Hoofdstuk 11 Ik ben hier om hem te redden
"James." Sophia keek James met ogen vol emotie aan en zei verlegen, "Ik voel hetzelfde. In deze wereld heb ik alleen gevoelens voor jou en wil ik mijn leven met jou doorbrengen."
"Meneer Smith en mevrouw Brown zijn zo liefdevol."
"Ik ben zo ontroerd."
"De prestaties van mevrouw Brown zijn jaloersmakend."
Veel aanwezige vrouwen hielden hun handen bewonderend tegen hun borst.
De mannen waren directer.
"Meneer Smith, zou u uw verloofde niet moeten kussen op een moment als dit?"
"Kus haar!"
"Kus! Kus!"
"Kus!"
Het aanmoedigen werd luider, alsof ze hen niet zouden laten vertrekken zonder een kus.
Emily luisterde naar het gejuich en keek naar de twee mensen die elkaar stevig omhelsden, en voelde opnieuw haar hart breken.
Dit was de man van wie ze hield, haar echtgenoot.
Toen ze beschuldigd, lastiggevallen, belasterd en op de grond geduwd werd, keek hij haar niet eens aan, alsof ze een vreemde was.
Sophia werd slechts eraan herinnerd hem niet te laten gaan, en hij verklaarde publiekelijk zijn liefde voor Sophia.
Waarom haatte hij haar maar hield hij zoveel van Sophia?
Wat had zij minder dan Sophia?
Duidelijk was ze meer begaafd dan Sophia.
Sophia glimlachte naar alles voor haar.
Ze genoot enorm van dit gevoel.
Als ze in het verleden met Emily in het openbaar verscheen, was Emily altijd het middelpunt van de aandacht. Nu was zij eindelijk degene die opgemerkt werd.
Emily, in haar zoektocht naar oneindige roem, leek nu een dwaas.
Hoe meer ze straalde, hoe meer Emily vervaagde.
Ze glimlachte, ging op haar tenen staan, sloot haar ogen en leunde naar James toe, wachtend op zijn kus.
Op dat moment zakte Joseph, die dichtbij stond, weer in elkaar.
Sophia was vol opwinding; haar eerste kus met James werd onderbroken.
Ze draaide zich om, geschrokken, en zag Joseph op de grond liggen, er nog slechter uitziend dan voorheen.
"Meneer Miller, wat is er aan de hand? Wat is er met hem gebeurd? Heeft iemand hem van streek gemaakt?" vroeg Sophia met trillende stem.
"Nee. Meneer Miller stond hier gewoon, zonder iets te doen," antwoordde iemand.
Dus wat was er in hemelsnaam gebeurd?
Sophia's gedachten draaiden overuren.
Ze had net Joseph geholpen, maar nu had ze geen idee wat er weer mis was met hem.
"Mevrouw Brown, wat is er met meneer Miller? Waarom viel hij weer flauw?"
"Mevrouw Brown, snel, kijk naar hem."
"Mevrouw Brown was net geweldig; ze kan hem zeker weer redden."
"Mevrouw Brown."
Het voortdurende aandringen maakte dat Sophia op haar knieën zakte om Joseph te onderzoeken.
Ze probeerde zichzelf te kalmeren, herinnerend dat ze een dokter was en dit kon oplossen.
Ze had het eerder gedaan, en ze kon het weer doen.
Maar ze was te nerveus, te bang om alles wat ze net had gewonnen te verliezen. Haar handen en vingers trilden, waardoor het onmogelijk was om te achterhalen wat er mis was met Joseph, laat staan hem te behandelen.
"Is de ambulance er al? Waar is de dokter van het hotel? Is hij terug?" vroeg de gastheer van het banket.
"Nee. De dokter van het hotel is nog niet terug. Het is spitsuur, en de ambulance staat vast in het verkeer. Ze zeiden dat het minstens nog twintig minuten zou duren om hier te komen." Dit nieuws maakte iedereen in de banketzaal nog onrustiger.
