Hoofdstuk 1
De nacht viel, en de stad buiten het raam was een zee van lichtjes en torenhoge wolkenkrabbers. Calliope Gray, die zich vastklampte aan het laatste restje bewustzijn, strompelde door de hotelgang en leunde tegen de muur. Haar ademhaling versnelde en haar zicht werd wazig.
Haar gelaatstrekken waren verfijnd, maar een onnatuurlijke blos verspreidde zich over haar gladde huid. Haar ogen waren versuft, en haar rode lippen stonden lichtjes open, wat haar een onweerstaanbare aantrekkingskracht gaf.
'Die koffie die ik eerder dronk, moet vergiftigd zijn!'
De gedachte flitste door Calliope's nog enigszins heldere geest terwijl ze op haar vochtige, sensuele lippen beet totdat ze bloedden.
Een golf van hitte verspreidde zich vanuit haar lichaam, en ze klemde haar tanden op elkaar, op weg naar het toilet, maar haar hele lichaam voelde zwak en machteloos.
Uiteindelijk zakte Calliope in de volgende seconde in elkaar op de grond, en de hele wereld draaide om haar heen.
"Mam! Kijk! Ze rende daarheen!"
"Calliope werd gedrogeerd en rende nog steeds zo snel! Breng haar snel terug naar de kamer; er is geen tijd te verliezen!"
In de laatste seconde voordat ze het bewustzijn verloor, hoorde Calliope twee vertrouwde stemmen.
Op dat moment zagen een moeder en dochter, gekleed in luxueuze kleding, Calliope aan het einde van de gang. Hun gezichten waren vol kwaadaardigheid terwijl ze haastig naar haar toeliepen.
"Gelukkig heeft niemand haar gezien!"
Vivian Gray slaakte een zucht van verlichting en hielp haar moeder om Calliope op te tillen. Samen droegen ze haar naar de presidentiële suite boven.
De bewusteloze Calliope had zich nooit kunnen voorstellen dat iemand van de Gray-familie haar zou drogeren!
Ze was vandaag naar het café in het hotel gekomen om haar leefgeld op te halen, maar haar vader was nooit komen opdagen. Nadat ze de koffie had opgedronken, had ze hem nog steeds niet gezien, maar ze merkte geleidelijk dat er iets ongewoons met haar lichaam gebeurde. Tegen die tijd was het te laat.
Vivian, met een zelfvoldane blik, gooide Calliope op het grote bed en voelde zich opgelucht. Ze keek naar de bewusteloze Calliope en grijnsde, "Mam, ik denk nu dat het hebben van een halfzus zo slecht nog niet is. Ze kan tenminste met die schoft trouwen in mijn plaats!"
"Hmpf! Doe haar deze nachtjapon aan!"
Grace Miller wierp minachtend een bijna doorzichtige lingerie op het bed. Het dragen ervan was bijna hetzelfde als niets dragen, het voegde slechts een vleugje mysterie toe, maar vooral een aantrekkingskracht. Als er hier een man stond, zou alleen al het zien van de lingerie zijn bloed doen koken.
Calliope lag daar, een fijne laag zweet vormde zich op haar voorhoofd. De hitte in haar lichaam dreef haar tot het uiterste. Ze kon vaag hun stemmen horen, maar kon de woorden niet onderscheiden.
Vivian verwisselde snel Calliope's kleding. De zwarte, halfdoorzichtige nachtjapon hing om Calliope's lichaam en toonde perfect haar figuur dat verborgen was geweest onder een eenvoudige T-shirt.
Haar stevige borst werd nauwelijks bedekt door de nachtjapon, met een hint van rood die erdoorheen schemerde, wat een oerdrift opriep. Haar gladde, delicate huid gloeide onder het warme licht, als een olieverfschilderij.
Haar lange, slanke benen waren betoverend, en haar platte buik toonde vage sporen van spieren. Om nog maar te zwijgen van haar sexy, ronde heupen, die leken op een stille uitnodiging onder de nachtjapon.
"Die trut, net als haar moeder!"
Vivian kon haar jaloezie niet onderdrukken. Calliope's gezicht was al verleidelijk, en nu, gestript en gekleed in lingerie, was ze nog onweerstaanbaarder!
Maar bij de gedachte aan de krantenkoppen van morgen kon Vivian een zelfvoldane glimlach niet onderdrukken, "Zodra de media haar morgen blootleggen, zal iedereen zien wat een slet ze is, en zal ze met die schoft moeten trouwen!"
