Hoofdstuk 8
Deze lijn was alleen voor Butler. Butler, helemaal formeel, zei: "Sylvester, Jack is hier. Waarschijnlijk wil hij praten over het huwelijk met John. Wil je het bekijken?"
"Niet mijn probleem!"
Hij smeet de telefoon neer en ging weer slapen.
In de woonkamer zat Jack voorzichtig zijn koffie te drinken, wachtend tot John zou verschijnen.
Calliope was echt een lastpak. Hij had geen andere keus dan zelf met John te komen praten. Als hij niet volgens Calliope's regels speelde en zij alles zou verklappen, zou de familie Gray eraan gaan!
Ondertussen vervloekte Jack Calliope in zijn hoofd omdat ze zo'n lastpak was. Geen wonder dat ze de dochter van een prostituee was; ze was een totale schande!
Na een tijdje kwam John de woonkamer binnen. Jack sprong op en begroette hem respectvol, "Meneer Moore, eindelijk!"
John, met een serieuze blik, ging op de bank zitten. Jack, zich ongemakkelijk voelend, ging weer zitten. Hij wist dat John niet in een goede bui zou zijn.
"Wanneer kreeg je er nog een dochter bij? Met deze puinhoop, hoe ga je het oplossen? Wachten tot iedereen de familie Moore uitlacht?"
Johns stem was kalm, maar had die bazige toon.
Jack begon te zweten. Als hij John boos maakte en hij het huwelijk afblies en niet in River Corporation investeerde, zou het een ramp zijn!
"Meneer Moore, wat dacht u van mijn jongste dochter die met Sylvester trouwt? Ze heeft in het buitenland gestudeerd, heeft goede cijfers en een lieve persoonlijkheid. Bovendien denk ik dat Sylvester onze Calliope wel ziet zitten..."
Voordat Jack kon uitpraten, sneerde John: "Jack, wat denk je wel niet? Ik wil Vivian! Vivian!"
De familie Moore had Vivian doorgelicht. Haar opleiding, uiterlijk, persoonlijkheid en sociale vaardigheden waren allemaal overwogen, en ze paste net bij Sylvester. Daarom hadden ze Vivian gekozen.
Jack raakte in paniek, niet wetend wat te doen.
Op dat moment kwam Sylvester binnen, gekleed in zwarte zijden pyjama, met een glas water in zijn hand, en vroeg nonchalant: "Hoe heet ze?"
Jack was even in de war. Vroeg Sylvester het aan hem?
Sylvester, geïrriteerd kijkend, herhaalde: "Degene die met me sliep."
"Het is mijn jongste dochter, Calliope!"
Jack voelde plots een sprankje hoop. Zou het kunnen dat Sylvester interesse had in Calliope? Ze had tenslotte met hem geslapen, dus hij zou wel interesse moeten hebben, toch? Sylvester was ook een knappe verschijning.
Calliope?
"Haar, dan."
Sylvesters toon was alsof hij groenten op de markt uitkoos, en voor hem waren die vrouwen niet anders dan groenten, misschien zelfs minder.
John kon het niet laten te vragen: "Vind je haar leuk?"
Sylvesters lippen krulden in een ondeugende glimlach. De familie Moore wilde dat Vivian zou trouwen, maar hij wilde bewust tegen John ingaan.
Hij had geen interesse in de vrouwen van de familie Gray, maar als hij er een moest kiezen, zou hij bewust niet voor Vivian kiezen!
Ja, zijn vader dwarszitten was momenteel zijn grootste plezier in het leven.
"Sylvester, bedankt voor je vrijgevigheid! Het is jammer dat Vivian dit geluk niet heeft. Maar Calliope heeft een zachte persoonlijkheid en is erg mooi. Ze zal Sylvester zeker behagen!"
Zachte persoonlijkheid? Sylvesters lippen krulden in een speelse glimlach. In de gang gedroeg Calliope zich als een trotse en onstuimige wilde kat.
Maar dat paste bij zijn smaak. Als ze een zachte dame was geweest, zou hij het saai vinden. Als het Calliope was, zou zijn getrouwde leven niet te saai moeten zijn.
Toen hij Sylvesters reactie zag, voelde Jack zich opgelucht. De zaak was eindelijk opgelost. Calliope was behoorlijk capabel, ze had het voor elkaar gekregen dat Sylvester haar leuk vond. Goed, goed.
