Hoofdstuk 7
"Jij kleine trut! Probeer je ons nu af te persen? Hoe durf je zo'n enorm bedrag te vragen? Je gaat dood voordat je het allemaal kunt gebruiken." Grace kookte van woede terwijl ze naar Calliope's zelfvoldane, knappe gezicht staarde. Ze kon niet begrijpen waarom Calliope zo verdomd arrogant was!
'Je bent gewoon een bastaard. Als we je niet moesten uithuwelijken aan de familie Gray, had ik je gezicht allang verpest!' dacht Grace.
Calliope grijnsde alleen maar naar Grace's tirade. "Als ik het loodje leg, zal jouw kostbare Vivian zich moeten verdiepen in de ellende van de familie Moore."
Calliope's ijzige woorden brachten Grace bijna tot waanzin. Ze kon Calliope niet zomaar uitschelden; ze moest hopen dat ze veilig bleef. Als er iets met Calliope gebeurde, zou Vivian degene zijn die moest trouwen met de familie Moore!
Vivian hield haar mond, bang dat ze Calliope kwaad zou maken. Als Calliope zich terugtrok, zou zij degene zijn die vastzat aan het huwelijk.
Toen ze hen beiden zo verslagen zag, klaarde Calliope's slechte humeur op. Ze liep naar de tafel, pakte de cheque en terwijl ze controleerde of deze echt was, zei ze: "Je kunt Sylvester een vroege dood toewensen, maar je kunt beter voor mij bidden."
"Jij! Kleine trut! Je van een hoerenkind in een rijke dame veranderen, je laten trouwen met de familie Moore, dat is jouw eer. Je zou mijn voeten moeten kussen, dankbaar!"
Vivian kon het niet langer inhouden. Als Sylvester geen stervende eikel was, zou dit bastaardkind dan in de familie Moore trouwen?
Dit was waarschijnlijk het woord dat Calliope het meest haatte in haar leven! Maar het zou haar altijd blijven achtervolgen omdat haar moeder een prostituee was die met iedereen naar bed ging.
"Als het zo geweldig is, waarom trouw je dan niet met hem?" vroeg Calliope koel.
Die ene vraag deed Vivian zwijgen. Als het zo geweldig was, zou ze natuurlijk trouwen! Wie zou er niet willen trouwen met de familie Moore? Maar hoe machtig de familie Moore ook was, wat had je eraan om met een stervende man te trouwen? Hij kon iedere dag overlijden, haar als jonge weduwe achterlatend.
"Goed, stop ermee! Aangezien je hiermee hebt ingestemd, trek je niet terug."
Jack, die al die tijd stil was geweest, had er genoeg van. Hij stond op en keek naar Calliope. Na enig nadenken voelde hij zich een beetje schuldig dat hij zijn dochter in de ellende van de familie Moore duwde.
Toen zei hij: "Ik heb gehoord dat je waarschijnlijk niet lang bij Sylvester zult zijn. Hij heeft niet veel dagen meer. De familie Moore zei dat hij het de laatste keer bijna niet haalde in het ziekenhuis. De dokters zeiden dat zijn toestand heel slecht is. Hou vol, het is maar een paar dagen..."
"Waar moet ze voor volhouden? Trouwen met een rijke familie, waar heeft ze over te klagen? Leven in luxe, kan ze Sylvester niet een paar dagen verzorgen? Wat verliest ze?" onderbrak Grace voordat Jack kon eindigen.
Of Jack nu oprecht was of niet, Calliope had geen tijd voor zijn vader-dochter act. Ze nam de cheque, haar gezicht vol minachting, en zei koel: "Mijn huwelijk met Sylvester moet geheim blijven. Ik wil een geheim huwelijk."
"Wat?"
Jack, Grace en Vivian riepen allemaal tegelijk.
Een geheim huwelijk?
Calliope wilde een geheim huwelijk? Met de bruiloft gepland voor de 28e van de volgende maand, hoe kon dat geheim blijven?
De media wisten ervan en de familie Moore had uitnodigingen verstuurd. Het hele land keek toe. Hoe kon dat geheim blijven?
Met de status van de familie Moore en Sylvester als hun enige zoon, hoe kon zijn huwelijk verborgen blijven?
