Hoofdstuk 2
Calliope voelde alsof haar geluk op was. Haar status en positie maakten haar een doelwit voor herhaalde vernedering. Haar ogen werden rood, maar koppig weigerde ze de tranen te laten vloeien.
"Jacks buitenechtelijke dochter? Geen wonder dat hij je naar mijn bed stuurde."
Sylvester drukte zijn sterke arm op de worstelende Calliope. Hij droeg een donkerblauw overhemd dat hem nog stijlvoller maakte dan een model, met een paar knopen los, wat een sexy en rebelse uitstraling gaf.
Hij grijnsde neerbuigend, als een koning die op een worstelende mier neerkijkt.
"Weet je hoe je moet kreunen?"
Sylvester keek Calliope lui aan vanachter zijn zonnebril, een grijns speelde op zijn lippen.
Calliope beet van zich af, "Wat bedoel je daarmee?"
Calliope keek hem recht in de ogen aan, haar houding schreeuwde dat ze niet van plan was om zich gewonnen te geven. Maar zijn arrogante houding maakte haar gek.
Ze had al alles verloren; moest ze ook nog deze eikel verdragen?
Ze staarde hem aan, onverschrokken.
Haar verzet maakte Sylvester's grijns alleen maar breder. "Ik hou niet van hoeren die niet eens kunnen kreunen, begrepen?"
"Jij bent de hoer! Je hele verdomde familie zit er vol mee!"
Zijn zelfvoldane toon en grijns maakten haar bloed koken. Ze haatte het om een prostituee genoemd te worden meer dan wat dan ook!
De gang was verlaten; Sylvester's handlangers hadden die allang ontruimd. Haar vurige blik maakte hem alleen maar harder lachen.
Hij greep haar kin alsof ze een of ander speeltje was. "Nog nooit zo'n pittige hoer gezien. Interessant."
"Jij!"
Ze zwaaide haar hand om hem te slaan, maar hij ving die alsof het niets was. Zijn kin ging omhoog, ogen glinsterend met dreiging.
"Denk je dat je me kunt slaan? Geen kans."
Toen leunde hij dicht naar haar toe, fluisterend in haar oor met diezelfde arrogante grijns. "Voor mij zijn alle vrouwen van de familie Gray gewoon hoeren. Het maakt niet uit met wie ik trouw; ze zijn gewoon bedverwarmers."
Haar woedende blik maakte haar als een klein muisje, wat hem alleen maar meer intrigeerde.
Sylvester kon het niet helpen zich af te vragen of het trouwen met Calliope een leuk spel zou zijn.
Hij hield haar opgeheven hand gemakkelijk in bedwang. Zijn warme adem en een vleugje munt vulden de lucht om haar heen. Ze kookte van woede, maar ze kon niet anders dan inwendig lachen toen hij zei: "De vrouwen van de familie Gray zijn allemaal hoeren."
Hoewel Sylvester altijd een eikel was, zei hij eindelijk iets waar.
Natuurlijk zag ze zichzelf niet als onderdeel van de familie Gray, en zij wilden haar waarschijnlijk ook niet.
Net toen ze op het punt stond iets terug te zeggen, verscheen de vrouw in het pak van eerder met lijfwachten, naast Sylvester.
De vrouw wierp een blik op Calliope, een glimp van verrassing in haar ogen, maar ze zei respectvol tegen Sylvester, "Meneer, we moeten gaan."
Sylvester richtte zich op, liet haar pols los en ging terug naar zijn verheven houding. Voor iedereen legde hij zijn hand op Calliope's taille, zijn lippen dicht bij haar oor, waardoor ze er voor de buitenwereld intiem uitzagen.
Maar zijn woorden waren frustrerend.
"Zeg tegen Jack dat als jij en Vivian bij me in bed komen, ik meer tevreden zal zijn."
Zijn warme adem kietelde haar oor. Het was haar eerste nauwe ontmoeting met een man, en het voelde vreemd. Maar toen ze zijn woorden hoorde, kon ze het niet helpen om naar hem te kijken. Door zijn zonnebril kon ze vaag koude, amandelvormige ogen en scherpe trekken zien. Zijn bevoorrechte opvoeding was duidelijk zichtbaar. Dit was Sylvester? De ultieme schoft!
Iedereen wist dat de rebelse Sylvester ziek was, maar niemand wist wat er mis met hem was. Ze wisten alleen dat hij niet lang zou leven, wat zijn karma was!
Met zijn bijna perfecte genen en hoge klasse achtergrond, duwde hij constant de grenzen. Sommigen haatten hem, sommigen verachtten hem, en natuurlijk waren er sommigen die hem leuk vonden. Online noemden zijn fans hem "de knapste schoft rijke jongen."
Calliope had nog nooit met zo'n rijke erfgenaam te maken gehad. Nu begreep ze hoe verdraaid en kwaadaardig Sylvester was. Hij was een duivel!
Sylvester liet haar los en liep langs de lijfwachten naar het einde van de gang. De vrouw die hem volgde vroeg bezorgd, "Meneer, John wil dat u onmiddellijk naar huis gaat. De volgende..."
Sylvester onderbrak haar, "De volgende, ik kijk ernaar uit om te zien wie mijn vrouw zal zijn."
Die nonchalante stem was diep en magnetisch, maar zijn gezicht stond vol minachting en walging.
Als het niet voor John's orders was geweest, zouden noch Calliope noch Vivian de moeite waard zijn om de grond onder zijn schoenen te zijn. Deze meiden waren allemaal aan het plannen, probeerden zich vast te klampen aan een rijke familie!
Calliope leunde tegen de muur, terwijl ze de lange, knappe figuur de gang zag aflopen. Een spoor van minachting flitste in haar ogen terwijl ze mompelde, "Met jou trouwen? Ik sterf nog liever!"