Hoofdstuk 1
"Hoe lang moet ik dit leven nog verdragen?!"
Op het bed gooide Agnes Tudor woedend het kussen in haar hand weg en schreeuwde vol woede.
Ze werd gek!
Ze was al drie jaar getrouwd met haar man!
Toch had ze hem in die drie jaar nog nooit gezien.
Dit was gewoon absurd!
Hoe verschilde haar huidige situatie van die van een weduwe?
Ze kon het niet nog een dag langer zo volhouden!
Die dag nam Agnes eindelijk het besluit om te scheiden van de man die ze nooit had ontmoet!
Maar zelfs op de dag van de scheiding verscheen haar mysterieuze echtgenoot niet.
Agnes moest de scheidingsprocedure afhandelen met de butler van haar man, Robert Jones.
Robert was niet al te verbaasd over Agnes' beslissing om te scheiden.
Tenslotte kon geen enkele vrouw accepteren om drie jaar getrouwd te zijn zonder haar man ooit te zien.
Vooral omdat Agnes zo jong en mooi was.
De jonge meester was inderdaad te ver gegaan door zijn vrouw zo te verwaarlozen.
Misschien was dit huwelijk vanaf het begin een vergissing, en was het beter om het eerder dan later te beëindigen.
Wat Robert niet had verwacht, was dat Agnes niet alleen koos om te scheiden, maar ook geen bezittingen wilde meenemen.
Robert was zeer verbaasd.
Agnes, slechts een studente zonder ouders, maakte al een domme zet door nu te scheiden, dus waarom gaf ze ook nog eens de bezittingen op?
Agnes krabde ongemakkelijk op haar hoofd, zonder iets te verbergen voor Robert, die als een vader voor haar was. "Ik wil stoppen met mijn studie."
Robert was geschokt. "Agnes, waarom zou je willen stoppen? Heb je problemen?"
"Nee, nee, Robert, maak je geen zorgen. Je weet dat ik studeren haat, dus ik wil geen tijd verspillen," zei Agnes.
Stoppen met studeren was slechts een smoes om Robert van haar rug te houden. De echte reden was haar geheim.
Bovendien was het morgen precies drie jaar geleden dat ze met Leopold Neville trouwde.
Ze had haar hele leven nog voor zich en wilde niet dat dit schijnhuwelijk haar tegenhield.
Een echtgenoot die ze nooit had ontmoet—niets om te missen. Bovendien was het huwelijk alleen maar door haar ouders geregeld.
"Het lijkt erop dat je besluit vaststaat. Goed, ik geef het morgen aan meneer Neville," zei Robert.
"Bedankt, Robert." Agnes zuchtte van opluchting en gaf een lieve glimlach.
Robert stond op, met een serieuze blik. "Agnes, meneer Neville is een goede kerel. Ik denk dat jullie een goede match zijn, dus ik hoop dat je er nog eens over nadenkt. Als je van gedachten verandert, bel me dan gerust."
Een goede match met Leopold? Toen Agnes hun huwelijksakte kreeg, was Leopold in het buitenland, dineren met de president. Hij kwam niet eens opdagen; de akte was zonder hem geregeld. Hun trouwfoto was gephotoshopt.
Hij had in meer dan drie jaar laten zien dat hij ook niet wilde trouwen, dus wat was het punt van een goede match?
Ze haalde haar gedachten terug en nam een diepe adem. "Ik..." Ze had haar besluit genomen, maar om Robert niet ongerust te maken, veranderde ze haar woorden in "Oke."
Robert hoorde pas de volgende middag weer van Agnes. Gefrustreerd pakte hij zijn telefoon en draaide een nummer: "Meneer Neville, ik heb een document dat uw handtekening nodig heeft."
"Welk document?" Leopold's stem was kil.
Robert aarzelde. "Een echtscheidingsdocument."
Leopold stopte met werken.