Mensen in de buurt bleven Sophia aansporen.
"Mevrouw Brown, schiet op en red hem. Stop met trillen."
"Mevrouw Brown, u bent een dokter. Hoe kunnen uw handen trillen? Schiet op en red hem."
"Schiet op, mevrouw Brown. Als u hem niet redt, kan hij sterven."
"Sophia, wat is er aan de hand?" James liep naar haar toe, bukte zich en vroeg zachtjes.
Sophia keek op naar James, paniek geëtst op haar gezicht. Ze wilde hem redden maar had geen idee hoe.
Op school waren haar cijfers nooit zo goed.
In het ziekenhuis deed ze het ook niet goed; het was alleen omdat ze op James vertrouwde dat de professoren haar de operatiekamer lieten betreden.
Terwijl Joseph op het punt stond voor iedereen te sterven, klonk er een autoritaire stem in de banketzaal. "Iedereen aan de kant. Ik zal hem redden!"
Sophia en James keken op en zagen dat het Emily was.
Mensen in de banketzaal begonnen te fluisteren.
"Wat denkt zij te doen? Mevrouw Brown kon het niet, en zij denkt dat ze het wel kan?"
"Denk ze dat omdat iedereen mevrouw Brown prees, ze haar ook zullen prijzen als ze nu optreedt?"
"Ik denk dat ze gewoon wil concurreren met mevrouw Brown om meneer Smith."
Gezien de urgentie had Emily geen tijd om zich bezig te houden met hun opmerkingen of iets uit te leggen aan Sophia en James.
Ze stak haar hand uit en duwde Sophia opzij. Bang dat ze niet genoeg kracht had om James te verplaatsen, duwde ze hem direct met haar lichaam weg.
"Zie je, ik zei het toch, ze probeert meneer Smith te verleiden. Kijk naar haar; ze zit helemaal tegen hem aan."
"Hoe schaamteloos kan ze zijn, Mr. Smith in het openbaar verleiden? Mr. Smith staat op het punt te trouwen met Mevrouw Brown. Denkt ze dat dit Mr. Smith haar leuk zal laten vinden? Mr. Smith is niet zo oppervlakkig."
Nadat ze zichzelf had hersteld, liep Sophia onmiddellijk naar James toe. "James, gaat het?"
James knikte, zijn gezicht koud terwijl hij naar Emily keek.
Sophia volgde James' blik.
Op dat moment boog Emily voorover en greep de zoom van haar zeemeerminjurk, scheurde een grote spleet en onthulde haar lange, bleke benen.
"Zie je, ik zei het toch, ze probeert Mr. Smith te verleiden. Eerst zat ze helemaal aan hem vast, en nu scheurt ze haar kleren."
"Stop ermee."
"Mevrouw Brown redde Mr. Miller door zijn neus en mond te bedekken. Denk je dat het scheuren van je jurk hem zal redden?"
De menigte begon Emily te bekritiseren.
Sophia wist dat Emily haar jurk scheurde om het makkelijker te maken om te hurken en Joseph te redden.
Maar ze wilde niet dat Emily hem zou redden. Als Emily het zou lukken, zou dat niet betekenen dat ze beter was dan Sophia? Wat zouden de mensen dan van Sophia denken?
Sophia stak haar hand uit om Emily terug te trekken.
"Emily, ik heb net gekeken, en de toestand van Mr. Miller is echt ernstig. We hebben hier niet de juiste medische apparatuur; dit kunnen we niet aan," zei Sophia, terwijl ze probeerde redelijk te klinken.
"We moeten wachten op de ambulance. Zij hebben de geavanceerde apparatuur en kunnen Mr. Miller zeker redden. We moeten het niet erger maken. Als Mr. Miller niet gered kan worden door jouw acties..." Sophia stopte, de schuld voor Joseph's mogelijke dood op Emily schuivend.