Grace lachte naast haar. "Het is Calliope's geluk om in de Moore-familie te trouwen voor mijn dochter! Het is tijd; laten we gaan, Vivian."
Calliope's hoofd voelde zwaar aan, ze hoorde wel dat er werd gepraat, maar kon de woorden niet verstaan.
Ze hoorde alleen de deur dichtgaan, waarna de suite weer stil werd. Alleen Calliope's zachte gemompel vulde de kamer, haar stem verleidelijk maar pijnlijk. Onder het warme licht was de kamer schemerig en dubbelzinnig.
Meerdere keren probeerde Calliope op te staan en weg te gaan, maar elke poging mislukte. Ze kon zich niet bewegen, alsof haar lichaam onder iemands anders controle stond.
Ze fronste haar wenkbrauwen in stille woede, haar lange haar lag rommelig op het witte bed. Haar fijne gelaatstrekken waren gedeeltelijk verborgen door haar haar, wat een vrouwelijke aantrekkingskracht uitstraalde.
De halfdoorschijnende nachtjapon die ze droeg was ongelooflijk provocerend. Een dun laagje zweet bedekte haar gladde, delicate huid. Haar lange benen waren lichtjes tegen elkaar gedrukt, haar meest intieme plek verbergend, wat haar nog verleidelijker maakte.
De deur ging weer open. Een lange, knappe figuur stapte uit de duisternis. Zijn stappen leken wat wankel, alsof hij dronken was, en hij viel zwaar op het zachte bed.
Het plotselinge gewicht op Calliope wekte haar op. Een vage geur van munt vermengd met sterke alcohol vulde haar neusgaten.
De zware druk maakte het moeilijk voor haar om te ademen. Ze worstelde om haar ogen te openen en zag een man bovenop haar liggen. Haar ogen werden groot en ze gebruikte al haar kracht om zichzelf omhoog te duwen, proberend te ontsnappen.
Maar net toen Calliope zich stabiliseerde, trok een krachtige kracht haar terug. Een diepe, verleidelijke stem klonk achter haar. "Niet bewegen."
Een scherp scheurend geluid weerklonk in de lucht—het was Calliope's halfdoorschijnende lingerie!
Calliope's verstand zei haar dat ze moest verzetten, moest worstelen, maar de golven van hitte in haar lichaam, toen ze in zijn armen lag, braken eindelijk door haar rationele beperkingen en overweldigden haar.
Op dat moment wilde ze alleen fysieke bevrediging.
Haar aarzelende maar uitnodigende acties wekten het verlangen van de dronken man. Hij greep Calliope, zijn lange vingers dwaalden over haar lichaam, van haar platte, stevige buik naar haar volle borst. Zijn hand pauzeerde, kneep in de roze top.
Calliope kon een kreun niet onderdrukken. Haar stem werkte als een stimulans voor Sylvester. Hij greep haar kin precies en drukte zijn lippen op de hare. Toen hij Calliope's zachte, tedere lippen voelde, lachte Sylvester tevreden en stak gretig zijn tong uit om de zoetheid van haar mond te verkennen.
Calliope sloeg wanhopig op Sylvester, maar onder invloed van de drug waren haar ledematen zwak en voelden haar slagen meer als plagerij.
Op dat moment voelde Calliope haar lippen verzegeld worden, de sterke geur van alcohol nam haar adem volledig over.
Haar lichaam reageerde, haar kokende bloed schreeuwde haar toe over de pijn en het ongemak. Maar met het laatste beetje van haar rationaliteit beet ze hard, en de smaak van bloed begon zich tussen hun lippen te verspreiden. Vastberaden negeerde ze het lijden van haar lichaam, duwde het zware lichaam weg en wankelde de kamer uit.
Calliope wist niet hoeveel kracht het kostte om de deur te bereiken. Toen werd alles zwart en viel ze op het tapijt, volledig het bewustzijn verliezend.
De volgende ochtend kwam de zon niet op. De lucht buiten was gevuld met donkere wolken, dreigend met een zware regenbui op elk moment.
Plotseling werd de stilte van de kamer doorbroken door het dringende gerinkel van de deurbel. Calliope, die de hele nacht op het tapijt had geslapen, werd eindelijk wakker door het lawaai. Ze opende lui haar ogen, haar hoofd bonkte. Ze hield haar hoofd vast en stond op, verward rondkijkend in de onbekende kamer.
Waar was ze?