Als Robert hem er niet aan had herinnerd, zou hij zelfs vergeten zijn dat hij een vrouw had.
"Laat de overeenkomst op mijn kantoor liggen. Ik ben over een paar dagen terug in Lumina City," zei Leopold.
"Ja, meneer Neville," antwoordde Robert.
Ondertussen, terwijl de nacht viel in Lumina City, stroomden steeds meer jongeren naar de Blue Night Bar.
In Privé Kamer 501 lagen tientallen flessen bier, whisky, champagne en een scala aan snacks verspreid over de tafel.
Voor haar verjaardag droeg Agnes een zeldzame, super meisjesachtige lichtroze kanten jurk. Iedereen haalde hun telefoon tevoorschijn om foto's met haar te maken.
Nadat ze eindelijk was ontsnapt aan de menigte met telefoons, proostte Agnes vrolijk met een dozijn klasgenoten. De verjaardagscadeaus die ze kreeg vulden een hele hoek van de kamer.
Iets aangeschoten zong Justin Smith, met een arm om een andere klasgenoot, luidkeels: "And then a hero comes along, with the strength to carry on..."
De hoge stem deed verschillende meisjes hun oren bedekken.
"Hé, stop even met zingen. Laten we een spelletje doen," riep Bella Brown, de directe van de groep, naar de twee wannabe rocksterren.
Bella was de oudste in Agnes' studentenhuis en wist altijd hoe ze een feestje op gang moest brengen.
Na Bella's kreet werd het eindelijk stil in de kamer. Een dozijn jongens en meisjes verzamelde zich rond twee lange tafels, alle ogen op Bella gericht.
Bella was de koningin van het plezier!
"Waarheid of Durven!" kondigde Bella aan met een sluwe grijns.
Iedereen rolde met zijn ogen. "Bella, we hebben dit spel al te vaak gespeeld. Het is zo saai." Justin sneerde. Hij had zijn gebruikelijke streken al ingeperkt op dit feest, en nu gingen ze zo'n saai spel spelen!
Bella wierp hem een blik toe. "Het is Agnes' eenentwintigste verjaardag. Laten we het spannend maken!" Ze grijnsde veelbetekenend.
Aangezien ze allemaal studenten waren, had niemand slechte bedoelingen. In het verleden waren de uitdagingen gewoon grappige dingen zoals hoge liedjes zingen, een vriend op de rug dragen of een duet met iemand uitvoeren.
De eerste uitdaging begon met veel opwinding. Bella wierp een blik op Agnes, die naar haar wijn staarde, en gaf de groep een veelbetekenende blik. Ze begrepen de hint. "De verliezer moet naar buiten gaan en de eerste persoon van het andere geslacht die ze zien kussen! Op de lippen! Als je het niet durft, moet je tien shots whisky achterover slaan!"
De kamer zoemde van opwinding. Deze uitdaging was veel spannender. Justin grinnikte, wetende wat de groep van plan was.
Na een ronde steen-papier-schaar waren alle ogen gericht op een verbijsterde Agnes.
Toen ze haar schaar zag en Bella's steen met een ondeugende grijns, wist Agnes dat ze eraan moest geloven!
"Bella, ik haat je!" klaagde Agnes, denkend aan de uitdaging. Ze was al aangeschoten en kon geen tien shots meer aan!
Te midden van het gelach keek iedereen toe hoe Agnes wankelend naar de deur liep. Na een diepe ademhaling opende ze hem.
Rechtsaf naar de eerste jongen die ze zag.
Daar stond een lange kerel, Leopold, in een eenvoudige witte overhemd ingestopt in zwarte pantalon. Hij droeg glanzende zwarte leren schoenen en stapte elegant op het tapijt.
Leopolds diepe ogen, dikke wenkbrauwen, hoge neusbrug en perfect gevormde lippen straalden adel en elegantie uit.
Maar zijn ogen waren koud en onverschillig, waardoor Agnes aarzelde.