Als Joseph zou sterven, zou Emily de schuld krijgen. Sophia, die ooit bang was voor zijn dood onder haar zorg, hoopte nu dat het op Emily zou vallen.
En de familie Smith zou nooit toestaan dat een vrouw die iemands dood veroorzaakte in hun familie zou trouwen.
"Hou je mond!" Emily duwde Sophia krachtig weg, waardoor ze wankelde en bijna viel.
James stapte onmiddellijk naar voren om haar te ondersteunen, zijn gezicht koud terwijl hij vroeg, "Emily, wat doe je? Sophia denkt aan jou."
Emily lachte spottend en onderbrak hem, "Jullie twee smeerlappen, blijf uit mijn buurt en bemoei je niet met mijn redding."
"Emily!" James' gezicht werd nog donkerder. "Uit medeleven herinner ik je eraan. Probeer niet de held uit te hangen en eindig als moordenaar."
"James, denk je dat ik zo onbekwaam ben als Sophia, die op anderen moet vertrouwen om een operatie te voltooien?" Terwijl ze reanimatie uitvoerde, keek Emily even op naar James. "James, het lijkt erop dat je een dwaas bent. Je wist nooit wat voor persoon Sophia is, en je wist nooit wat voor persoon ik ben. Ik heb er echt spijt van dat ik ooit van je heb gehouden."
Dit was niet de eerste keer dat Emily hem vertelde dat ze spijt had dat ze van hem had gehouden, maar in tegenstelling tot de vorige keer, voelde hij deze keer een diepe paniek, alsof iets waardevols uit zijn handen glipte.
Emily negeerde James en concentreerde zich op het uitvoeren van reanimatie.
Na twee rondes was Joseph nog steeds niet wakker. Emily begon Joseph's overhemd los te knopen, beginnend bij de kraag en werkend naar beneden.
"Waarom knoopt ze nu Mr. Miller's overhemd los?"
"Waarom omvat haar redding het scheuren van haar eigen jurk of het losknopen van Mr. Miller's overhemd? Denkt ze dat de kleren de oorzaak zijn van Mr. Miller's toestand en dat hij wakker zal worden als hij ze niet draagt?"
"Weet je überhaupt hoe je iemand moet redden? Zorg ervoor dat je Mr. Miller niet doodt."
Emily negeerde de menigte, en nadat ze Mr. Miller's overhemd had losgeknoopt, balde ze haar vuist en sloeg herhaaldelijk hard op zijn borst.
Iedereen om hen heen stond versteld.
Probeerde Emily ervoor te zorgen dat Joseph helemaal dood was door hem dood te slaan?
Sophia beet hard op haar lip.
Precordiale stomp.
Emily voerde eigenlijk een precordiale stomp uit.
Wist Emily niet dat de medische gemeenschap deze methode als ineffectief had erkend en dat het de reanimatie kon vertragen, wat leidde tot de verwijdering ervan uit de reanimatieprotocollen?
Was Emily zo zeker dat haar stompen Joseph's hart zou defibrilleren?
Was Emily niet bang dat als het niet werkte en Joseph's behandeling beïnvloedde, wat zijn dood zou veroorzaken, het haar reputatie zou ruïneren?
Sophia fronste terwijl ze Emily's acties bekeek.
Maar al snel ontspande Sophia's frons.
Op dit moment hoopte Sophia dat Joseph zou sterven, ervan overtuigd dat iedereen Emily de schuld zou geven.
De familie Miller zou Emily lastigvallen, James zou nooit meer geïnteresseerd in haar zijn, en zelfs Ava, die altijd dol was op Emily, zou haar deze keer niet steunen.
Immers, Emily zou iemands dood hebben veroorzaakt.
'Joseph, sterf gewoon,' chantte Sophia in haar hoofd.
Na een tijdje trilden Joseph's oogleden.
"Mr. Miller is gered?" fluisterde de persoon die het dichtst bij Joseph stond.