Hoofdstuk 4
Brians stem klonk boos en wreed. Calliope's ogen werden groot van angst, een schrik die diep uit haar herinneringen kwam.
Zonder zichzelf te kunnen beheersen, deed Calliope instinctief twee stappen achteruit, klaar om weg te rennen, maar ze trapte per ongeluk tegen een lege bierfles. Verdomme.
Brian riep: "Wie is daar?"
Rose zei snel: "Het is Calliope! Ze heeft geld! Ze zal me helpen betalen! Ze heeft geld!"
De deur zwaaide open, en Calliope, met angst op haar gezicht, draaide zich om om weg te rennen, maar werd snel tegengehouden.
Ze had geen keus en werd naar binnen gedwongen. Haar stiefvader en moeder werden vastgehouden, knielend op de grond, er ellendig uitziend.
Calliope was al lang ongevoelig geworden voor zulke taferelen.
Toen hij haar zag, keek haar stiefvader Tom Andrew hoopvol en riep dringend naar de schuldeisers: "Pak haar! Ze heeft geld! Haar echte vader is de beroemde Jack! Ze komt uit de Gray-familie. Haal het geld van haar, niet mijn hand afhakken! Alsjeblieft!"
Rose voegde eraan toe: "Calliope! Ben je niet naar je vader gegaan voor geld? Waar is het? Geef het aan hem!"
Rose, met zware make-up nu uitgelopen van het huilen, haar haar een puinhoop, en bloed in de hoek van haar mond, zat naast Tom, die ook in elkaar geslagen was en bloedde, met een blauw oog.
Calliope stond daar, de deken stevig om zich heen geklemd, en zei koud: "Ik heb het niet gekregen. Hij wilde het niet geven."
"Geen geld? Dan verlies je vandaag een hand!"
Kevin drukte Tom op de grond en hief een mes op.
Tom, doodsbang en trillend, schreeuwde: "Nee! Alsjeblieft! Nee! Als ik een hand verlies, maak ik je vandaag nog af!"
Tom keek Calliope aan met een blik die haar levend leek te willen verslinden.
Rose raakte ook in paniek, "Calliope, jij kleine trut! Ga je echt toekijken hoe je vader een hand verliest? Als je het geld niet kunt krijgen, wat heb ik dan aan jou? Ik had je bij je geboorte moeten wurgen!"
Calliope's gezicht was levenloos, haar uitdrukking gevoelloos terwijl ze naar Rose's verwrongen gezicht keek.
Dit waren haar biologische moeder en stiefvader. De een wilde haar wurgen, de ander wilde haar de hel in duwen. Misschien had ze echt nooit geboren moeten worden in deze wereld.
"Geen geld, wat wil je dat ik geef?"
Calliope kon niet anders dan schreeuwen.
Dit was niet de eerste keer dat ze dit soort ellende zag. Haar stiefvader Tom was een totale mislukkeling—gokker, dronkaard en junkie in één!
Een blutte kerel die leefde van het hoeren van een vrouw, maar toch deed alsof het leven een feestje was! Wat een grap!
"Geen geld? Dan verzin je maar een manier om eraan te komen!"
Kevin bekeek Calliope van top tot teen, zijn ogen werden steeds onheilspellender.
"Je bent knapper dan je moeder, en je lichaam is veel verleidelijker! Als je naar buiten gaat en iemands minnares wordt, zullen er genoeg mensen zijn die je willen. Als je met een rijke man aanpapt, geef ik je misschien een paar dagen uitstel."
Calliope wierp Kevin een walgelijke blik toe, zich een beetje wanhopig voelend. Ze deed instinctief een paar stappen achteruit, proberend zichzelf te verbergen.
Rose was een schoonheid in haar jonge jaren, en Calliope had die goede looks geërfd. Bovendien had ze ook de helft van Jack's bloed, wat haar een klasse gaf die niet paste in de vervallen buurt.
Calliope had een fantastisch figuur, delicate trekken en een vlekkeloze huid. Haar koele en nobele houding deed haar lijken op een rijke erfgename, ware het niet voor de deken waarin ze gewikkeld was.
Toen ze Kevin's akelige blik zag, deed Calliope alsof ze kalm was en zei met een uitdrukkingsloos gezicht: "Snij of hak, doe wat je wilt. Ik heb geen geld. Hij is alleen mijn stiefvader; ik ben hem niets verschuldigd."
Bij deze woorden brulde Tom woedend: "Trut! Slet! Rose, kijk naar de hoer die je hebt grootgebracht! Ik heb al die jaren voor haar gezorgd, en dit is de dank die ik krijg!"
"Calliope! Jij ondankbare brat! Als ik had geweten dat je zo harteloos was, had ik je geaborteerd!"
Rose wilde haar een klap geven, maar werd vastgehouden en kon niet bewegen.
Kevin, die Calliope's kille onverschilligheid zag, kneep zijn akelige ogen samen, zijn uitdrukking werd gemeen en zijn gezicht verdonkerde.
"Geen geld, hè?"
"Geen."
Calliope bleef kalm, trok de deken strakker om zich heen. Ze hoopte eigenlijk dat ze alle vingers van Tom zouden afhakken, of beter nog, hem zouden vermoorden.
"Prima! Hak alle vijf de vingers af!"
"Nee! Alsjeblieft! Nee! Ik heb een zoon! Bel mijn zoon! Hij zal me redden! Hij is mijn echte zoon, niet zoals deze kleine trut!"
Toen hij het mes op zijn vinger zag vallen, brak Tom uit in koud zweet en schreeuwde.
Calliope, die onverschillig was geweest, werd gespannen en geagiteerd. Ze schreeuwde: "Nee! Je kunt David niet bellen! Ben je wel een vader? Je weet dat hij een hartprobleem heeft! Wil je hem vermoorden, klootzak!"
Ze gaf niets om het leven van anderen, maar ze gaf diep om haar niet-bloedverwante broer, David Andrew. Niemand mocht hem aanraken, niemand!
"Ik sta op het punt een hand te verliezen, en denk je dat ik me druk maak om zijn hartprobleem? Als ik sterf, waarom zou hij dan leven? Geef me de telefoon! Ik moet mijn zoon bellen!"
Tom stond erop David te bellen, en Kevin en zijn mannen, denkend dat ze een kans hadden, gaven graag de telefoon.
Nog steeds enigszins bang voor deze mannen, sloeg Calliope de telefoon uit Tom's hand, haar uitdrukking geagiteerd, "Bel mijn broer niet! Ik zal betalen! Ik zal betalen!"
Met een diepe ademhaling voelde Calliope een groeiend gevoel van wanhoop. Ze wilde niets met deze rommel te maken hebben, maar als het op David aankwam, waren haar ogen vastberaden. Hij mocht hier nooit iets van weten!
"Je zult betalen? Prima, geef me dan het geld!" Kevin stak zijn hand naar haar uit.
De schuldeisers omringden Calliope, allemaal forse mannen, waardoor ze nog kleiner leek. Ze waren agressief en kwaadaardig, maar Calliope had geen spijt.
Ook al had ze nu geen geld, ze zou de last dragen omdat David haar grens was, een grens die niemand mocht overschrijden. Als ze dat deden, zou ze tot de dood vechten.