Hoofdstuk 13 Begin alstublieft met uw optreden
Emily kon het aan om door een groep mensen ondervraagd te worden, maar wat haar echt dwarszat, was de vertraging van het medisch team bij het helpen van patiënten door al die twijfels.
Ze stond te popelen om in te grijpen en de beschuldigingen te stoppen, zodat de medici Joseph daar weg konden halen. Op dat moment klonk er een enigszins dringende maar commanderende stem door de chaos heen.
De rumoerige feestzaal viel doodstil. Iedereen draaide zich om en zag een lange, knappe jongeman in een pak vanaf de ingang binnenkomen.
Het was niemand minder dan Josephs zoon, Finn Miller.
Finn liep recht op Emily af en stak zijn handen uit. "Dank je, je hebt het leven van mijn vader gered. Zonder jou had ik hem misschien nooit meer gezien."
"Graag gedaan, Finn Miller. Ik deed gewoon wat ik moest doen," zei Emily terwijl ze zijn hand schudde.
Toen viel haar op dat haar knokkels rood en pijnlijk waren van het uitvoeren van precordiale kloppen op Joseph. Het uitsteken van haar hand deed een beetje pijn.
Finn zag dit en voelde zich nog dankbaarder. In plaats van haar hand te schudden, hield hij haar hand voorzichtig vast om haar niet meer pijn te doen.
Na een korte handdruk wendde Finn zich tot de man die had volgehouden dat Joseph geen hartprobleem had. "Matthew Moore, mijn vader heeft wel een hartprobleem. Het is pas recentelijk vastgesteld en we hielden het stil om iedereen geen zorgen te laten maken."
Matthew verstijfde, zich realiserend dat hij Emily verkeerd had beoordeeld. Maar hij kon zichzelf er niet toe brengen om zijn excuses aan te bieden. Hij knikte alleen naar Finn en liep weg.
Josephs vrienden vertrokken, en met Finn en het medische personeel die Emily steunden, hadden de anderen geen andere keuze dan hun mond te houden, ook al wilden ze het niet geloven.
Degenen die aardig tegen Emily waren geweest, keken vol bewondering naar haar, haar jurk gescheurd maar nog steeds buitengewoon, veel beter dan James' verloofde, Sophia.
Sophia keek naar dit alles, haar vuisten zo hard samenknijpend dat haar pas gelakte nagels bijna braken.
Emily had het gedaan.
Ze had Joseph daadwerkelijk gered.
Hoe kon ze zoveel geluk hebben?
En wat nu met James?
Sophia keek bezorgd naar James naast haar en greep zijn arm nog steviger vast.
Zou James weer voor Emily vallen door dit alles?
Zou hij haar verlaten en teruggaan naar Emily?
James dacht daar op dat moment niet aan.
Maar terwijl hij Emily zag glimlachen en praten met Finn, terwijl ze Joseph de feestzaal uit begeleidde, herinnerde hij zich plotseling hoe Emily was voor de aardbeving.
Toen was Emily net zoals nu—zelfverzekerd, stralend en moeiteloos succesvol in alles wat ze deed.
Toen ze op de medische faculteit zat, zochten veel ouderejaars haar advies. Haar familie besprak klinische problemen met haar. Zelfs als student had ze verschillende artikelen als eerste auteur gepubliceerd in prestigieuze internationale medische tijdschriften.
Emily was duidelijk bedoeld om een uitstekende arts te zijn, veel beter dan Sophia.
Maar wanneer was hij dit vergeten? Wanneer herinnerde hij zich alleen Sophia's uitmuntendheid en vergat hij wat Emily werkelijk was?
Het leek te beginnen toen Emily met hem trouwde, toen ze zich wijdde aan het zorgen voor hem en hem in alles tegemoet kwam.
Was hij het die Emily in deze situatie had gebracht?
Bevrijd van zijn aanwezigheid, was Emily weer haar stralende zelf geworden.