"Wow, wat een knapperd. Agnes, ga ervoor! We kijken allemaal mee!" fluisterde Bella, verstopt bij de deur. De man kwam haar bekend voor, maar waar had ze hem eerder gezien?
Door Bella's aanmoediging haalde Agnes diep adem en negeerde zijn intense uitstraling terwijl ze Leopold de weg versperde.
Van dichtbij leek het alsof ze Leopold ergens eerder had gezien. Maar ze schudde de gedachte van zich af.
Dapper liep ze naar Leopold toe, glimlachte lichtjes en ging op haar tenen staan om haar armen om zijn nek te slaan. Zijn aangename geur vulde haar zintuigen.
Leopold, die op het punt stond te bellen, werd gestopt door Agnes.
Toen hij haar plotselinge toenadering voelde, fronste hij lichtjes.
Maar waarom kwamen Agnes' ogen hem zo bekend voor?
Gebruikmakend van zijn moment van afleiding, kuste Agnes zachtjes Leopold's iets koele lippen.
Enkele momenten later sprintte ze van zijn zijde weg en rende naar de privéruimte.
"Agnes! Dat was gestoord!" riep Bella, en de kamer barstte uit in opwinding.
De deur van kamer 501 was stevig gesloten, en Leopold's gezicht werd donker. Net toen hij zijn lijfwachten wilde vertellen haar in zee te gooien, ging zijn telefoon met een belangrijk gesprek.
"Ik ben er zo!" Hij wierp een laatste blik op de gesloten deur van kamer 501, zijn gezicht werd nog donkerder. Deze keer had ze geluk; er was iets dringends bij het bedrijf dat zijn onmiddellijke aandacht vereiste.
Ze moesten elkaar maar nooit meer tegenkomen. Anders zou hij haar zeker laten boeten!
In de privéruimte raakte Agnes haar brandende wang aan. Dit was het wildste dat ze ooit had gedaan! Ze had net haar eerste kus aan een totale vreemdeling gegeven.
Telde dit als vreemdgaan in een huwelijk?
Maar het zou wel goed zijn; ze had de scheidingspapieren al getekend.
Zelfs als Leopold niet tekende, maakte het niet uit. Wettelijk gezien, als een paar meer dan twee jaar gescheiden was, waren ze automatisch gescheiden.
Dus, of ze nog steeds Leopold's vrouw was, was onzeker. Hoe kon het dan als vreemdgaan worden beschouwd?
Als je het zo bekeek, had ze alleen een andere kerel gekust.
Op dat moment schreeuwde Bella plotseling: "Oh mijn God!" Bijna een tiental mensen schrok zo dat ze bijna uit hun vel sprongen.
"Wat is er, Bella? Je liet me schrikken!" Clara Miller, die op het punt stond een slok te nemen, rolde met haar ogen en klopte op haar borst.
Bella rende meteen naar de nog beduusde Agnes, hurkte naast haar en schudde haar opgewonden. "Agnes, weet je wie die man net was?" Die man was de droom van vrouwen wereldwijd—de beroemde en machtige CEO van een multinational in Lumina City, bekend als meneer Neville!
Agnes pakte de champagne op de tafel en nam een slok om zichzelf te kalmeren, "Wie is hij?" Ze vond hem inderdaad bekend en wilde weten wie hij was.
"Leopold Neville!" riep Bella enthousiast de naam. Het was Leopold, een legendarische figuur waar je niet mee moest sollen!
Toen ze de naam hoorde, spuugde Agnes de champagne in haar mond uit. Bella, die besproeid werd, keek hulpeloos naar de paniekerige Agnes.
"Wow, meneer Neville! Heeft Agnes zichzelf in de problemen gebracht?" Justin's vader was de algemeen directeur van een financiële groep in Lumina City, en Leopold's naam was hem goed bekend!
