussen naar Rose gooide, die het kussen weer naar haar teruggooide. Al snel begonnen ze een kussengevecht.
Ik glimlachte terwijl ik naar hen keek. Wat een mooie vriendschap, dacht ik. Ik werd herinnerd aan mijn vrienden in mijn oude roedel, Elsa en Lily. Zij waren de twee personen bij wie ik me echt op mijn gemak voelde. Ik vroeg me af hoe het met hen ging. Aan hen denken maakte me emotioneel, en ik realiseerde me niet eens dat ik huilde.
"Oh! Arm ding, je moet veel hebben meegemaakt! Kom hier," zei Rose tegen me terwijl ze me omhelsde. Persoonlijk kan ik me niet herinneren wanneer iemand me voor het laatst omhelsde. Het voelt zo goed om omhelsd te worden.
Ik omhelsde haar terug en begon vanuit het diepst van mijn hart te huilen.
Na ongeveer twee uur huilen voelde ik me eindelijk beter. Het is eigenlijk goed om te huilen. Wanneer je huilt, verlicht je de verdriet en pijn in je hart.
"Voel je je nu beter?" vroeg Rose me met een zachte stem.
Ik knikte naar haar. Ze is erg aardig en meelevend. Ik ben maar een zwerver en ze behandelt me met liefde en zorg. Geen wonder dat ze de dokter van de roedel is. Ik herinner me de dokter van mijn oude roedel. Zij is erg onbeleefd en harteloos. Bovendien lijkt ze op een lelijk eendje, in tegenstelling tot Rose, die er adembenemend uitziet met haar diepblauwe ogen, krullend rood haar, roze lippen en stralende huid.
"Hé! Wie heeft me gemist?" zei Lisa toen ze de kamer weer binnenkwam. Ze was eerder weggegaan toen ik begon te huilen. Ik denk dat ze me wat ruimte wilde geven.
"Niemand!" antwoordde Rose terwijl ze haar ogen naar Lisa rolde.
"O, hou je mond! Ik weet zeker dat Prinses Sophia me heeft gemist, toch?"
Ik knikte naar haar. Ik moet echt stoppen met knikken alsof ik een hagedis ben, dacht ik bij mezelf.
"Kijk! De prinses heeft me gemist!" benadrukte Lisa het woord "gemist" terwijl ze haar tong uitstak naar Rose.
"Wat dan ook!" zei Rose terwijl ze haar ogen naar Lisa rolde.
"Wat dan ook!" herhaalde Lisa.
Ik lachte om hoe kinderachtig ze zich gedroegen. Ik wist niet dat ik hardop lachte totdat ik merkte dat ze me allebei met een glimlach op hun gezichten aankeken.
"Nou, je hebt echt een mooie lach, prinses!" merkte Lisa op, en Rose knikte instemmend.
"Hoe dan ook, ik heb eten meegenomen, ik denk dat we moeten eten voordat het koud wordt," zei Lisa terwijl ze etenswarmers uit de leren tas haalde waarmee ze terugkwam.