Onbereikbare Haar

Hoofdstuk 2 Emily wil scheiden.

"Nee, dat heb ik niet," zei de andere bediende.

"Ik ook niet," Een ijzige stilte viel.

De twee keken elkaar aan.

Na een lange tijd sprak een van hen weer, "Misschien hebben we het niet gehoord omdat we in de achtertuin waren, ver weg."

"Dat moet het zijn," zei de andere bediende.

Sophia had tenslotte claustrofobie, niet Emily.

James stond bij de ingang van de villa, diep fronsend. Emily was gewond? Hoe had hij dat niet gezien?

En wat betreft Sophia die per ongeluk Emily de lift had ingetrapt? Dat was onmogelijk.

Sophia was zo aardig; ze zou zoiets nooit doen.

Het moest Emily zijn geweest die opzettelijk naar beneden sprong en een scène maakte om Sophia erin te luizen.

Emily moest de twee bedienden hebben omgekocht om daar te staan en die dingen te zeggen zodat hij het zou horen.

Toen Sophia vastzat in de lift en lange tijd niet werd gevonden, moest Emily de twee bedienden hebben opgedragen om weg te blijven.

Hij dacht, 'Emily, ik geef je de titel van mevrouw Smith, en je koopt nog steeds mijn bedienden om Sophia erin te luizen. Hoe gemeen!'

"Wat zijn jullie aan het doen?!" James stapte naar binnen. "Ik betaal jullie om voor Sophia te zorgen, niet om anderen te helpen haar te schaden en hier te roddelen. Jullie zijn ontslagen. Wegwezen en kom niet terug."

Zonder te wachten op een reactie van de twee bedienden, draaide James zich om en vertrok.

Hij moest naar het huis waar ze woonden na hun huwelijk om Emily te vinden en haar een lesje te leren, haar waarschuwen om geen slechte dingen meer te doen. Anders, wat ze ook deed of wie ze ook inschakelde om hem te overtuigen, hij zou van haar scheiden.

James reed zo snel als hij kon naar de villa.

"Emily! Emily, kom naar buiten!" James trapte de deur open en stormde naar binnen. "Emily, je weet wat je hebt gedaan. Kom hier en geef je fout toe!"

"Emily!" James riep meerdere keren, maar er kwam geen antwoord.

"Emily, denk niet dat verstoppen je zal redden. De straf zal erger zijn als je je verstopt. Kom nu naar buiten, geef je fout toe en bied je excuses aan Sophia aan, en misschien vergeef ik je," schreeuwde James boos.

De villa was doodstil; niemand antwoordde hem.

James' gezicht werd steeds donkerder.

Hij werd nog bozer, zijn stem kouder dan ijs. "Heeft iemand haar gezien? Waar is Emily? Zoek haar!"

Nog steeds was er alleen maar stilte.

Toen drong het tot James door—hij had geen bedienden ingehuurd voor de villa na hun huwelijk, gewoon om Emily te pesten en haar terug te pakken voor het gebruiken van Ava om hem tot een huwelijk te dwingen.

Emily moest al het huishoudelijke werk zelf doen—vloeren dweilen, trappen schoonmaken, leuningen afnemen, alles.

Zonder bedienden in de buurt moest James zelf naar haar zoeken.

Hij zocht overal—boven, beneden, de badkamer, keuken, slaapkamer, studeerkamer, mediaruimte, zelfs het zwembad op het dak, de tuin achter en de ondergrondse garage—maar geen spoor van Emily.

Uiteindelijk zag hij de getekende scheidingspapieren op zijn bureau in de studeerkamer en vond hun enige foto samen in de prullenbak gegooid.

Toen hij met Emily trouwde, wilde hij niet eens naar het stadhuis voor het certificaat, laat staan trouwfoto's met haar maken.

Die foto was genomen op de vijftiende dag van de eerste maand na hun huwelijk, toen hij haar meenam voor een etentje met Ava. Emily leunde naar hem toe om hem aan het lachen te maken, en Ava maakte de foto.

Emily had Ava om de foto gevraagd, die laten ontwikkelen bij een fotostudio, in een lijst gedaan en boven hun bed gehangen als trouwfoto.

Hij herinnerde zich nog de dag dat ze hem ophing. Emily stond naast hem, keek hem aan met aanbiddende ogen en zei: "Vergeleken met die grootse trouwfoto's, geef ik de voorkeur aan de onze, die vol leven is."

Nu lag die "vol leven" trouwfoto weggegooid in de prullenbak.

Scheuren als spinnenwebben bedekten het glas over de foto, waardoor het beeld van zijn koude gezicht en Emily's lachende gezicht vervormd werd. Over het gebroken glas was een rode vloeistof uitgesmeerd die eruitzag als bloed dat uit hun afgebeelde gezichten stroomde.

Voor de tweede keer vandaag voelde James een reusachtige hand aan zijn hart trekken.

Emily wilde echt scheiden.

Ze maakte geen scène of speelde geen spelletjes.

Ze wilde echt bij hem weg.

In het Johnson-landhuis stonden Emily's familieleden bij haar slaapkamerdeur, glurend door de kier naar Emily, die nog steeds sliep.

"Zou Emily zich niet lekker voelen? Waarom is ze nog niet wakker?" vroeg Aiden, zijn gezicht vol zorgen.