Maar hoe in hemelsnaam ging hij het geheime huwelijk ter sprake brengen? Hoe kon hij de familie Moore zover krijgen om ermee in te stemmen?
Maar toen, als bij een wonder, voelde Jack alsof zelfs het universum aan zijn kant stond!
"In dat geval, laten we het stilhouden," zei John plotseling, en Jack's ogen vielen bijna uit zijn hoofd, denkend dat hij dingen hoorde.
Sylvester reageerde niet eens. Hij bukte gewoon, pakte een druif uit de fruitschaal, stopte die in zijn mond en liep weg, alsof John onzichtbaar was. Sinds twee jaar gaf hij niets meer om zijn vader.
Jack dacht: 'Ja, de geruchten kloppen; hun relatie is waardeloos.' Maar hij was meer gefocust op het geheime huwelijk.
"Mr. John Moore, meent u dat echt? Wilt u echt dat ze het stilhouden?"
Jack keek John aan, totaal verbaasd, en moest het nog een keer horen.
Voor John was de hele situatie een puinhoop, en iedereen wachtte erop om volgende maand te lachen om de familie Moore. Trouwplannen met wie dan ook zouden belachelijk zijn, dus kon hij het huwelijk net zo goed afblazen.
John wierp Jack een kille blik toe, "Wat? Niet geïnteresseerd? Als je dat niet bent, verdwijn dan! Mijn zoon hoeft geen Gray-meisje te trouwen!"
"Ja! Ja! Wat u ook zegt! Wat u ook zegt!"
Jack was in de wolken. Waarom zou hij niet zijn? Dit was precies wat hij wilde!
Eindelijk was het geregeld. Jack slaakte een zucht van verlichting. Vivian hoefde niet in de familie Moore te trouwen, en zijn wens was eindelijk vervuld!
De volgende dag begon de familie Moore stappen te ondernemen om de eindeloze mediaberichten en online roddels te stoppen. Ze brachten ook een verklaring uit dat het huwelijk op de 28e van volgende maand voorlopig van de baan was. Sylvester had wat tijd nodig om te ontspannen en zijn gevoelens op een rijtje te zetten.
Kortom, ze kondigden aan dat Sylvester's huwelijk nog steeds in de lucht hing. Hij trouwde niet met Vivian, noch met Calliope, de verrassingsdochter van de familie Gray. Dit hele drama eindigde gewoon zo, of mensen het nu leuk vonden of niet.
Toen Calliope de aankondiging van de familie Moore zag, slaakte ze een zucht van verlichting. Dit was goed; David zou niet achter haar huwelijk komen.
Ze wilde wat spullen inpakken, maar realiseerde zich dat er niet veel was om in te pakken.
Ze liep haar kamer uit en zag Rose make-up opdoen, klaar om naar haar werk te gaan. Calliope zei terloops: "Ik ga een paar dagen weg."
Rose keek niet eens op en zei: "Ga waar je maar wilt!"
Als Calliope die tachtigduizend euro niet had terugbetaald, zou Rose haar waarschijnlijk hebben uitgescholden. Ze was gewend aan vloeken, en het een dag niet doen voelde raar.
Terwijl de lucht buiten donkerder werd, liep Calliope naar buiten alsof ze gewoon iets ging kopen, maar toen ze de smerige steeg uitliep, stond er een luxe auto op haar te wachten.
Een paar bewoners konden het niet laten om te staren. Een auto als die was zeldzaam in deze arbeiderswijk.
Onder de jaloerse blikken van de omstanders stapte Calliope in de auto. Hoewel het haar eerste keer was in zo'n chique wagen, voelde ze geen vreugde of opwinding.
Calliope had niet verwacht dat de familie Moore daadwerkelijk zou instemmen met een geheim huwelijk en haar zelfs meteen zou laten intrekken. Ze dacht dat ze er nooit mee akkoord zouden gaan, zodat ze niet in de familie Moore hoefde te trouwen.
Maar nu het gebeurde, had ze niets te vrezen. Wat er ook op haar pad kwam, ze zou het recht in de ogen kijken.
Calliope keek uit het raam, haar ogen vol vastberadenheid. De scènes van de arbeiderswijk vervaagden langzaam, wat erop duidde dat haar leven daar verleden tijd aan het worden was.