Wat was er gisteravond gebeurd? Waarom kon ze zich niets herinneren?
De dringende deurbel bleef rinkelen, als een doodsklok. Calliope's gedachten waren nog steeds niet helemaal helder. Toen ze de deurbel hoorde, strompelde ze instinctief naar de deur en legde haar hand op de deurknop.
Zodra de deur openging, ging er een spervuur van flitslichten af, waardoor ze verblind werd. Ze moest haar ogen met haar hand afschermen, totaal geschokt door het tafereel voor haar. Wat was er aan de hand?
Enkele dagen geleden hadden grote entertainmentnieuwsmedia, tijdschriften, verslaggevers en videowebsites een geheime tip ontvangen dat ze vandaag, in de presidentiële suite 3704 van het SK International Hotel, een explosief schandaal konden vastleggen met Sylvester van de familie Moore en de zus van zijn verloofde!
Dit was nog spannender dan een primeur over een topberoemdheid!
Niet alleen waren de familie Moore en de familie Gray topklasse rijke families, maar Sylvester was ook een complete schoft!
Hij had nooit positief nieuws, alleen schandalen, en elk schandaal trok enorme media-aandacht, hoge kijkcijfers en zelfs landelijke debatten.
Ondanks de vele schandalen was Sylvester nooit betrokken geweest bij een romantische affaire. Dus toen ze hoorden dat hij Calliope zou ontmoeten, doken de media eropaf als wolven die bloed roken.
Als ze de twee samen in bed konden vastleggen, zou dat een enorme hit zijn!
"We hoorden dat u de jongste dochter bent van meneer Gray van River Corporation. Klopt dat? U bent jaren in het buitenland geweest en nu staat uw zus Vivian op het punt om met Sylvester te trouwen. Hoe denkt u dat zij zich voelt over uw ontmoeting met haar verloofde?"
"Is uw relatie met Sylvester van de familie Moore ware liefde? Weet meneer Gray hiervan?"
"John Moore heeft altijd uw zus als zijn schoondochter geprefereerd. Denkt u dat..."
De vragen vlogen op Calliope af als kogels uit een mitrailleur. Haar hoofd bonsde en de vragen van de verslaggevers maakten haar brein helemaal leeg. Ze stond daar, totaal verbijsterd, zonder enig idee hoe te reageren.
Toen de menigte haar duwde, strompelde ze een paar stappen achteruit. Ze drongen allemaal naar voren, en ze ving een glimp van zichzelf op in een nabijgelegen spiegel. Ze droeg een halfdoorzichtige nachtjapon, aan flarden gescheurd, praktisch naakt!
Op dat moment viel alles op zijn plaats voor Calliope.
"Goed gedaan, pap, je stuk crap!" mompelde ze vloekend onder haar adem, haar ogen vol haat.
Ze had gedacht dat haar waardeloze vader eindelijk zijn verantwoordelijkheid had genomen door haar wat leefgeld te geven. Maar nee.
Het klikken van camera's en verblindende flitslichten wekten iemand op het bed.
Op het smetteloos witte bed fronste Sylvester bij het geluid van de camera's. Zelfs liggend in de chaos, straalde zijn koele houding een arrogantie uit die alles om hem heen negeerde.
Een verslaggever werd op de grond geduwd en schreeuwde, waardoor Sylvester wakker werd. Toen hij zijn ogen opende, werd hij getroffen door een spervuur van flitslichten.
Sylvester greep een zware asbak en smeet die naar een camera, waardoor die kapot ging. Zijn gezicht, vol woede, leek op een leeuw die ruw werd gewekt.
"Rot op!"
Hij gaf niets om zijn imago en schold de menigte uit.
De verslaggevers waren bang, maar de gedachte aan sappige krantenkoppen hield hen op de been. Ze bestookten Sylvester met scherpe vragen.
"Sylvester, je staat op het punt om met Vivian te trouwen, en toch heb je een geheime ontmoeting met haar zus. Is dit niet schaamteloos?"
"Sylvester, nu het zover is gekomen, hoe ga je hiermee om? Gaat de bruiloft nog door zoals gepland?"
"Rustig aan, iedereen! Maak ruimte! Maak ruimte!"
Op dat moment stormden er nog een paar mensen binnen, die eruitzagen als bodyguards. Een vrouw schreeuwde naar de verslaggevers.
Verschillende bodyguards in zwarte pakken vormden snel een menselijke muur en duwden de media naar buiten. Onder hun druk verlieten de verslaggevers met tegenzin de kamer.