Een mix van emoties raakte James als een goederentrein, waardoor hij moeilijk kon ademhalen.
Met Joseph die door de ambulance werd meegenomen, keerde de rust eindelijk terug en slaakte Emily een zucht van verlichting.
Ze keek naar haar gezwollen knokkels en dacht dat ze naar de medische ruimte van het hotel moest gaan voor wat ontsmettingsmiddel.
Maar zodra ze bewoog, werd ze overvallen door een golf van duizeligheid en kon ze nauwelijks blijven staan.
Emily had meestal een sterk gestel; anders zou ze het niet aankunnen om arts te zijn en die lange operaties uit te voeren.
Maar de recente emotionele achtbaan van haar scheiding met James, gecombineerd met te veel drinken en te weinig rust, had zijn tol geëist.
Toen James Emily zo zag, wilde hij instinctief naar haar toe gaan om haar te helpen.
"James." Op dat moment leunde Sophia, die al aan hem vastklampte, nog dichter tegen hem aan.
Sophia keek James met een pijnlijk gezicht aan. "James, ik heb opeens buikpijn."
James wist dat hij voor Sophia moest zorgen, maar hij kon het niet laten om naar Emily te kijken, die tegen Finn leunde.
James' blik werd ijzig en alle goodwill die hij voor Emily had gevoeld, verdween.
Zeker, ze had Joseph gered, maar wat dan nog?
Uiteindelijk probeerde ze gewoon Joseph's zoon te verleiden.
Deze schaamteloze vrouw probeerde altijd mannen te verleiden.
Hoe kon ze zich meten met Sophia?
Ze was niet eens waardig om Sophia's schoenen te dragen!
"Sophia, ik breng je naar het ziekenhuis." James wendde zijn blik af, tilde Sophia op en verliet de feestzaal.
"Wat is er? Laat me je naar het ziekenhuis brengen voor een controle." Finn ondersteunde Emily's middel en keek bezorgd.
"Het gaat wel." Emily schudde haar hoofd, glimlachte naar Finn en keek in de richting van James, precies op tijd om hem Sophia te zien wegdragen.
In James' armen voelde Sophia Emily's blik en keek op met een uitdagende grijns. 'Emily, James houdt nog steeds van mij. Je zult hem nooit terugwinnen.'
Emily's gezicht werd nog bleker.
Ze was niet boos op Sophia, maar op James, die haar geen enkele blik waardig had gekeurd, haar minder aandacht had gegeven dan haar rivaal Sophia, en haar zich onbeduidend had laten voelen.
Deze realisatie sneed diep in Emily.
"Weet je zeker dat het goed gaat? Je ziet er echt bleek uit. Ik denk dat je naar het ziekenhuis moet," stelde Finn voor, nog steeds bezorgd.
"Het gaat echt wel," zei Emily, terwijl ze zich herpakte en naar Finn keek. "Ik ben een arts. Ik ken mijn toestand. Maak je geen zorgen. Je moet bij je vader gaan kijken. Joseph heeft je nodig, en het medische personeel misschien ook."
Finn maakte zich nog steeds zorgen om Emily, maar hij kende haar niet goed en was oprecht bezorgd over Joseph, dus vertrok hij.
Het feest had zijn charme verloren en veel mensen waren klaar om te vertrekken.
Maar Emily was niet van plan de avond zo te laten eindigen. Ze keek naar Daniel, die eerder met haar had gewed, en glimlachte. "Meneer Wilson, ik heb meneer Joseph Miller gered. Moet u niet uw belofte nakomen en een striptease voor iedereen uitvoeren?"
Veel mensen die op het punt stonden te vertrekken, stopten in hun sporen.
Daniel, die van plan was met de menigte mee te glippen, moest stoppen toen iedereen naar hem keek.
Emily instrueerde een ober om een stoel te brengen. Ze sloeg haar armen over elkaar en ging comfortabel zitten, knikte naar Daniel met een tevreden glimlach. "Meneer Wilson, begint u alstublieft uw optreden."