Grace schreeuwde: "Calliope! Waag het niet te ver te gaan! Denk je dat jij hier de baas bent? Een geheime bruiloft? Dit is de familie Moore! John's zoon Sylvester gaat trouwen!!!"
Grace stond op het punt om door te draaien. Ze had al tachtigduizend euro betaald, en nu wilde Calliope een geheime bruiloft? Ze was behoorlijk geduldig geweest, maar nu wilde ze deze brutale meid wel wurgen!
Jack fronste, maar wist dat hij kalm moest blijven. Als Calliope zich terugtrok, zouden de zaken nog chaotischer worden!
Jack zei rustig: "Calliope, kom op, stop met problemen maken, oké? Dit is de familie Moore. Hoe kan het een geheime bruiloft zijn? Iedereen houdt dit in de gaten! We hebben je tachtigduizend euro gegeven. Wat wil je nog meer?"
Vivian raakte ook in paniek. "Waag het niet te ver te gaan! Wie denk je wel dat je bent? Wil je dat de familie Moore een geheime bruiloft heeft? Ben je gek?"
"Ik zei dat ik een geheime bruiloft wil. Of dat mogelijk is of niet, is jullie probleem. Anders vertel ik de familie Moore over jullie kleine plannetjes. Ze zullen me misschien niet steunen, maar als ze erachter komen dat jullie hen hebben bedrogen en een onwettig kind naar de familie Moore hebben gestuurd, wat denk je dat ze dan met de familie Gray zullen doen?"
Calliope had niets meer te verliezen. Ze was nergens bang voor. Als het kon, zou ze de familie Gray met zich meetrekken!
Een geheime bruiloft was haar enige eis. Het hele land keek naar de verbintenis tussen de families Moore en Gray. Als David erachter kwam dat ze met Sylvester trouwde, die schoft...
Nee! Absoluut niet!
Toen Jack zag dat Calliope vasthield aan de geheime bruiloft, voelde hij een hoofdpijn opkomen. Hoe moest hij John overtuigen om zijn enige zoon een geheime bruiloft te laten hebben?
Het landgoed van de familie Moore was als een mini-stad, met een reeks villa's, tennisbanen, paardrijbanen, zwembaden, een bioscoop, een kunstmatig meer en allerlei andere luxevoorzieningen. Het was enorm.
Alle leden van de familie Moore woonden daar, inclusief de twee dochters en hun echtgenoten, elk in hun eigen villa. Maar de villa van John was de grootste en lag in het midden van het landgoed.
In de ruime slaapkamer waren de gordijnen strak dichtgetrokken. Op het spierwitte tapijt lagen een mannenhemd, stropdas en broek verspreid.
Het zachte bed had een deuk waar Sylvester lag te slapen. Het bed zag er super comfortabel uit, deed zijn werk voor zijn meester.
Slapend zag Sylvester er minder rebels uit, meer rustig en zachtaardig. Zijn knappe gezicht lag zijwaarts op het bed, met dikke wimpers, een hoge neus, dunne lippen en van nature verleidelijke ogen met een vleugje ondeugendheid. Zijn trotse kaaklijn was perfect, een gezicht dat vrouwen zwak in de knieën kon maken.
Jammer genoeg was de eigenaar van dit gezicht Sylvester, een grillige, cynische vent met niet veel tijd meer.
Als je rondkeek in de slaapkamer, was het ontwerp net zo opzichtig als Sylvesters persoonlijkheid. Maar een levensgrote kartonnen uitsnede in een hoek leek niet op zijn plaats.
Het was een uitsnede van een meisje in een sexy witte bikini, met een heet lichaam, 1,75 meter lang, met een gladde, strakke huid, een lieve glimlach en lang, golvend lichtbruin haar.
Niet alleen jongens, zelfs meisjes zouden voor dit meisje kunnen vallen. Haar welgevormde lichaam zou elke jongen doen watertanden.
Maar waarom stond deze uitsnede in deze opzichtig ingerichte slaapkamer? Iedereen in de familie Moore wist het antwoord, maar niemand durfde het ter sprake te brengen.
De telefoon naast het bed ging over en de slapende Sylvester fronste lichtjes. Hij strekte lui zijn lange arm uit, pakte de telefoon op en bracht hem naar zijn oor. "Zeg het maar."