De vrouw in het professionele pak liep naar Sylvester toe met een zwarte mantel en fluisterde in zijn oor: "Meneer Sylvester Moore, er is een incident gebeurd. We moeten hier onmiddellijk weg!"
Sylvester, nu gehuld in de grote mantel, verliet de presidentiële suite onder de bescherming van de lijfwachten. Zelfs volledig gekleed straalde hij een mix van elegantie en roekeloze charme uit. Terwijl hij Calliope passeerde, wierp hij haar een minachtende blik toe.
Maar Calliope's gezicht bleef uitdrukkingsloos. Haar ogen waren leeg, alsof ze daar stond als een houten standbeeld.
Sylvester kon weglopen alsof er niets was gebeurd, maar wat moest zij nu doen? Ze liep naar de bank, pakte een deken en wikkelde die om zich heen, om de walgelijke nachtjapon te bedekken. De kamer was angstaanjagend stil, alsof alles wat net was gebeurd een droom was.
Toen klonk er een klop op de deur. Calliope draaide zich scherp om en zag Megan Taylor binnenkomen, die haar een envelop overhandigde vol met geld. "Dit is van meneer Gray."
Bij het horen van die naam beefde Calliope van woede, maar dwong zichzelf te glimlachen, haar ogen vol minachting. "Wat is dit? Zwijggeld?"
Calliope nam de envelop en gluurde naar het geld erin. Het was een flink bedrag.
Megan zag dat Calliope de envelop aannam en dacht dat ze akkoord ging. Ze snoof, "Meneer Gray zegt dat nu deze puinhoop openbaar is, als je ermee instemt om in de Moore-familie te trouwen in plaats van Vivian, hij je niet slecht zal behandelen."
Calliope lachte koud, starend naar de envelop. "Wat een briljant plan heeft hij!"
"Ben je erbij?" Megan's ogen waren op Calliope's gezicht gericht, proberend haar elke beweging te lezen.
Plots gooide Calliope het geld de lucht in, de biljetten dwarrelden neer als confetti. Ze schreeuwde: "Ga hem vertellen dat hij een waardeloze vader is. Zolang ik adem, zal ik hem laten boeten voor de vernedering van vandaag!"
In de deken gewikkeld stormde Calliope de suite uit, zonder om te kijken. Ze voelde zich misselijk van de acties van haar vader.
"Calliope, ben je gek? Je moeder was maar een hoer! Als onwettige dochter zou je dankbaar moeten zijn voor de kans om van de rijkdom van de Moore-familie te genieten! Wees niet ondankbaar!"
Megan, die het geld op de vloer zag liggen, was woedend.
Calliope stopte bij de deur, haar gezicht werd donker. Ze draaide zich om naar de dikke en lelijke Megan, met een koude glimlach: "Heb jij niet ook met haar geslapen? Ben je getest? Ze heeft een ernstige infectieziekte. Wees voorzichtig dat je niet besmet raakt."
Zonder nog een woord sloeg Calliope de deur dicht.
Megan stond daar, doodsbang.
Op blote voeten lopend door de hotelgang, waren Calliope's handen tot vuisten gebald, haar tanden geklemd, haar hatelijke blik gericht op het einde van de gang.
Ze kon niet geloven dat haar eigen vader haar waardigheid zo vertrapte. Zag hij haar niet als zijn dochter?
Zelfs al stonden haar voeten op het zachte tapijt, Calliope voelde zich alsof ze op messen liep. De pijn en vernedering waren overweldigend!
Maar toen, uit het niets, verscheen er een lange gestalte om de hoek, waardoor ze schreeuwde.
Ze werd ruw tegen de koude muur geduwd, en de man die dat deed was niemand minder dan Sylvester.
Zelfs met een bril op was zijn nobele en kille houding onmiskenbaar. Hij drukte haar met één hand tegen de muur, zijn kaak gespannen.
Ondanks dat Calliope meer dan 1,70 meter lang was, was ze geen partij voor de 1,90 meter lange Sylvester. Ze voelde zich als een kwetsbaar kind, gemakkelijk door hem overweldigd.
Calliope fronste. Gehuld in een deken, met daaronder een gescheurde halfdoorzichtige nachtjapon, voelde ze zich vernederd terwijl Sylvester, volledig gekleed en imposant, op haar neerkeek, haar tegen de muur drukkend.
"Laat me los!"