Clara dacht even na over de bekende naam en schreeuwde toen: "Agnes, je hebt meneer Neville echt gekust! Agnes, laat me jou kussen om een vleugje van meneer Neville te proeven."
Agnes, nog steeds beduusd, pakte een servet om de champagne van Bella's gezicht te vegen, te geschokt om zelfs maar excuses aan te bieden.
Toen Clara naderbij kwam, liet Agnes plotseling het servet vallen en stond op van de bank.
"Bella, riep je net mijn naam?" Ze dacht dat ze het gehoord had.
Bella haalde een vochtig doekje tevoorschijn om haar gezicht schoon te maken en antwoordde geïrriteerd: "Ja! Je hoeft niet zo opgewonden te doen!" Leopold kussen was een hele gebeurtenis. Maar besproeid worden met champagne door Agnes, daar werd ze gek van!
Agnes dacht bij zichzelf: 'Het is voorbij! Het is voorbij!'
Agnes klopte geruststellend op Bella's hand, "Jullie gaan maar door met spelen; ik ben weg hier!"
Iedereen keek geschokt toe hoe Agnes haastig vertrok. Zou ze Leopold achterna gaan?
Ze hadden gehoord dat veel vrouwen die probeerden met Leopold te slapen, uiteindelijk naakt op straat werden gegooid.
Een paar mensen renden snel de bar uit, in een poging de impulsieve Agnes tegen te houden.
Maar het was te laat; Agnes was al vertrokken.
Buiten de bar hield Agnes een taxi aan en ging rechtstreeks naar de villa.
Agnes bad in stilte. 'Oh God, laat Leopold alsjeblieft niet in de villa zijn, en als hij er is, laat hem me alsjeblieft niet herkennen!'
Ze wilde niet dat hij dacht dat ze spijt had van de scheiding en zijn aandacht probeerde te trekken.
Het was echt frustrerend.
Drie jaar geleden, nadat ze getrouwd waren, had Leopold haar continu een leven vol materieel comfort en luxe geboden.
Maar ze had hem nooit gezien.
Een reden was dat hij altijd druk was met werk, vaak in het buitenland.
Een andere reden was dat zelfs als hij in Lumina City was, hun sociale kringen als dag en nacht waren. Dus het was normaal om elkaar niet te zien, zelfs als ze in dezelfde stad woonden.
Haar vader had altijd hun huwelijksdocumenten bewaard. Voordat hij overleed, bang dat ze wilde scheiden, gaf hij de documenten aan haar man voor bewaring.
Dus tot op de dag van vandaag wist Agnes niet hoe haar man eruitzag.
Nee, ze had ooit gedacht om naar zijn bedrijf te gaan om hem te zien. Ze ging erheen, maar de eerste paar keer werd ze ontvangen door zijn assistent en zag ze hem nooit. De laatste keer dat ze ging zonder haar identiteit te onthullen, werd ze tegengehouden door de beveiliging bij de ingang van het gebouw. Leopold was net terug van een zakenreis naar de Republiek Liberia, en ze kon hem alleen van ver zien toen hij uit de auto stapte.
Die glimp was slechts een ruwe indruk, en ze was het grotendeels vergeten. Zelfs zijn naam weten was nutteloos; Leopold was bescheiden en accepteerde nooit interviews of stond de media toe zijn foto's online te plaatsen.
Agnes herinnerde zich dat Leopold's foto ooit door de media was blootgesteld, zogenaamd bij een persconferentie met een vrouwelijke ster. Maar voordat ze het kon zien, was het nieuws verwijderd.
Ze had Leopold vandaag in een bar gekust. Als hij de scheidingspapieren ook had ondertekend, zou hij haar ex-man zijn.
Ze had ook geruchten gehoord dat Leopold nooit gebrek had aan vrouwelijke bewonderaars, maar dat hij vooral een hekel had aan vrouwen die zich te opdringerig gedroegen.
Agnes bad opnieuw: 'God! Laat Leopold me alsjeblieft niet herkennen!'